Μερικοί αυτοκτονούσαν, γιατί δεν έβλεπαν άλλη λύση, και τα πτώματά τους αποτεφρώνονταν στις ρίζες των καταχθόνιων δέντρων. Οι πολεμιστές άρχισαν να μας γυρεύουν παντού, πιστεύοντας ότι μόνον ο θάνατός μας μπορούσε να τους αποζημιώσει για το χαμένο αρχαίο τους όνειρο. Το πνεύμα με οδηγούσε μέσα από μυστικές υδάτινες σήραγγες για να βγούμε από την κοιλάδα. Ξαφνικά μας επιτέθηκε μια ομάδα πολεμιστών. Μας πετροβόλησαν, μας έριξαν βέλη και μας πυροβόλησαν με ντουφέκια. Αρχίσαμε να τρέχουμε. Είχα πληγωθεί στο στομάχι. Η πληγή μου αιμορραγούσε μέσα στην πείνα μου. Τους έβαλα τις φωνές, τους είπα:
- Γιατί μας χτυπάτε; Δεν φταίμε εμείς…
- Πάψε! είπε το πνεύμα.
Δεν του έδωσα σημασία.
- Ο δρόμος σας έτσι κι αλλιώς δεν θα τελειώσει ποτέ! τους φώναξα.
Δεν είχα προλάβει να ολοκληρώσω τη φράση μου, που πνίγηκε μέσα στους θορύβους και τους θρήνους ολόγυρα, όταν ακούστηκε ένα ιδιαίτερα τρομακτικό μουγκρητό κεραυνού.
- Είσαι ανόητος! είπε το πνεύμα.
Ο κεραυνός πέρασε πάνω από τα κεφάλια μας, έσκισε το χώμα μπροστά μας κι ένα τερατώδες βάραθρο ανοίχτηκε σ’ εκείνη την παράξενη γη. Από την άλλη πλευρά του βαράθρου ο δικός μας δρόμος συνεχίζονταν. Το βάραθρο ήταν το χαμηλότερο σημείο του ταξιδιού μας.
- Είσαι ανόητος, είπε το πνεύμα, που ενόχλησες το θεό τους.
- Πως τον ενόχλησα;
- Ο θεός τους δεν ήθελε να καταλάβουν αυτά που τους έλεγε ο προφήτης.
Ben Okri, Ο Αδηφάγος Δρόμος, Σελ.446-447.Εκδόσεις Γνώση 1992, Booker Prize 1991.
Αφιερωμένο στη μνήμη της Καρολάιν: #γλυκανερα #Justice_for_Caroline #Γλυκα_Νερα