Γιατί δεν είναι δικό μας αυτό το κατόρθωμα, αλλά των θεών και των ημιθέων, που δεν είδαν με καλό μάτι ένας άντρας να βασιλεύει και στην Ασία και στην Ευρώπη, άντρας αθεόφοβος και ακαταλόγιστος, που έβαζε στην ίδια μοίρα τους ναούς των θεών και τις κατοικίες των ανθρώπων, πυρπολώντας και συντρίβοντας τα αγάλματα των θεών, που έφτασε να μαστιγώσει αλύπητα και τη θάλασσα και να της ρίξει αλυσίδες.

Ηρόδοτος, Ιστορίες, 8.109,3.

τάδε γὰρ οὐκ ἡμεῖς κατεργασάμεθα, ἀλλὰ θεοί τε καὶ ἥρωες, οἳ ἐφθόνησαν ἄνδρα ἕνα τῆς τε Ἀσίης καὶ τῆς Εὐρώπης βασιλεῦσαι, ἐόντα ἀνόσιόν τε καὶ ἀτάσθαλον· ὃς τά τε ἱρὰ καὶ τὰ ἴδια ἐν ὁμοίῳ ἐποιέετο, ἐμπιπράς τε καὶ καταβάλλων τῶν θεῶν τὰ ἀγάλματα· ὃς καὶ τὴν θάλασσαν ἀπεμαστίγωσε πέδας τε κατῆκε.

Ἡρόδοτος, Ἱστορίαι, 8.109, 3.

for it is not we who have won this victory, but the gods and the heroes, who deemed Asia and Europe too great a realm for one man to rule, and that a wicked man and an impious one who dealt alike with temples and bones, burning and overthrowing the images of the gods, —yes, and one who scourged the sea and threw fetters into it.

Herodotus, The Histories, 8.109, 3. 

#Iran #Israel #Ισραηλ #Ιραν

Μόνο τρεις κατηγορίες όντων δεν φιλοσοφούν: οι θεοί, οι σοφοί και οι μωροί^1α.

Δεν φιλοσοφούν οι θεοί. Δεν χρειάζεται. Τα ξέρουν όλα. Στα πάντα που ξέρουν περιλαμβάνεται και η τέχνη της παραπλάνησης: Τούτα τα λόγια πρώτα απ᾽ όλα μού είπανε οι θεές, οι Ολυμπιάδες Μούσες, κόρες του Δία που βαστά αιγίδα: Ποιμένες της υπαίθρου, κακές ντροπές, στομάχια σκέτα, γνωρίζουμε να λέμε ψέματα πολλά, με την πραγματικότητα όμοια, μα ξέρουμε, σαν θέλουμε, να ψάλλουμε κι αλήθειες². Είναι ένας από τους τρόπους να μας δοκιμάζουν. Εναπόκειται στην ικανότητά μας να διακρίνουμε και να επιλέξουμε το θεό που θα πιστεψουμε: Δεν θα σας πάρει με κλήρο κάποιος δαίμονας, εσείς θα τον διαλέξετε το δαίμονα σας³.

Δεν φιλοσοφούν οι σοφοί. Σοφοί είναι εκείνοι που ξέρουν να χρησιμοποιούν κατάλληλα όσα γνωρίζουν χωρίς να ξεφεύγουν από τα όριά τους. Γνωρίζουν τα μέτρα τους. Έχουν επίσης αντιληφθεί πως οι λέξεις μέτρο και μοίρα είναι συγγενικές χωρίς να είναι ομόρριζες.

Επίσης δεν φιλοσοφούν οι χαζοί· δεν τους χρειάζεται.

Όλοι οι υπόλοιποι, που αποτελούν και τη συντριπτική πλειοψηφία, φιλοσοφούν. Προσπαθούν να ανακαλύψουν τις αιτίες των πραγμάτων. Δηλαδή να θέσουν καθολικά ερωτήματα και να βρουν καθολικές απαντήσεις. Δηλαδή να παραγάγουν τεκμηριωμένες ερμηνείες.

Για όσο διαρκεί αυτή η επίπονη και μακριά διαδικασία όλοι αυτοί ταλαντεύονται ανάμεσα στη μωρία και τη σοφία^1β.

Για τους περισσότερους τα αποτελέσματα είναι οικτρά. Δεν θέλω και ούτε χρειάζεται να επεκταθώ στους λόγους της αποτυχίας. Είναι προφανείς. Θα σημειώσω μόνο πως από τον Πλάτωνα και τον Επίκουρο μέχρι τον Ιωάννη της Κλίμακας και τον Don Juan Matus η υπερβολική άνεση και ακόμα περισσότερο οι υπέρμετρες απολαύσεις με τη χαύνωση που προκαλούν, όπως επίσης και οι διαρκείς ή συχνές περισπάσεις, αποτελούν τα σημαντικότερα εμπόδια στο δρόμο προς τη σοφία. Δηλαδή στην πορεία προς τη θέαση της ουσίας των πραγμάτων. Με την προϋπόθεση βέβαια πως έχει καλλιεργηθεί η ενδιάθετη ροπή προς τη γνώση⁴ και το υποκείμενο, δηλαδή αυτός που ψάχνει, έχει κάποια ψυχική σχέση - αυτό που λέμε κλίση - ή μια εσωτερική συγγένεια με το αντικείμενο του οποίου αναζητά την ουσία.

Το πόσο οικτρή, αλλά και επικίνδυνη είναι η κατάληξη διαπιστώνεται από το κενό που δημιουργείται ανάμεσα στην ψυχική στάση και στην κοινωνική συμπεριφορά αυτών των ανθρώπων. Το κενό παίρνει τη μορφή μιας εντεινόμενης αντιφατικότητας. Στο πρώτο επίπεδο προσοχής, δηλαδή στις καθημερινές τους δραστηριότητες, τα άτομα λειτουργούν μηχανικά ή σχεδόν ηλίθια. Στο δεύτερο επίπεδο, δηλαδή στην ψυχική τους κατάσταση, κινούνται στις παρυφές της παραφροσύνης⁵.              

Παραπομπές:

1^α & 1^β. Δες σχετικά: Πλάτων, Συμπόσιον ή Περί Έρωτος Ηθικός, 203 e.

2. τόνδε δέ με πρώτιστα θεαὶ πρὸς μῦθον ἔειπον, Μοῦσαι Ὀλυμπιάδες, κοῦραι Διὸς αἰγιόχοιο· ποιμένες ἄγραυλοι, κάκ᾽ ἐλέγχεα, γαστέρες οἶον, ἴδμεν ψεύδεα πολλὰ λέγειν ἐτύμοισιν ὁμοῖα, ἴδμεν δ᾽ εὖτ᾽ ἐθέλωμεν ἀληθέα γηρύσασθαι.

Ησίοδος, Θεογονία, 24 – 29.

(And this word first the goddesses said to me the Muses of Olympus, daughters of Zeus who holds the aegis: “Shepherds of the wilderness, wretched things of shame, mere bellies, we know how to speak many false things as though they were true; but we know, when we will, to utter true things.”

Hesiod, Theogony, 25 – 29.)

3. οὐχ ὑμᾶς δαίμων λήξεται, ἀλλ' ὑμεῖς δαίμονα αἱρήσεσθε.

Πλάτων, Πολιτεία, 617 e.

4. Πάντες ἄνθρωποι τοῦ εἰδέναι ὀρέγονται φύσει.

Αριστοτέλης, Των Μετά Τα Φυσικά, 980 a.21.   

5. Δες σχετικά: Carlos Castañeda, Η Τέχνη των Ονείρων, Σελ. 205.    

#WritingCommunity #life #philosophy #psychology

Θα ’λεγα, φίλοι μου, ότι η πραγματική δυσκολία είναι να κάνουμε τα πολιτικά συστήματα να συμφωνούν στην πράξη και στη θεωρία. Ως παράδειγμα μπορούμε να πάρουμε το ανθρώπινο σώμα. Μπορεί κανείς να διατάξει συγκεκριμένες ασκήσεις για κάποιο άτομο, οι οποίες θα αποδειχτούν βλαβερές από τη μια πλευρά και χρήσιμες απ’ την άλλη. Έτσι η γυμναστική και τα συσσίτια ωφελούν τις πόλεις σημαντικά αλλά ευνοούν από το άλλο μέρος τις επαναστάσεις. Θυμηθείτε το παράδειγμα των νέων στη Μίλητο, στη Βοιωτία και στη Θουρία. Ειδικότερα, η εφαρμογή του νόμου αυτού από πολύ παλιά φαίνεται ότι προκάλεσε διαστροφή των φυσικών αφροδισιακών ηδονών τόσο στους ανθρώπους όσο και στα ζώα. Γι’ αυτές τις διαστροφές υπεύθυνες είναι οι δυο πόλεις σας αλλά και αρκετές άλλες που έχουν ρίξει όλο το βάρος τους στις γυμναστικές ασκήσεις. Ανάλογα με τις περιστάσεις, μπορεί να πάρετε το θέμα αυτό στα σοβαρά ή στα αστεία αλλά πρέπει να θυμάστε πάντα ότι, όταν ζευγαρώνει ο άντρας με τη γυναίκα για να κάνουν παιδί, η ηδονή που νιώθουν είναι απόλυτα φυσική. Η ομοφυλοφιλική όμως επαφή είναι αντίθετη από τη φύση και διαπράττεται, επειδή άντρες και γυναίκες δεν μπορούν να συγκρατήσουν την επιθυμία τους για ηδονή. Όλοι κατηγορούμε τους Κρητικούς ότι έπλασαν το μύθο του Γανυμήδη. Ήταν τόσο σίγουροι ότι οι νόμοι τους προήλθαν από τον Δία, ώστε τον φόρτωσαν μ’ αυτόν τον μύθο για να έχουν ένα θεϊκό παράδειγμα, όταν ήθελαν να απολαμβάνουν κι αυτό το είδος της ηδονής.

Πλάτων, Νόμοι, 636 a – d.

(In truth, Strangers, it seems a difficult thing for State institutions to be equally beyond criticism both in theory and in practice. Their case resembles that of the human body, where it seems impossible to prescribe any given treatment for each case without finding that this same prescription is partly beneficial and partly injurious to the body. So these common meals, for example, and these gymnasia, while they are at present beneficial to the States in many other respects, yet in the event of civil strife they prove dangerous (as is shown by the case of the youth of Miletus, Bocotia and Thurii); and, moreover, this institution, when of old standing, is thought to have corrupted the pleasures of love which are natural not to men only but also natural to beasts. For this your States are held primarily responsible, and along with them all others that especially encourage the use of gymnasia. And whether one makes the observation in earnest or in jest, one certainly should not fail to observe that when male unites with female for procreation the pleasure experienced is held to be due to nature, but contrary to nature when male mates with male or female with female, and that those first guilty of such enormities were impelled by their slavery to pleasure. And we all accuse the Cretans of concocting the story about Ganymede. Because it was the belief that they derived their laws from Zeus, they added on this story about Zeus in order that they might be following his example in enjoying this pleasure as well.  

Plato, Laws, 636 a – d.)     

#Politics #WritingCommunity #Philosophy 

Μόλις πληροφορήθηκε το θάνατο του Ρισελιέ*, ο πάπας Ουρβανός VIII λέγεται ότι είπε: Αν υπάρχει Θεός, ο καρδινάλιος Ρισελιέ θα 'χει για πολλά να δώσει λόγο. Αν όχι...πέρασε μια πετυχημένη ζωή**.

* O Armand Jean du Plessis, cardinal-duc de Richelieu et de Fronsac πέθανε στις 4 Δεκεμβρίου του 1642. Το βασικό πολιτικό δόγμα του Ρισελιέ, ο οποίος υπήρξε ένα πρότυπο για τον Κίσινγκερ, συνοψίζεται στην άποψη πως:  " Ο άνθρωπος είναι αθάνατος, η σωτηρία του βρίσκεται στον άλλο κόσμο. Το κράτος δεν έχει αυτό το στοιχείο αθανασίας, η σωτηρία του είναι ή τώρα ή ποτέ." Με άλλα λόγια, λέει ο Κίσινγκερ, τα κράτη δεν πιστώνονται σε κανέναν κόσμο με τις καλές τους πράξεις. Ανταμείβονται μόνο για τη δύναμη που έχουν να πράττουν το αναγκαίο.***

Οι απόψεις αυτές, που συνιστούν την ουσία του όρου Realpolitik, επαναλαμβάνουν τον Θουκυδίδη: Δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν. [ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του το επιβάλλει η αδυναμία του¹. 5.89.1]. Και επίσης: ἡγούμεθα γὰρ τό τε θεῖον δόξῃ τὸ ἀνθρώπειόν τε σαφῶς διὰ παντὸς ὑπὸ φύσεως ἀναγκαίας, οὗ ἂν κρατῇ, ἄρχειν· καὶ ἡμεῖς οὔτε θέντες τὸν νόμον οὔτε κειμένῳ πρῶτοι χρησάμενοι, ὄντα δὲ παραλαβόντες καὶ ἐσόμενον ἐς αἰεὶ καταλείψοντες χρώμεθα αὐτῷ, εἰδότες καὶ ὑμᾶς ἂν καὶ ἄλλους ἐν τῇ αὐτῇ δυνάμει ἡμῖν γενομένους δρῶντας ἂν ταὐτό. [Από ό,τι μπορεί κανείς να εικάσει για τους θεούς και από ό,τι είναι βέβαιο για τους ανθρώπους, πιστεύομε ότι και οι θεοί και οι άνθρωποι ακολουθούν πάντα έναν απόλυτο νόμο της φύσης, να επιβάλλουν πάντα την εξουσία τους αν έχουν τη δύναμη να το επιτύχουν. Τον νόμο αυτόν ούτε τον θεσπίσαμε, ούτε τον εφαρμόσαμε εμείς πρώτοι. Τον βρήκαμε να ισχύει και τον ακολουθούμε, όπως θα τον ακολουθούν αιώνια όσοι μας διαδεχθούν και ξέρουμε καλά ότι κι εσείς και οποιοιδήποτε άλλοι θα κάνατε τα ίδια αν είχατε την δύναμή μας². 5.105.2]

**Louis Auchincloss, Richelieu, 1972, p. 256. Στο Henry Kissinger, Διπλωματία, σελ. 67. ***, Henry Kissinger, Διπλωματία, σελ. 70.

Παραπομπές:

1. the strong do what they can and the weak suffer what they must.

2. Of the gods we believe, and of men we know, that by a necessary law of their nature they rule wherever they can. And it is not as if we were the first to make this law, or to act upon it when made: we found it existing before us, and shall leave it to exist for ever after us; all we do is to make use of it, knowing that you and everybody else, having the same power as we have, would do the same as we do.

#HenryKissinger #History

Μερικές φορές, αν είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου, οι μεγαλύτερες εμπνεύσεις στη ζωή σου δεν προέρχονται από τους έντιμους μέντορές σου. Προέρχονται από τα τελείως δυστυχή και συναισθηματικά καταστραμμένα αποβράσματα. Από αυτά τα ιδιοτελή καθάρματα που περιφρονάς και κλωτσάς σ' όλη σου τη ζωή. Γιατί στο τέλος γίνεσαι σαν αυτά που πολεμάς.

Όταν όλα πάνε κατά διάολου υπάρχει μια διεστραμμένη ευχαρίστηση στο να θες να κάνεις το ίδιο. Είναι η μόνη δύναμη που σου έχει απομείνει.

Στο τελευταίο έργο του, τους Νόμους, από το οποίο πλέον έχει απαλείψει τον Σωκράτη και τις προτροπές του για αρετή που πάσχιζε να πείσει πως η καλοσύνη και η ευτυχία πάνε μαζί,ο Πλάτωνας ανασκευάζει.  Τώρα παραδέχεται πως αυτό με "την καλοσύνη και την ευτυχία που πάνε μαζί" είναι: το πιο ωφέλιμο ψέμα που ειπώθηκε ποτέ¹.

Στους Νόμους η αρετή του κοινού ανθρώπου δεν στηρίζεται στη γνώμη (< γνώση) ή ακόμη στον ορθό λόγο, αλλά στη δύναμη της συνήθειας² με την οποία το άτομο αναγκάζεται ( ή βολεύεται με το) να δέχεται ορισμένες “ωφέλιμες” δοξασίες και να ενεργεί σύμφωνα μ’ αυτές.

Στο κάτω κάτω, λέει ο Πλάτωνας, αυτό δεν είναι και πολύ δύσκολο: οι άνθρωποι που πιστεύουν στον Κάδμο και στα δόντια του δράκου μπορούν να πιστέψουν οτιδήποτε³.

Παραπομπές:

1. Νόμοι, 663 D.

2. Νόμοι, 653 B.

3. Νόμοι, 664 A.

#WritingCommmunity #poetry