09:16  Παρασκευή, 29  Μαρτίου  2024 
elendetr

Τα άσματα των πληγωμένων

Τρίτη, 12 Δεκεμβρίου 2017 23:32
Διαβάστηκε 5992 φορές

Με αφορμή την πρόσφατη εγγραφή του Ρεμπέτικου στον Αντιπροσωπευτικό Κατάλογο της Άυλης Πολιτιστικής Κληρονομιάς της Ανθρωπότητας από την UNESCO, ας θυμηθούμε τι υπήρξαν τα ρεμπέτικα τραγούδια σύμφωνα με τον ορισμό του αείμνηστου και, κατά τη γνώμη μου, αξεπέραστου λαογράφου Ηλία Πετρόπουλου:

Καλούνται ρεμπέτικα τραγούδια τα άσματα των πληγωμένων,Η Πετρόπουλος

των απλών, αγνών και αισθαντικών ψυχών της Ελλάδος.

Η περιφρονημένη χωρίς ανταπόκριση αγάπη

και το τρισμέγιστον μαρτύριον του θαμένου εκουσίως έρωτος

από τα ρεμπέτικα τραγούδια εξόχως ανιστορήθησαν.

 

Τα ρεμπέτικα υπήρξαν κάποτε η παρηγοριά μας.

Ήσαν οι λευκοί ασπασμοί των παραγνωρισμένων.

Αξιώθηκα να κρατήσω στα χέρια μου το βουβό, πλέον,

μπουζούκι του στρατηγού Μακρυγιάννη.

Ρεμπέτικα δεν τραγουδούσαν οι γυναίκες

(αυτές, συνήθως, αργά κατανοούν το πόσο αγαπήθηκαν),

ούτε τα τραγουδούσαν οι σκληρόκαρδοι.1

 

Και ορισμένα αυτοβιογραφικά για τη σχέση μου με τα ρεμπέτικα. Μετά το θάνατο του Βασίλη Τσιτσάνη τον Ιανουάριο του 1984 με τη μουσική παρέα που είχαμε σχηματίσει στη Χαϊδελβέργη με τους Κώστα (Ράπτη), Ακύλα (Καραζήση) και Χάρη (Μπέη) αξιώθηκα να συμ-παρουσιάσω έργα του μεγάλου ρεμπέτη σε ελληνικές κοινότητες της γύρω περιοχής. Το μπουζούκι μου, κατασκευής Γ Καλκέψου, με συντρόφευε στα φυλάκια του Έβρου όπου πέρασα την κυρίως θητεία μου.aspromauriii Συνέχισα να παίζω ρεμπέτικα, πάντα ως ερασιτέχνης, με τους Νεοκλή (Ραφαηλίδη), Τάσο (Πεσλή), Μάκη (Σεβίλογου) και Κώστα (Γεροκώστα) σε συλλόγους και εκδηλώσεις στη γενέτειρά μου, την Κοζάνη. Αργότερα, όταν προχώρησα κάπως στην ιεραρχία, με τη συνοδεία φίλων μουσικών και την ευεργετική επίδραση του τσίπουρου κυρίως διασκέδαζα την πίεση και τα άγχη των συναδέλφων μου και εντός του καταστήματος της τράπεζας που εργαζόμουν. Η σύζυγός μου έφερνε αδιαμαρτύρητα, αλλά έκπληκτη αρχικά, τα όργανα στο κατάστημα. fantarosΟ Γάλλος γενικός διευθυντής έδειχνε κατανόηση, προς σκανδαλισμό κάποιων καθωσπρέπει (αντιζήλων) διευθυντών. Η σχετικά αντισυμβατική αυτή συμπεριφορά μου και η ενασχόληση με τη ρεμπέτικη μουσική δεν εμπόδισαν την επαγγελματική μου εξέλιξη. Έτσι συνέχισα να διευκολύνω και τη συναισθηματική εκτόνωση συναδέλφων, αλλά και πελατών, στην περιοχή της Αν Μακεδονίας-Θράκης, συμπεριλαμβανομένης της Λήμνου, ως περιφερειακός διευθυντής. Τώρα συνεχίζω να παίζω στο υπόγειο του σπιτιού μου, συνήθως μόνος. Τα παιδιά μου, όταν ήταν πιο μικρά και χωρίς να το καταλαβαίνουν, στα παιδικά τραγούδια που έλεγαν ανακάτευαν και στίχους από κάποια ρεμπέτικα. Συνήθως από τους Πέντε μάγκες του Περαία, την Αθηναΐσσα και το Αντιλαλούν οι φυλακές.

Αν έπρεπε να συνοψίσω τα προηγούμενα σε μια φράση, θα έλεγα ότι η απέριττη και αυθεντική αυτή μουσική βοήθησε να αντισταθούμε στις βρώμικες προκλήσεις του επαγγέλματος και να μην γίνουμε άνθρωποι των συναλλαγών. egxromi

Παραπομπή:

1. Ηλίας Πετρόπουλος, Ποιήματα, Εκδόσεις Νεφέλη 1993, Σελ 17.

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(1 Ψήφος)
Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Faust Το κατοστάρικο »
Copyright Κυριάκος Παράσογλου - CrashNews.gr © 2020. Design by Kostas Tsampalis