Η Μάταιη Αναζήτηση της Αθανασίας.
Η αγωνία του ανθρώπου για το θάνατο κάνει τον Γκιλγκαμές να θέλει τουλάχιστον να αποθανατιστεί με μια ηρωική πράξη, γι’ αυτό αποφασίζει να ξεκινήσει μαζί με τον Ενκιντού, που άρχισε να αισθάνεται ανήσυχος, για ένα μακρινό ταξίδι με προορισμό τη “Χώρα των Ζωντανών”, εκεί που βρίσκεται το Δάσος των Κέδρων, και να κόψει τα δέντρα.
Το δάσος όμως το φυλάει ένα παντοδύναμο τέρας, ο Χάμπα-ρουκ. Η θεά Ιστάρ σαγηνεύεται από την ομορφιά του Γκιλγκαμές και του προτείνει γάμο. Ο Γκιλγκαμές όμως την απορρίπτει και την προσβάλλει, απαριθμώντας τη μοίρα όλων των προηγούμενων εραστών της.
Η θεά θυμωμένη ζητά από τον πατέρα της Άνου να στείλει τον Ταύρο του Ουρανού να καταστρέψει την Ουρούκ. Ο Γκιλγκαμές με τον Ενκιντού σκοτώνουν τον Ταύρο του Ουρανού και πετούν ένα μπούτι του στα μούτρα της Ιστάρ.
Η αυθάδεια των δύο φίλων τιμωρείται με τον θάνατο του ενός κι αυτός είναι ο Ενκιντού. Ο Ενκιντού εκείνο το βράδυ ονειρεύεται τη σύναξη των θεών ν’ αποφασίζει το θάνατό του. Πράγματι αρρωσταίνει και λίγο αργότερα πεθαίνει και ο θάνατός του είναι αβάσταχτος για τον Γκιλγκαμές. Καταλαβαίνει πως και η δική του σειρά πλησιάζει και τον κυριεύει τρομακτικός φόβος.
Θεατές Παντός Χρόνου και Πάσης Ουσίας.
Στην ερώτηση αν κάποιος άνθρωπος μπορεί να είναι ευχαριστημένος με μια ζωή γεμάτη σοφία, κατανόηση, γνώση, τεράστια μνήμη της καθολικής ιστορίας, αλλά δίχως βιώματα ηδονής ή πόνου, μεγάλου ή μικρού, η απάντηση που δίνει ο Πλάτωνας στον Φίληβο1 είναι ένα κατηγορηματικό: Όχι. Είμαστε αγκυροβολημένοι στη ζωή του αισθήματος, που είναι μέρος της ανθρώπινης μας φύσης, και δεν μπορούμε να την εγκαταλείψουμε ακόμη και για να γίνουμε “θεατές παντός χρόνου και πάσης ουσίας”2.
Τα μαθηματικά των πυθαγόρειων έμαθαν στον Πλάτωνα να βλέπει το αιώνιο στο γήινο, το υπεραισθητό στο υλικό. Η αστρονομία γύρισε τη ματιά του από τους περιορισμούς της Γης στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος και σ’ εκείνα τα αινιγματικά σώματα του Κόσμου, που κινούνται μόνα τους, άρα φαίνονται να είναι έμψυχα κι ορατοί θεοί και που οι κινήσεις τους είναι κανονισμένες με μέτρα κι αριθμούς και γι’ αυτό αντιληπτές από τη νόηση. Έτσι τα μαθηματικά έγιναν η ζύμη για το μυστικισμό του Πλάτωνα.
Όσον αφορά το μυστικισμό, θυμίζω πως και ο Albert Einstein προς το τέλος της ζωής του αναγνώρισε το ρόλο της μεταφυσικής στην επιστήμη και ενοχλούνταν από την αδυναμία της φυσικής να προσφέρει έναν ολοκληρωμένο και πειστικό ορισμό του χρόνου3. (Ο ίδιος είχε καταλήξει στο συμπέρασμα μιας κατάστασης αιωνιότητας όπου το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον υπάρχουν ταυτόχρονα. Σημειώνω πως την ίδια αντίληψη για το χρόνο είχαν και οι Ίνκας.)
Υπαρκτός Σουρεαλισμός.
Το απόσπασμα που ακολουθεί προέρχεται από την Bild-Zeitung. Η Μπιλντ είναι γερμανική λαϊκή εφημερίδα που εκδίδεται σε 3,5 εκατομμύρια φύλλα την ημέρα και έχει τη μεγαλύτερη κυκλοφορία σ’ όλη την Ευρώπη.
Το περιεχόμενό της έχει περιγραφεί ως: διαβόητο για το μείγμα κουτσομπολιού, επιθετικής γλώσσας και αισθησιασμού, αλλά και υποστηρίζεται ότι: ασκεί τεράστια επίδραση στους πολιτικούς της Γερμανίας.
Έτσι, αφήνοντας στην άκρη την ποικιλία των επιθετικών προσδιορισμών που μπορεί να προκαλεί το απόσπασμα, ας επικεντρωθούμε στο νόημα όσων προτείνει:
Όταν κάνουμε ντους χρησιμοποιούμε κατά μέσο όρο 12 με 15 λίτρα νερό το λεπτό. Εάν χρησιμοποιείτε μια λεγόμενη οικονομική κεφαλή ντους, μπορείτε να εξοικονομήσετε σχεδόν τη μισή. Ανάλογα με τον τύπο θέρμανσης, απαιτούνται μεταξύ 1,5 και 8 κιλοβατώρες ενέργειας για το ντους. Κόστος: μεταξύ 60 σεντς και 1,80 ευρώ.
Κάθε Γερμανός καταναλώνει περισσότερα από 120 λίτρα πόσιμου νερού καθημερινά. Ο Δρ Rechenberg λέει πως: Αυτό το μέγεθος περιλαμβάνει την προσωπική υγιεινή, το ξέπλυμα της τουαλέτας, το μαγείρεμα, το ποτό και το πλύσιμο των ρούχων, μεταξύ άλλων.
Εάν θέλετε να εξοικονομήσετε νερό και ενέργεια, θα πρέπει να το κάνετε αποφεύγοντας το παρατεταμένο αφρόλουτρο. Εξάλλου, το μπάνιο καταναλώνει περίπου τρεις φορές περισσότερο νερό και ενέργεια από το ντους.
Η Ανάγκη της Δαιμονοποίησης.
Ο Ουμπέρτο Έκο συμβούλευε να μη βιάζεσαι να φανείς έξυπνος για να μην αποδειχτείς στη συνέχεια ανόητος.
Στο μεταξύ και πριν τη συνέχεια η Μόσχα διαψεύδει ως "στημένη προβοκάτσια για τους ξένους ανταποκριτές" το σκηνικό στην Bucha και παράλληλα ζητάει έκτακτη συζήτηση στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ για το θέμα.
Θυμίζω ότι στις 31/3 ο Δήμαρχος της πόλης επιβεβαίωνε πως οι Ρώσοι είχαν αποχωρήσει στις 30/3 χωρίς να αναφερθεί σε καμία "σφαγή" και ακόμη ότι η "αποκάλυψη" έγινε μετά από 4 μέρες.
Τις ίδιες αυτές ημέρες η ελληνική κοινωνία αγανακτεί και ταράζεται από τα εγκλήματα της φερομένης ως παιδοκτόνου.
Περιμένοντας λοιπόν την επαλήθευση ή τη διάψευση των κατηγοριών ας προσεγγίσουμε το περιεχόμενο των πολιτικών και κοινωνικών αντιδράσεων χωρίς την υστερία των συναισθηματισμών.
Αλέκος Φασιανός.
"Όμως δεν είχα την μυστικοπάθεια. Άρχισα να ζωγραφίζω πάλι ανθρώπους με στολή και παράσημα μέσα σε κήπους. Δεν είχαν καμία κίνηση. Ήταν ανέκφραστοι και κρατάγανε λουλούδια. Αργότερα οι μικρές αυτές φιγούρες των ανθρώπων με τις στολές που έκανα άρχισαν να διαλύονται, να γίνονται τα όντα τα χρωματιστά με τα λουλούδια γύρω γύρω, άλλοτε καλά, άλλοτε τρομερά...Είναι όμως πλάσματα απόκοσμα, της δικιάς μου φαντασίας, όπως προήλθαν μέσα από τις σκοτεινές εκκλησίες. Μου αρέσει η κόκκινη μάζα η η μπλέ, όχι όμως αφηρημένη. Θέλω όμως να συμβολίζει κάτι το χρώμα η οι γραμμές. Για αυτό πάντα οι φιγούρες που ζωγραφίζω είναι διαλυμένες και ζουν στα λουλούδια. Ίσως είναι πεθαμένες." Αλέκος Φασιανός, Αθήνα 1964.
Στους ποικίλους συμβολισμούς του έργου του Αλέκου Φασιανού βρήκε την εφαρμογή και μια ακόμη αναίρεσή της η περιφρονητική αποστροφή των σχολαστικών* του 12 αιώνα πως: pictura est laicorum literatura (η ζωγραφική είναι η λογοτεχνία των λαϊκών ανθρώπων.)
Ωστόσο ήταν ο Πάπας Γρηγόριος ο Μέγας που από τον 6ο αιώνα προώθησε την εικονογραφία: για να μπορούν να διαβάζουν και όσοι δεν ξέρουν γράμματα. Ακόμη και μια απλή ματιά και μόνο στα έργα του Μιχαήλ Αγγέλου στην Καπέλα Σιξτίνα είναι αρκετή για να αποκαλύψει στον καθένα τα εκλπλκτικά αποτελέσματα της διορατικής παρότρυνσης του Πάπα Γρηγόριου του Μέγα.
Comfortably Numb
Feeling so faithless, lost under the surface
Don't know what you're expecting of me
Put under the pressure of walking in your shoes
(Caught in the undertow, just caught in the undertow)
I can't feel you there
Become so tired
So much more aware
All I want to do
Is be more like me
And be less like you
Holding too tightly, afraid to lose control? (video)
"FreeSpeech - Sleepless nights for autocrats"
Το μήνυμα της DW στο video που ακολουθεί μπορεί να είναι πολύ φιλόδοξο*. Η μουσική επένδυση όμως είναι εξαίρετη. Απολαύστε την:
(*Ωστόσο για κάποιους ακροατές οι στίχοι μπορεί να έχουν - σίγουρα έχουν - και άλλες αναγνώσεις που αναταράζουν τις αναμνήσεις στο σιωπηλό λυκόφως της βαθιάς μνήμης.)
Η Φθινοπωρινή Φωταύγεια & Η Λατρεία του Μεσαίωνα στο Εσωτερικό Φως.
Videmus nunc per speculum et in aenigmate1.
Το φθινόπωρο είναι η εποχή των ποιητών, των ερημιτών και των ονειροπόλων.
Το γαλήνιο ημίφως των σύντομων και γλυκών ημερών και οι μακριές ήσυχες νύχτες αναδεικνύουν τη φωταύγεια2 του σιωπηλού αθέατου κόσμου.
Τα μάτια στρέφονται στο υπεραισθητό. Ένα κατάλληλο πρόγραμμα3 μπορεί να εξασκήσει τις ψυχές στον μετεωρισμό4.
Στη συνέχεια θα παρουσιαστεί ένα τέτοιο ωρολόγιο πρόγραμμα. Ωστόσο πριν από αυτό η οικονομία της συζήτησης επιβάλλει μια αποσαφήνιση. Το κεντρικό θέμα της ανάρτησης αφορά τη μεσαιωνική λατρεία στο φως. Και ειδικότερα στο εσωτερικό φως. Η ταύτιση του Μεσαίωνα με τον σκοταδισμό είναι μια ακόμα ανιστορική πλάνη.
Η Απλή Ομορφιά του Σύμπαντος & Εμείς.
Εφόσον πιστεύουμε ότι το Σύμπαν δεν αναπτύσσεται τυχαία, αλλά εξελίσσεται σύμφωνα με κάποιους νόμους, είμαστε τελικά υποχρεωμένοι να συνδυάσουμε τις επιμέρους θεωρίες σε μια πλήρη ενιαία θεωρία που θα καθορίζει τα πάντα μέσα σ' αυτό. Υπάρχει όμως κάποιο θεμελιώδες παράδοξο στην αναζήτηση μιας τέτοιας πλήρους ενιαίας θεωρίας. Οι ιδέες για τις επιστημονικές θεωρίες προϋποθέτουν ότι οι άνθρωποι είμαστε όντα νοήμονα, ελεύθερα να παρατηρούν το Σύμπαν και ικανά να εξάγουν σωστά συμπεράσματα από τις παρατηρήσεις τους. Είναι λογικό λοιπόν να υποθέτουμε ότι θα προοδεύμουμε συνεχώς προς τους νόμους που κυβερνούν το Σύμπαν μας. Αν όμως υπάρχει πράγματι μια πλήρης ενιαία θεωρία, αφού αυτή θα καθορίζει τα πάντα μέσα στο Σύμπαν, θα καθορίζει επίσης και τις πράξεις μας. Κατά συνέπεια, η ίδια η θεωρία θα καθορίζει και την έκβαση της αναζήτησής μας γι αυτήν! Και γιατί θα πρέπει να καθορίζει ότι θα εξάγουμε σωστά συμπεράσματα από τις παρατηρήσεις; Δεν θα μπορούσε εξίσου καλά να καθορίσει ότι θα εξάγουμε λανθασμένα συμπεράσματα; Ή και καθόλου συμπεράσματα;
Αυτά τα αισιόδοξα, όσον αφορά το ενδιαφέρον των ανθρώπων για την παρατήρηση και τη διάθεση για κατανόηση της αληθινής και αιώνιας αρμονίας του Σύμπαντος, τα λέει ο Stephen Hawking*.
Ο Τελευταίος Μεγάλος Ανατολικός.
Σαν σήμερα πριν 20 χρόνια, στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, σιωπούσε για πάντα ο Στέλιος Καζαντζίδης.
Στην καθαρότητα της φωνής του αντιλαλούσαν οι καμπάνες των βυζαντινών εσπερινών τα ξάστερα απογεύματα. Στη μελωδικότητά του αναδύονταν ο πλούτος των μουσικών χρωμάτων της δημοτικής και της ρεμπέτικης παράδοσης. Ο όγκος του συνόψιζε τις ελπίδες και τους καημούς μια ολόκληρης εποχής που τη στιγμάτιζε η στέρηση, ο χαφιεδισμός, τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και οι δρόμοι της ξενιτιάς.
Ήταν 13 χρονών όταν το 1944 βγήκε στη βιοπάλη για να συντηρήσει την μάνα και τον αδερφό του. Ο οικοδόμος πατέρας του ήταν ενταγμένος στον ΕΛΑΣ. Δούλευε για την Επιμελητεία του Αντάρτη. Στα χρόνια του εμφυλίου τον δολοφόνησαν παρακρατικοί αντικομμουνιστές. Φτώχια, ορφάνια και γονιδιακά προδιαγεγραμμένη άκαμπτη αντιστασιακή συνείδηση. Όπως συμβαίνει σε κάθε αυτοδημιούργητο μεγάλο δεν του έλειπαν οι αντιφάσεις, οι ιδιοτροπίες οι εμμονές, που τα προκαλούσε η πάλη με τους εσωτερικούς δαίμονες και με τη σειρά τους ήταν επιπτώσεις και συμπτώματα των βιωμένων κοινωνικών τραυμάτων.