Οι επισκέπτες της σελίδας ίσως θυμούνται την αναφορά που είχε γίνει εδώ πριν καιρό για το θέμα. Στο μεταξύ η κατάσταση χειροτέρευσε άρδην. Ήδη οι κόκκινες οφειλές προς την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, τις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ, που αθροιστικά φτάνουν στα 230 δισ. ευρώ και υπερβαίνουν σημαντικά το ύψος του ΑΕΠ, το οποίο για το τρέχον έτος εκτιμάται στα 176 δισ. ευρώ. Εάν στα προηγούμενα μπορούσαν να υπολογιστούν και τα μη εξυπηρετούμενα χρέη των ιδιωτών προς ιδιώτες, το πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας θα έπαιρνε εφιαλτικές διαστάσεις. Θα φάνταζε σαν μια τεράστια φούσκα που παρασύρεται από τον αέρα. Σε σημαντικό μέρος των συναλλαγών ο ένας μεταθέτει τις οφειλές στις πλάτες του άλλου. Εργαζόμενοι πληρώνονται έναντι, προμηθευτές δεν εξοφλούνται και ο καθένας προσπαθεί, απόλυτα δικαιολογημένα λόγω της αβεβαιότητας, απλώς να περιορίσει τις επιπτώσεις για τον εαυτό του. Έτσι δεν προξενεί εντύπωση που οι αναλυτές του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής προειδοποιούν ότι η δυναμική του ληξιπρόθεσμου χρέους των ιδιωτών είναι τέτοια, που θα μπορούσε σύντομα να πλησιάσει ακόμα και το ύψος του δημοσίου χρέους, που σήμερα υπολογίζεται στα 328 δισ. ευρώ.
Αναλυτικότερα τα καθυστερημένα δάνεια προς τις τράπεζες πλησιάζουν τα 110 δισ. ευρώ. Τα ληξιπρόθεσμα χρέη προς το Δημόσιο φτάνουν στα 93 δισ. ευρώ. Οι απλήρωτες εισφορές στα Ταμεία ξεπερνούν τα 25 δισ. ευρώ. Στη ΔΕΗ οι καταναλωτές χρωστούν 3 δισ. ευρώ, με τους διακανονισμούς 510 χιλ πελατών της να φτάνει μόλις στο ύψος των 1,335 δισ. ευρώ. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με την ΕΥΔΑΠ.
Συγκεκριμένα, το Σεπτέμβριο του 2016 οι ληξιπρόθεσμες οφειλές ανήλθαν σωρευτικά σε €10,34 δισ. από € 8,986 δισ. τον Αύγουστο και € 7,618 δισ. τον Ιούλιο. Στο τέλος του πρώτου εξαμήνου του έτους ανέρχονταν σε € 6,807 δισ., ενώ κατά μέσο όρο το εννεάμηνο Ιανουάριος – Σεπτέμβριος 2016 αυξάνονταν κατά € 1,15 δισ. ανά μήνα. Το ποσοστό είσπραξης έναντι αυτών των οφειλών αυξήθηκε σταδιακά, από το 13,1% στο τέλος Ιουνίου, στο 15,4% στο τέλος Σεπτεμβρίου. Επιπλέον, οι παλιές ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο ανέρχονταν σωρευτικά το Σεπτέμβριο σε € 82,418 δισ., ενώ οι εισπράξεις έναντι αυτού του χρέους αυξήθηκαν στο τέλος Σεπτεμβρίου στα € 2 δισ., από € 1,48 δισ. στο τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2016.
Σύμφωνα με τα στοιχεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων, στο τέλος Σεπτεμβρίου του 2016 συνολικά 4.374.475 φορολογούμενοι έχουν ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Ο αριθμός τους έχει αυξηθεί κατά 343.565 σε σχέση με τον Αύγουστο του 2016 και κατά 371.103 σε σχέση με το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2016. Μάλιστα, υπό αναγκαστικά μέτρα είσπραξης βρίσκονται ήδη 788.947 φορολογούμενοι, αυξημένοι κατά 14.626 σε σχέση με τον Αύγουστο του 2016 και κατά 33.141 σε σχέση με το τέλος του πρώτου εξαμήνου του 2016. Συνοπτικά ένας στους δύο χρωστά στην Εφορία, ένας στους πέντε είναι έκθετος σε αναγκαστικά μέτρα είσπραξης και περίπου ένας στους δέκα έχει ήδη υποστεί αναγκαστικά μέτρα είσπραξης. Όπως σημειώνεται στην έκθεση του Γραφείου Προϋπολογισμού της Βουλής η περαιτέρω αύξηση στις συνολικές νέες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο στο εννεάμηνο του έτους αναδεικνύει την εξάντληση της φοροδοτικής ικανότητας των πολιτών και δημιουργεί εύλογες αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα των νέων μέτρων. Ωστόσο το Προσχέδιο Κρατικού Προϋπολογισμού 2017 προβλέπει οριακή μείωση δαπανών κατά 78,8 εκατ. και εκτεταμένη αύξηση εσόδων κατά 2,513 δισ. ευρώ. Η αισιοδοξία του συγκεκριμένου μεγέθους ενδεχομένως προκύπτει από την προσδοκία της ανάκαμψης που η Κυβέρνηση και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή εκτιμούν περί το 2,7%. Από την άλλη πλευρά οι αναλυτές διεθνών επενδυτικών τραπεζών, όπως η Citigroup και η Barclays προβλέπουν ανάπτυξη 0,5% και 0,7% αντίστοιχα.
Είναι ζήτημα χρόνου το ιδιωτικό χρέος να λειτουργήσει αποσταθεροποιητικά, αν δεν αντιμετωπιστεί έγκαιρα και αποτελεσματικά. Το ζήτημα είναι από ποιους. Από τη μια έχουμε τους απομυθοποιημένους και μοιραίους κυβερνώντες που πέρα από τη δική τους πολιτική υστέρηση και τα οργανωτικά ελλείμματα προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στη διγλωσσία των θεσμών, στους εκβιασμούς δανειστών και την εσωτερική υπονόμευση. Κι όλα αυτά βέβαια αν δεν ανέλαβαν τη διαχείριση απλώς με σκοπό να βγάλουν την ελληνική ολιγαρχία από τα αδιέξοδά της. Από την άλλη έχουμε την πλέον ανυπόληπτη ηγεσία του πολιτικού βραχίονα της θεσμοθετημένης κλεπτοκρατίας, η οποία ήδη κροταλίζει τα δόντια της αδημονώντας να αναλάβει τη διάσωση της χώρας και την επανίδρυση του κράτους, όταν με το απύθμενο και προκλητικό θράσος που τη χαρακτηρίζει δεν παρουσιάζει έστω ένα υποτυπώδες σχέδιο για την εξυγίανση των δικών της οικονομικών εκκρεμοτήτων.
Παρόλα αυτά οι πολιτικοί πρωταγωνιστές και εμείς οι πολίτες, όσο τους ακολουθούμε στην αυτοκαταστροφική πορεία μέσα σε μια ένωση που διαρκώς απομακρύνεται από το πνεύμα των ιδρυτών της, έχουμε ένα κοινό. Με τη συμπεριφορά μας επιβεβαιώνουμε την αξιολογική κρίση που υποστηρίζει ότι οι έξυπνοι παραδέχονται, οι πονηροί δικαιολογούνται και οι ηλίθιοι επιμένουν. Στο βαθμό που ισχύει αυτό ο καθένας μπορεί εύκολα κοιτώντας στον καθρέφτη να κατηγοριοποιήσει και να ταυτίσει τον εαυτό του.