πόλεμος πάντων μὲν πατήρ ἐστι, πάντων δὲ βασιλεύς, καὶ τοὺς μὲν θεοὺς ἔδειξε τοὺς δὲ ἀνθρώπους, τοὺς μὲν δούλους ἐποίησε τοὺς δὲ ἐλευθέρους. (Ηράκλειτος, Β53-Tusculum)

Τώρα έγινα ο Θάνατος. Ο Καταστροφέας των Κόσμων.

Μπαγκαβάτ-Γκίτα, Ιερό Ινδουιστικό Έπος

Το αγγλικό ρήμα snipe σημαίνει δύο πράγματα: το χτύπημα υπό κάλυψη και απόσταση ή τη δυσάρεστη και ανεπιθύμητη κριτική. Στο κείμενο που ακολουθεί θα υποστηρίξω την πρώτη έννοια χρησιμοποιώντας τη δεύτερη.Με αφορμή την υπόθεση του τελευταίου κινηματογραφικού έργου (American Sniper) του ακμαίου 84-χρόνου Clint Eastwood, παραθέτω κάποιους τρόπους αντιμετώπισης της βίας στην ασύμμετρη εκδοχή της.

Περιβαλλοντική Προστασία και Καπιταλιστική Ανάπτυξη

Η άποψη που υποστηρίζει ότι οι Προφήτες δεν αναγνωρίζονται στην εποχή τους είναι σωστή. Αυτό που τους χαρακτηρίζει είναι η ικανότητά τους να αντιλαμβάνονται πέρα από τα όρια της συμβατικής πραγματικότητας. Οι χαρισματικοί και άρα σπάνιοι αυτοί άνθρωποι δεν ευδοκιμούν στην πολιτική. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Εκεί μετράει το ασφαλές αποτέλεσμα, μεταφρασμένο σε άμεση οικονομική μεγέθυνση. Εδώ και τώρα.Η προοπτική της διάρκειας, αλλά και των μέσων κάποιες φορές, αντιμετωπίζονται ως ζητήματα πολυτελείας.Ένα παράδειγμα:Σε μια εμπνευσμένη και τολμηρή ομιλία του για την Κατάσταση του Έθνους, στα τέλη Ιανουαρίου, ο Αμερικανός Πρόεδρος, Barack Obama, τον οποίο η δυτική συντήρηση θεωρεί αποτυχημένο,υποστήριξε ότι: ‘Η κλιματική αλλαγή είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τις επερχόμενες γενεές’.

‘You are not part of the game’ Μ’ αυτήν την περιφρονητική απάντηση αποστόμωσε ο τότε Γερμανός Υπουργός των Εξωτερικών H D Genscher τον Ιταλό ομόλογό του, G de Michelis, όταν σε μια σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ το 1990 διεκδίκησε για τη χώρα του θέση στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τους όρους επανένωσης της Γερμανίας και τις υποχρεώσεις που θα απέρρεαν από το γεγονός. Την ίδια απάντηση, αν όχι επιθετικότερη, θα έπαιρνε και ο εκπρόσωπος της χώρας μας, αν διανοούνταν να αιτηθεί κάτι παρόμοιο. Ας τα πάρουμε με τη σειρά.

Οι κοινωνικές διακρίσεις μπορούν να θεμελιώνονται μόνο στο κοινό όφελος.

Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, Άρθρο Πρώτο, Γαλλία, 1789.

Ήτοι λόγος περί ευκταίου και εφικτού

Είναι γνωστό ότι η ουσία των ιστορικών γεγονότων σπάνια αποκαλύπτεται σ’ αυτούς που τα βιώνουν. Αν και ο ασιανισμός δεν προσιδιάζει στο ύφος μου, η ιστορικότητα των στιγμών επιβάλει μερικούς επικούς τόνους. Δεν θεωρώ λοιπόν υπερβολική τη διαπίστωση ότι από την ημέρα των εκλογών μέχρι και σήμερα ζούμε την αρχή της πολιτισμικής ανατροπής στις κοινωνικές σχέσεις εντός και τη διεύρυνση της εθνικής εμπειρίας εκτός. Η Κυβέρνηση ανέλυσε την παρούσα ελληνική κατάσταση με σαφές ιδεολογικό πρόσημο και πρόβαλε το αποτέλεσμα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα εμπλουτισμένο, έστω και υπαινικτικά, με τη γεωπολιτική του διάσταση.

Σε μια συγκλονιστική στιγμή ποιητικής δημιουργίας Ο Κλασικός Ποιητής της Ευρώπης Βιργίλιος, σύμφωνα με τον T.S Eliot, περιγράφει τη συνάντηση του Αινεία με τον Αγχίση στα Ηλύσια Πεδία. Η αύρα του νεκρού πατέρα υποδέχεται τον γιο και θεμελιωτή της Ρώμης λέγοντας:‘ Ήρθες επιτέλους. Η αναμενόμενη ευσέβειά σου νίκησε τη σκληρή πορεία’. Η υπέρτατη σκηνή, στην οποία περιγράφεται ο κάτω κόσμος και το μέλλον της αυτοκρατορίας, κλείνει με μία προγραμματική παραίνεση, που θα λειτουργεί εμβληματικά: ‘Να θυμάσαι ότι θα διευθύνεις με την εξουσία σου τους Λαούς. Αυτή θα είναι η Τέχνη σου. Να θέτεις τους όρους της Ειρήνης, να ευσπλαχνίζεσαι τους υποταγμένους και να καταπολεμάς τους αλαζόνες’ (P Virgili Maronis, Aeneidos, Liber VI,790-850). Κάπως έτσι κατάλαβα την επίσκεψη του Α Τσίπρα στην Καισαριανή.

Ανάμεσα στα διάφορα φαντάσματα που τελευταία κυκλοφορούν στην Ευρώπη, βρίσκεται και αυτό του αποπληθωρισμού (0,3% έναντι στόχου 2%). Ίσως μάλιστα να είναι και το πιο επικίνδυνο, αφού η απαξία, ύφεση και ανεργία, που το ακολουθούν, διαβρώνουν ύπουλα και αθόρυβα τα θεμέλια της δημοκρατίας, όπως συμπεραίνει ο G Soros. Αφυπνίζεται ο εφιάλτης της μισαλλοδοξίας, του λαϊκισμού, που με βάση τις ιστορικές αναφορές οδηγούν στον ολοκληρωτισμό. Ο The Economist σχολιάζει σχετικά: Μια θλιβερή κληρονομιά της κρίσης του ευρώ είναι η εξασθένιση στους δεσμούς της δημοκρατικής νομιμοποίησης αρχόντων και αρχομένων.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

(Κ.Π. Καβάφης, Ποιητής, 1863-1933)

Η σουρεαλιστική οπερέτα της και καλά σύγκρουσης ‘δύο κόσμων' κορυφώνεται και εκφυλίζεται σε μια φανφαρονική αντιπαράθεση κυρίως ανάμεσα στην τετριμμένη συντηρητική κοινοτυπία της κινδυνολογίας (banal) και στο φτηνιάρικο προοδευτικό νταηλίκι (kitsch), που πλασάρονται ως πολιτικές προτάσεις. Εξυπακούεται ότι και οι δύο προσεγγίσεις εκπηγάζουν από την ίδια χυδαία κυνική, όσο και βαθιά ριζωμένη λαϊκίστικη αντίληψη των ανεκδιήγητων πραιτοριανών του δήθεν πολιτικού σχεδιασμού ότι ο κόσμος τέτοια θέλει και τόσα καταλαβαίνει.