Παράλληλοι Δρόμοι.
Όλα ενώνονται. Η βαρυτική1 έλξη εκπληρώνει τη δέηση της Υπέρ των Πάντων Ενώσεως: ἵνα πάντες ἓν ὦσι2.
Εξαιρείται ο μικρόκοσμος γυναικών και αντρών. Και πιο συγκεκριμένα τα μυαλά μας. Μπορούμε βέβαια να αλληλοσυμπληρωνόμαστε. Κι αν δεν το κατορθώνουμε δεν φταίμε πάντα εμείς ή μόνο εμείς. Απλώς δεν μπορούμε να υπερβούμε την κατ’ αρχάς φυσική υπόστασή μας και στη συνέχεια τις έξεις μας που από νωρίς στη διάρκεια της ζωής μας γίνονται η δεύτερη και καθοριστική φύση μας.
Αν δεν μας προλάβει η βαρυτική κατάρρευση, θα περιμένουμε τη Θεωρία των Πάντων. Δηλαδή τη σύζευξη της Κβαντομηχανικής με τη Γενική Σχετικότητα. Ίσως τότε βρεθεί και η φόρμουλα για να συγχρονιστούν ή να ενοποιηθούν οι λειτουργίες των εγκεφάλων αντρών και γυναικών.
Σε μια άλλη ανάγνωση βέβαια αυτά τα επίκτητα χαρακτηριστικά θα μπορούσαν να προταθούν ως άλλοθι για την κόπωση, τον κορεσμό και την ανία που κατά καιρούς ταλαιπωρούν, τελματώνουν και συχνά εξαϋλώνουν τις σχέσεις των δύο φύλων.
Το Νεκρό Τελευταίο Τσιγάρο.
Κοιτάζω το νεκρό, τελευταίο του τσιγάρο
Και το τελευταίο κρεβάτι που κοιμήθηκε κείνη τη νύχτα,
Και νιώθω πως θα πρεπε να το ξαναφτιάξω
Μα δεν μπορώ…
Μαντεύω πως τούτα τα πράγματα έχουν συμβεί επανειλημμένα
Μα δεν μπορώ να μην το
Σκέφτομαι
Να πεθαίνεις στο πάτωμα μιας κουζίνας στις 7 το πρωί
Καθώς άλλοι τηγανίζουν αυγά
Δεν είναι τόσο σκληρό
Εκτός κι αν συμβαίνει σε σένα.
Το Βέλος του Χρόνου.
Δεν υπάρχει τίποτα πιο μοναχικό από την αιωνιότητα. Και δεν υπάρχει τίποτα πιο βολικό για μας από το να είμαστε ανθρώπινα όντα.
Αυτό που οι περιορισμοί της αντίληψής μας επιτρέπει να εννοούμε σαν αντικειμενικό κόσμο δεν είναι παρά το Σύμπαν των ενεργειακών πεδίων. Τα ανθρώπινα όντα είναι τα πρόσκαιρα δημιουργήματα των ενεργειακών απορροών σε κατάσταση τάξης. Φυσαλίδες ενέργειας. Ο καθένας μας είναι κλεισμένος σ’ ένα κουκούλι μαζί με μερικές τέτοιες απορροές. Η συνείδηση επιτυγχάνεται με την ευθυγράμμιση των απορροών που βρίσκονται μέσα στο κουκούλι με τις ελεύθερες απορροές. Δηλαδή κατά κάποια έννοια μια μορφή ενός ζεύγους δυνάμει σωματιδίων – αντισωματιδίων που μπορεί να θεωρηθεί ως ένα σωματίδιο που κινείται σ’ έναν κλειστό βρόχο στο χωροχρόνο έως την εξαΰλωσή του.
Η Κόλαση είναι Άδεια.
Στην πρώτη πράξη του θεατρικού έργου Η Τρικυμία1 του Ουίλιαμ Σαίξπηρ, ένας από τους ήρωες, ο Φερδινάνδος, όταν πλέον αναγκάζεται να εγκαταλείψει το πλοίο που ναυαγεί, κραυγάζει: Η κόλαση είναι άδεια. Όλοι οι δαίμονες είναι εδώ.
Η απαρίθμηση των ποικίλων όψεων της δυστοπίας που συμβολικά ονομάζουμε δαίμονες θα αύξαινε αχρείαστα την ένταση της εσωτερικής πάλης ανάμεσα στην επιθυμία για εγκατάλειψη και στην ορμέμφυτη τάση για συνέχεια.
Και ας μη γελιόμαστε. Αυτό που για μερικούς περιγράφεται ως δυστοπία, για την πλειοψηφία της κοινωνίας αποτελεί αδιάφορη ή και ευπρόσδεκτη κανονικότητα. Η κοινωνία ήταν και παραμένει μια δολοφονική αρένα με εξάρσεις και υφέσεις στην κτηνωδία της.
Σιωπηλή & Αθέατη Αναγέννηση.
Οι άνθρωποι που μ’ αγαπήσανε θα φύγουν. Κι η φύση θα ξαναγεννιέται κάθε χρόνο.
Κι εγώ θα φύγω. Αλλά θα μείνουν τα πουλιά να κελαηδούν, θα μείνει ο κήπος μου με τα πράσινα δέντρα του και το πηγάδι.
Τι θλιβερή όψη που έχει ο μουσκεμένος κήπος τα κρύα χειμωνιάτικα πρωινά, πριν την ανατολή: Το ξεθωριασμένο γρασίδι, Το άδειο μονοπάτι. Το βρεγμένο τραπέζι. Οι αναποδογυρισμένες καρέκλες. Τα πεσμένα φύλλα. Δεν υπάρχει ψυχή τριγύρω. Ήσυχη, δύσκολη και όμορφη ώρα.
Το κυπαρίσσι στέκει μόνο του δίπλα στο εκκλησάκι της αυλής. Αγέρωχο και σιωπηλό σαν δακρυσμένο μέσα στην πρωινή ομίχλη. Παρακολουθεί στο ρυθμό του δικού του χρόνου την αθέατη αναγέννηση που ετοιμάζεται υπόγεια. Ποιοι έχουν κυπαρίσσια* στον κήπο τους;
Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας.
Κάθε άνθρωπος έχει δύο φορές πιθανότητες να εμφανίσει στη ζωή του κάποιο οξύ ψυχωσικό επεισόδιο. Κανείς μας δεν εξαιρείται.
Όταν έρθει εκείνη η στιγμή πρέπει να βρούμε τη δύναμη να συνειδητοποιήσουμε ότι η θλίψη, η οργή, η στενοχώρια, η αποτυχία και άλλα παρόμοια όσο δυσάρεστα κι αν είναι δεν είναι μόνιμες καταστάσεις. Είναι το ίδιο παροδικές με τη διάθεση ευφορίας, ικανοποίησης ή και αυταρέσκειας που επίσης βιώνουμε.
Όπως και οποιαδήποτε άλλη ψυχική ή σωματική δοκιμασία τα επώδυνα ψυχωσικά επεισόδια δεν έρχονται απροειδοποίητα.
Εναντιοδρομία.
Η μόνη προσωπική χειρονομία στην αυτοκτονία
είναι η αυτόχειρη εκτέλεση μιας κοινωνικής αποφάσεως.
Ηλίας Πετρόπουλος, Ποιήματα, Σελ.30.
Ο Μερσό πήρε το γράμμα στ’ αριστερό και το περίστροφο στο δεξί του χέρι. Δίστασε λιγάκι, έπειτα πέρασε το όπλο κάτω από το αριστερό του μπράτσο κι άνοιξε το φάκελο απ’ το γράμμα. Μέσα ήτανε μόνο ένα φύλλο χαρτί σε μεγάλο σχήμα, που πάνω του ήταν γραμμένες λίγες μόνο λέξεις, με τα μεγάλα άσχημα γράμματα του Ζαγκρέ:
Βγάζω απ’ τη μέση μόνο μισό άνθρωπο. Θα ’θελα πολύ να μη με κρίνετε αυστηρά, και θα βρείτε μες στο μπαουλάκι μου πολύ περισσότερα απ’ όσα θα ’πρεπε για να μη μείνουν ασυγκίνητοι όσοι με υπηρέτησαν ίσαμε σήμερα. Τα επιπλέον θα επιθυμούσα να διατεθούν για να βελτιωθούν οι συνθήκες ζωής των καταδικασμένων σε θάνατο. Γνωρίζω, όμως, ότι η απαίτησή μου είναι υπερβολική.
Μίκης: Πάντοτε δημοτικός. Για πάντα ένας θεός του λαού.
Η ζωή, η δράση και η δημιουργία του υπηρέτησαν τη σύζευξη του απολλώνιου και του διονυσιακού στοιχείου, τη γεφύρωση του έλλογου με το εκστατικό.
Ο Απόλλωνας απευθύνονταν στην υψηλή κοινωνία, από την εποχή που ήταν προστάτης του Έκτορα ως την εποχή που ανακήρυττε αριστοκράτες αθλητές. Ο Απόλλωνας υπόσχονταν ασφάλεια: Κατανόησε την ανθρώπινη φύση σου, πράττε όπως σου ορίζει ο πατέρας κι έτσι θα είσαι ασφαλής αύριο.
Ο Διόνυσος υπήρξε πάντοτε δημοτικός, θεός του λαού. Πρόσφερε ελευθερία: Λησμόνησε τη διαφορά και θα βρεις τον εαυτό σου· ενώσου με τον θίασο και θα είσαι σήμερα ευτυχισμένος. Οι χαρές του Διόνυσου απευθύνονταν σε μια εξαιρετικά πλατιά κλίμακα. Προέτρεπαν στη συμμετοχή ακόμη και τους σκλάβους, όπως κι εκείνους τους ελεύθερους που αποκλείονταν από τις παλιές αριστοκρατικές τελετές. Αγκάλιαζαν τις απλές απολαύσεις του χωριάτη που χόρευε τον πηδηχτό χορό πάνω σε λιγδωμένα ασκιά κρασιού, ίσαμε την ωμοφάγον χάριν του εκστατικού εκβακχευμένου.
Με τη νωχελική άνεση της ύστερης σοφίας, στα πλαίσια του δογματικού καθωσπρεπισμού των ανιστόρητων, κάποιες πολιτικές επιλογές του Μίκη Θεοδωράκη θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως ατυχείς. Αν συμβαίνει αυτό, τότε ίσως είναι το σημείο όπου ο σπουδαιότερος Έλληνας μουσουργός συναντάει τον σπουδαιότερο Έλληνα πολιτικό.
Η Νυκτωδία των Λύκων
Νυκτωδία ή Νοτούρνο (από την ιταλική λέξη notturno, που σημαίνει νυκτερινό) στην κλασική μουσική ονομάζεται μια μουσική σύνθεση που είναι εμπνευσμένη από τη νύχτα ή ανακαλεί στον ακροατή την αίσθηση της νύχτας.
Καμία δημιουργία, κανενός μουσουργού δεν μπόρεσε να απομιμηθεί την ανατριχιαστική μαγεία που εκπέμπει μια φωνωδία λύκων, ιδιαίτερα τις έναστρες νύχτες. Με το ανάκρουσμα επιβάλλουν σιγή. Ύστερα επισκιάζουν κάθε άλλο ήχο στα δάση. Μπορείτε να αντιπαραβάλλεται τη "νυκτωδία των λύκων" στο τέλος της ανάρτησης, ας πούμε με το Nocturne Op. 15, No. 3 in G του Chopin, που θεωρείται από τα κορυφαία του είδους. Αν μπορεί να γίνει σύγκριση, το αποτέλεσμα είναι συντριπτικό. Δεν έχει νόημα να μιλάμε για διαφορές. Δεν υπάρχουν κοινά. Οι πηγαίες εκδηλώσεις της άγριας ζωής δεν αντιγράφονται.
Είναι εκείνες οι φορές που τα ουρλιαχτά των λύκων ενισχύουν την αίσθηση της οικειότητας και τη σύσφιξη των σχέσεων ανάμεσα στα μέλη της αγέλης.
Πρόκειται για το αντίστοιχο των ανθρώπων που τραγουδούν γύρω από μια φωτιά τις γλυκιές νύχτες στην ύπαιθρο για να διώξουν τους φόβους τους και να αισθανθούν πιο κοντά ο ένας με τον άλλον. Με τον ίδιο τρόπο οι λύκοι επιβεβαιώνουν τους δικούς τους κοινωνικούς δεσμούς.
Sifan Hassan: Η Ακατάβλητη
Μαθήμα ζωής από τον στίβο. Η 28-χρονη Ολλανδή δρομέας Σιφάν Χασάν έκανε μια από τις πιο εντυπωσιακές επιστροφές στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο. Στον τελευταίο από τους τέσσερις γύρους του αγώνα των 1.500 μέτρων η Χασάν συγκρούστηκε με μια άλλη δρομέα και έπεσε. Δεν εγκατέλειψε όμως. Και όχι μόνο μπήκε στην κούρσα αλλά κατόρθωσε και να τερματίσει πρώτη.
Πόση συστηματική δουλειά για πόσα χρόνια πρέπει να χρειάστηκαν για να αποκτηθούν αυτά τα αποθέματα της ψυχικής δύναμης και της σωματικής αντοχής για να αποκαλυφτούν σε μια κρίσιμη στιγμή και να δικαιώσουν τη θρασύτατη* αυτή υπερπροσπάθεια. Οι ανυποψίαστες ανταγωνίστριές της συνέχισαν να τρέχουν με τον ρυθμό των 1.500 μέτρων. Η ὠκύπους** Sifan Hassan επέμενε πεισματικά και τις ξεπέρασε τρέχοντας με ρυθμό 400.