Τα θύματα της επιτυχίας τους, όπως αυτοχαρακτηρίζονται οι κυβερνητικοί προκαλώντας θυμηδία, διατυμπανίζουν την ολοκλήρωση της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών. Έχοντας λοιπόν αποκαταστήσει τη βιωσιμότητα και την αξιοπιστία των πιστωτικών ιδρυμάτων,όπως διατείνονται, περιμένουν να εμφανιστείτε στα ταμεία με ότι κρύβετε στα σπίτια σας. Η ανεκδιήγητη εκπρόσωπός τους και οι σπουδαιογέλοιοι οικονομικοί υπουργοί, της κατά τα λοιπά προοδευτικής συγκυβέρνησης, απέκρυψαν το γεγονός της υφαρπαγής των κεφαλαίων των κατόχων τραπεζικών ομολογιών. Τα φλύαρα ΜΜΕ, μέχρι τώρα τουλάχιστον σε αγαστή συμπαιγνία με τους υπευθύνους και μάλλον για προφανείς λόγους αποσιώπησαν το γεγονός. Τα κρατικά φερέφωνα, διατηρώντας στο ακέραιο την εγγενή δουλικότητά τους έναντι των ευεργετών τους, επίσης αντιπαρήλθαν. Αφού λοιπόν πρώτα απομειώθηκαν τα κεφάλαια των εν λόγω καταθετών κατά το ύψος των αποδόσεων των τελευταίων ετών, το υπόλοιπο μετατράπηκε αυθαίρετα, θρασύτατα και επιλεκτικά σε μετοχές. Όπως και πρίν τρία χρόνια με το PSI οι αποταμιευτές της μεσαίας πάντα και μόνο τάξης τιμωρούνται για το γεγονός ότι δεν πένονται, όπως και για την εμπιστοσύνη που αδικαιολόγητα έδειξαν στο σύστημα και ακόμη περισσότερο στις διαβεβαιώσεις ενός ατόμου, που στη θέση που καλύπτει δεν υστερεί σε τίποτε από τους προκατόχους του, όσον αφορά την ύπουλη αθλιότητα.
Σίγουρα ένα μέρος των κεφαλαίων κάποιων μικρομεσαίων είναι, φορολογικά τουλάχιστον, ύποπτης προέλευσης. Συνεχίζω να υποστηρίζω ότι η λαμογιά ως στάση ζωής διατρέχει όλη την πυραμίδα της ελληνικής κοινωνίας. Η ισοπεδωτική όμως αντιμετώπιση και η γενικευμένη στοχοποίηση συγκεκριμένων ομάδων του πληθυσμού είναι φασίζουσα. Διαθέτει επίσης και κάποιο κατ’ επίφασιν ιστορικό υπόβαθρο: όπως μεταπολεμικά χρήματα είχαν σχεδόν μόνο οι μαυραγορίτες και οι δωσίλογοι, αναλογικά τώρα στην περίοδο της κρίσης ρευστό διαθέτουν σχεδόν μόνο τα λαμόγια και οι μιζαδόροι. Έτσι το αποκαλούμενο συλλογικό υποκείμενο, που χειμάζεται οικονομικά, αν δεν νιώσει μια μύχια ικανοποίηση για τη ζημιά των άλλων, δεν πρόκειται να ενοχληθεί και ιδιαίτερα. Από την άλλη πλευρά η ανώτερη κλεπτοκρατική πλουτοκρατία προνοητικά έχει φυγαδεύσει από καιρό τα κεφάλαιά της έξω, όπου και θα συνεχίσει να τα διατηρεί.
Στον Σταύρακα ως Αρχηγό Κόμματος, που τον υποδύεται ένας όμιλος ατόμων, ώστε να επιμερίζεται η ευθύνη και το κόστος του διασυρμού, ανατέθηκε η αποστολή της απαξίωσης και γελοιοποίησης της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Έτσι κι αν ακόμη υπήρχε μελλοντικά κάποια ζήτηση για μια άλλη κυβερνητική πρόταση, κατά πάσα πιθανότητα δεν θα υπάρχει αξιοποιήσιμη προσφορά. Ούτε και στην περίπτωση αυτή θα χυθούν δάκρυα. Ίσως αρχίζει μια νέα εποχή μονοπωλιακής διαχείρισης της εξουσίας από μία πολιτική δύναμη, που ως άλλοθι δημοκρατικής ποικιλίας θα μπορεί να πλαισιώνεται κατά περίπτωση από διάφορους προσωποπαγείς σχηματισμούς. Ήδη κάτι τέτοιο συμβαίνει και θεωρείται εκτός από αναπόφευκτο και φυσιολογικό. Μ’ άλλα λόγια μέχρι πρότινος αναζητούσε κάποιος τα κοινά που μπορεί να υπήρχαν ανάμεσα στις ελληνικές εκδοχές της δεξιάς και της αριστεράς. Τώρα δυσκολεύεται κάποιος να διακρίνει τις διαφορές τους. Κι όπως είναι γνωστό ένα πράγμα είναι χειρότερο από τα διάφορα μονοπώλια γενικά: τα κρατικά μονοπώλια ειδικά.
Ο αείμνηστος Ηλίας Πετρόπουλος στο Εγχειρίδιο του Καλού Κλέφτη χαρακτήριζε τους απατεώνες ως τους διανοούμενους του υποκόσμου. Ένα είδος αστικής τάξης στο χώρο της φάρας. Αυτοί, διαθέτοντας και τα ανάλογα πιστοποιημένα προσόντα, υποκλέπτουν πρώτα και κυρίως τη συγκατάθεσή σου. Αφού σε καταστήσουν ενυπόγραφα συνένοχο της κλοπής, που προετοιμάζουν σε βάρος σου, ύστερα σε τσακίζουν κανονικά. Προνοούν ωστόσο να σου αφήσουν και κάποια περιθώρια επιβίωσης, ώστε να προστατευθούν από τις ανεξέλεγκτες αντιδράσεις, που μπορεί να προκαλέσει η πλήρης απόγνωσή σου.