Η κοινωνία συνεχίζει να τα υπομένει αγόγγυστα υπνωτισμένη από το νόμο της Λ Κατσέλη, το όποιο περιουσιακό λίπος συνεχίζει να υπάρχει ακόμη και την ψευδεπίγραφη ελπίδα της ανάταξης, που παίρνει πλέον τα χαρακτηριστικά του μύθου του Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Στα εθνικά τις πλευρές τις απαρτίζουν τα αρπακτικά των δανειστών, τα αιμοβόρα των θεσμών και οι μοιραίοι δειλοί του πολιτικού προσωπικού και του κόσμου τους που παραμυθιάζονται ακόμη με την ψευδαίσθηση του μειοδοτικού και παραπλανητικού δόγματος ανήκομεν εις την δύσιν.

Αντί ενός ακόμη, μάλλον περιττού σχολίου, στα σχετικά με την εξαγγελία του εφ’ άπαξ επιδόματος προς τους συνταξιούχους, των υποβολιμαίων απόψεων για τα μερικά νησιά, που εντάξει θα μπορούσαν και να χαθούν, αφού κάποτε μπορεί να επανακτηθούν και της ανυπομονησίας της ηγεσίας της αξιωματικής αντιπολίτευσης να μας σώσει, όπως έχει πράξει και στο παρελθόν, κυρίως αποκαθιστώντας τους χειμαζομένους αργόμισθούς της, θεωρώ καταλληλότερους κάποιους στίχους από το Πούσι του Νίκου Καββαδία,1910-1975.

Βλαστημά ο λοστρόμος τον καιρό, είν’ αλάργα τόσο η Τοκοπίλλα.

Από να φοβάμαι και να καρτερώ, κάλλιο περισκόπιο και τορπίλλα.

Φύγε! Εσέ σου πρέπει στέρεα γη. Ήρθες να με δεις κι όμως δε μ’ είδες,

έχω απ’ τα μεσάνυχτα πνιγεί χίλια μίλια πέρ’ απ’ τις Εβρίδες.

Κλείνω σημειώνοντας το σχόλιο του δικτύου cnbc ότι ένα εκατομμύριο διακόσιες χιλιάδες συνταξιούχοι στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας και τις απόψεις της Τουρκάλας καθηγήτριας της ιστορίας Sevtap Demirci (ensonhaber.com, 05 04 2016) και του Τούρκου ιστορικού συγγραφέα Taha Akyol (abcgazetesi.com, 30 09 2016), οι οποίοι διαψεύδουν κατηγορηματικά τις νεοφυείς απόψεις για τη Συνθήκη της Λωζάνης.