Επίσης στο ‘όλες οι δυνάμεις’ δεν περιλαμβάνεται η Εκκλησία: αυτή τη φορά ο Άγιος των Φτωχών και Καταφρονημένων, Πάπας Φραγκίσκος, όχι μόνο δεν ξορκίζει το κακό, αλλά συμπεριέλαβε, mirabile dictu, την κερδοσκοπία στον κατάλογο των Θανάσιμων Αμαρτημάτων.Εν όψει της επικείμενης αναμέτρησης στην Ελλάδα, πυκνώνουν οι φωνές, όσων αναγνωρίζουν το δικαίωμα του Λαού να συναποφασίσει τη μελλοντική του πορεία.Και θα είναι πολλοί οι Λαοί, που εντός του 2015 θα το πράξουν στην Ενωμένη Ευρώπη. Η ανάκρουση του προσκλητηρίου της ανατροπής έγινε στην καρδιά της Κεντρικής Ευρώπης. Στην Πρωσία. Στο πειθαρχημένο κρατίδιο Thüringen, της πρώην Ανατολικής Γερμανίας.Η επί το ελληνικότερον Θουριγγία εφαρμόζοντας κατά γράμμα τις οδηγίες των διαφόρων Γερμανών Σοφών και υπό τη στενή επίβλεψή τους, κατόρθωσε 25 χρόνια μετά την επανένωση να φτάσει όλο κι όλο στο 67% του βιοτικού επιπέδου των κρατιδίων της Δυτικής Γερμανίας (από το 33% το 1989).Οι Πολίτες της έχοντας απομυθοποιήσει τις Φιλελεύθερες Συνταγές, εξέλεξαν τον πρώτο τους Αριστερό Πρωθυπουργό, τον κ. Bodo Ramelow, του κόμματος Die Linke. Υπενθυμίζω ότι μετά την υπαγωγή της Ελλάδας στο Πρόγραμμα Στήριξης ο κ. W Schäuble μας έδωσε ως διαχειριστικό υπόδειγμα χώρας σε κρίση την Ανατολική Γερμανία. Ο Νοών, Νοείτω! Έχω ξαναγράψει για τη σκουριά στη σιδηρά δημοσιονομική πειθαρχία,στην οποία προστίθενται πλέονκαι τα ξέφτια στον προτεσταντικό μανδύα της δικτατορίας της οικονομίας. Τότε, πριν μερικούς μήνες, οι αντιδράσεις και τα σχόλια, τόσο της Καγκελαρίου A Merkel, όσο και του Προέδρου J Gauck (αμφοτέρων ανατολικογερμανών),με αφορμή το εκεί εκλογικό αποτέλεσμα, είχαν προκαλέσει τα επικριτικά σχόλια πολλών Γερμανών, μεταξύ των οποίων και του διακεκριμένου δημοσιογράφου J Augstein, γιού του ιδρυτή του Der Spiegel, ο οποίος διατηρεί μόνιμη στήλη στο περιοδικό (Im Zweifel Links–Στην αμφιβολία Αριστερά) χωρίς όμως και να ταυτίζεται κατ’ ανάγκην με την επίσημη γραμμή του εντύπου. Το άρθρο του προκάλεσε αίσθηση στη χώρα μας, το γνωρίζεται ήδη, καθώς μέμφονταν την πολιτική συμπεριφορά της επίσημης Γερμανικής ηγεσίας, έναντι της Ελλάδας. Εξίσου σημαντική αν όχι σημαντικότερη όμως παρέμβαση πιστεύω πως είναι αυτή του Καθηγητή Marcel Fratzscher, επικεφαλής του Γερμανικού Ινστιτούτου Οικονομικής Έρευνας (DIW) και Συμβούλου του S Gabriel, Υπουργού Οικονομικών και Αρχηγού των Γερμανών Σοσιαλδημοκρατών (SPD). Σε εμπεριστατωμένο άρθρο του στη Süddeutsche Zeitung τεκμηριώνει τη θέση της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης για το Χρέος, με προαπαιτούμενο όμως έναν πολιτικό σεισμό, που θα απάλλασσε τη χώρα από την ειλωτεία των ολιγαρχικών elite και θα άνοιγε το δρόμο για πραγματικές διαρθρωτικές αλλαγές και καταστολή της διαφθοράς. Ο κατάλογος παρόμοιων παρεμβάσεων από θεσμικούς φορείς είναι μακρύς, κοστολογημένος και ποικίλος, αποδεικνύοντας για άλλη μια φορά ότι ο απλοϊκός και στείρος αντιγερμανισμός, όπως και ο αντιαμερικανισμός, δεν είναι παρά ο σοσιαλισμός των πολιτικά ηλιθίων.Δίπλα στη χαίνουσα καχυποψία και τους ειρωνικούς καγχασμούς του βαθέος ευρωπαϊκού κατεστημένου,δημιουργείται ένα ευνοϊκό κλίμα για την αξιολόγηση των εναλλακτικών επιχειρημάτων μιας άλλης Ελληνικής Κυβέρνησης.Πιστεύω ότι ένα επεξεργασμένο σχέδιο επαναπροσανατολισμού και ανάταξης της οικονομίας, θα γινόταν δεκτό ως αξιόπιστη διαπραγματευτική βάση και από την επίσημη γερμανική ηγεσία, που διακρίνεται, αν μη τι άλλο, για το ρεαλισμό της.Εκτιμώ όμως ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος βρίσκεται εντός Ελλάδος. Η σκληρή και ανυποχώρητη αντίσταση των ευνοούμενων της υφιστάμενης εξουσίας, που ελέγχουν το σύστημα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Πεισματικά θα αντιδράσει,βάσει του νόμου της Αδράνειας,και η κατεστημένη μεταπολιτευτική νοοτροπία, που διατρέχει την κοινωνική διαστρωμάτωση. Διαπιστώνω ακόμη ότι ένα σημαντικό μέρος και των υποστηρικτών της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης,παρερμηνεύοντας ή αγνοώντας τις αρχές και τις κατευθύνσεις του προγράμματός της, οραματίζεται μια επιστροφή στην προ κρίσεως ευδαιμονία.Αυτό εκτός από ουτοπικό είναι και απευκταίο. Παράλληλα ένα μέρος της κομματικής της νομενκλατούρας, κυρίως σε περιφερειακό επίπεδο,αδυνατεί να χειριστεί την ευρεία εκλογική απήχηση, αδυνατώντας να εξειδικεύσει με λειτουργικούς όρους τις προγραμματικές κατευθύνσεις.Επιπρόσθετα, χωρίς αυτό να είναι η επίσημη θέση,εμποδίζει, συνειδητά ή ασυνείδητα το αποτέλεσμα είναι το ίδιο, την ουσιαστική αξιοποίηση νεοεισερχομένων στελεχών. Ανθρώπων δηλαδή με την έξωθεν καλή μαρτυρία, που θα μπορούσαν κατά περίπτωση να διεισδύσουν σε κρίσιμους κοινωνικούς και εργασιακούς χώρους, όπου η παρουσία της Αριστεράς είναι από περιορισμένη έως αμελητέα. Μ’ άλλα λόγια η γραφειοκρατική αντίσταση αλλοιώνει το μήνυμα της ηγεσίας.Τα προηγούμενα σε συνδυασμό με την εντεινόμενη κινδυνολογία και την πανσπερμία κομμάτων, αφαιρούν από τη δυναμική και ίσως σε πρώτη φάση κοστίσουν την αυτοδυναμία, η οποία θα μπορούσε να θεωρείται εφικτή. Σε δεύτερο χρόνο, αν η διεύρυνση του κόμματος δεν εδραιωθεί σε ισχυρές κοινωνικές συμμαχίες, ίσως οδηγήσει σ’ αυτό που κάποτε (1964) είχε πει για την Ένωση Κέντρου ο Γ Παπανδρέου: ‘σήμερον κατέστημεν χλεύη των ηττημένων’.Μια και αναφέρομαι στην εύλογη και θεμιτή φιλοδοξία της Αριστεράς επιτέλους να κυβερνήσει θα θυμίσω κλείνοντας τις απόψεις του Karl Marx για το θέμα: ‘Αυτό που ο ένας ή ο άλλος προλετάριος ή ακόμη ολόκληρο το προλεταριάτο φαντάζεται πως είναι ο σκοπός του, δεν ενδιαφέρει’ Η έντονα διφορούμενη αυτή θέση, υιοθετημένη από τον Λένιν, (Κράτος και Επανάσταση,1917) δημιούργησε τη μονογονεϊκά αναπαραγόμενη, δηλαδή πέρα και έξω από την κοινωνία,ιεραρχία των apparatchiks, που μετέτρεψε το όνειρο του σοσιαλισμού στον εφιάλτη του ολοκληρωτισμού.Η επανάσταση, η ανατροπή, η αλλαγή έχουν ανάγκη από εμπνευσμένους ηγέτες και αποφασισμένους καθοδηγητές με επίγνωση της κοινωνικής τους προέλευσης και ανάλογα ερείσματα. Την απουσία τους την πλήρωσε ακριβά το Λαϊκό Κίνημα και η χώρα μας γενικότερα. Τότε (1944) υπήρχαν, έστω κάποια, ιστορικά ελαφρυντικά. Σήμερα όχι.Νομίζω ότι κάπως έτσι διαμορφώνεται η πραγματικότητα: πεζή, σκληρή κι αδιάφορη. Είναι όμως το μοναδικό μέρος, που μπορείς να περπατήσεις, όπως λέει εύστοχα ο μεγάλος WoodyAllen.