Λέγοντας ιδεολογικό πρόσημο εννοώ το πρώτο άρθρο της Διακήρυξης των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτη, Γαλλία, 1789: Οι κοινωνικές διακρίσεις μπορούν να θεμελιώνονται μόνο στο κοινό όφελος.Τα προηγούμενα στην πολιτική και την ιστορία ορίζονται ως το σημείο, όπου το παρελθόν συναντά το μέλλον.Στο σημείο αυτό, όποιοι σχεδιάζουν την πολιτική πρέπει να αντιστέκονται στον πειρασμό να χαράξουν την πορεία προβάλλοντας το οικείο στο μέλλον, αφού κάτι τέτοιο, όπως εύκολα αντιλαμβάνεται ο καθένας, οδηγεί αρχικά στο τέλμα και έπειτα στην παρακμή. Η καθοδήγηση μιας κοινωνίας από τη θέση που βρίσκεται σε μια περιοχή που δεν έχει βρεθεί απαιτεί διαισθητικό χαρακτήρα και ανυποχώρητο σθένος από την ηγεσία, καθώς οι κίνδυνοι που παραμονεύουν στην πορεία, εκτός από πολλοί και ποικίλοι, μπορεί να μην είναι και ορατοί. Το ίδιο όμως ισχύει και για τις ευκαιρίες, οι οποίες μπορούν να αντισταθμίζουν τις απειλές, όπως εύστοχα παρατηρεί στο τελευταίο βιβλίο του ο αειθαλής Henry Kissinger. Παρά την υπερβολική δραματικότητα της σκηνογραφίας και τις ιδεοληπτικές αγκυλώσεις ενός μέρους της ηγετικής γραφειοκρατίας της ΕΕ, οι εταίροι καταδέχτηκαν έστω να μας ακούσουν. Το γεγονός, που ορθά δεν διατυμπανίστηκε με κραυγές, πιστεύω ότι είναι σημαντικότερο απ’ ότι μπορεί να φαίνεται σε πρώτη ανάγνωση και χρειάζεται μια ισχυρή δόση χαιρέκακης μικροψυχίας να υποβαθμίζεται σε άτακτη υποχώρηση και ανώμαλη προσγείωση. Τέτοιου είδους μεμψιμοιρίες και καγχασμοί επαληθεύουν τον Θουκυδίδη στην άποψή του ότι οι άνθρωποι αναγνωρίζουν τις επιτυχίες των άλλων, με μέτρο τα δικά τους πεπραγμένα (Περικλέους Επιτάφιος).Στο διάστημα που ακολουθεί η σημερινή ηγεσία μπορεί και πρέπει να αξιοποιήσει την εκλογική και διαπραγματευτική επιτυχία της όχι για να κυριαρχήσει απλώς πολιτικά, αλλά περισσότερο για να θέσει τις βάσεις και να μεριμνήσει για τη σταδιακή απόδοση της οικονομικής δικαιοσύνης. Τα κοινωνικά αγαθά της ελευθερίας, της ασφάλειας και της ευημερίας πρέπει να τα απολαμβάνουν αναλογικά και εκείνοι που τα δημιουργούν.Αναφέρω ένα παράδειγμα:Η αρμόδια Υπουργός κινείται εντός πραγματικότητος, όταν ανακοινώνει ότι μόνο ένα ποσό περί τα 9 δις ευρώ από τα 76 δις των βεβαιωθέντων οφειλών είναι εισπράξιμο. Εκτιμώ όμως ότι και αυτό ενδεχομένως να είναι διαχειριστικά προβληματικό, όταν από το 2009 ο αριθμός των εφοριακών υπαλλήλων από τις 16 χιλ μειώθηκε στις 9 χιλ και έκλεισε ένας σημαντικός αριθμός φορολογικών υπηρεσιών, όταν με βάση τα διεθνή πρότυπα ο αριθμός των εργαζομένων στον συγκεκριμένο κλάδο θα έπρεπε να φτάνει ή και να ξεπερνάει τις 20 χιλ. Για τη φοροδιαφυγή στα τσιγάρα (1 δις ετησίως) και στα καύσιμα (2 δις ετησίως) γνωρίζουν και οι πέτρες. Το ίδιο ισχύει και για τη φορολογική ασυλία των Ελλήνων καταθετών του εξωτερικού (Λίστες Διάφορες). Η απόσταση ανάμεσα στο ευκταίο και το εφικτό γεφυρώνεται ή και εκμηδενίζεται με τη στοχευμένη και αποφασιστική εργασία. Η ηγετική ομάδα της Κυβέρνησης τα διαθέτει και οι ώριμοι πολίτες δεν περιμένουν θαύματα. Εμπρός λοιπόν, οι πράξεις ενώνουν, τα λόγια χωρίζουν. Ειδικά οι αριστεροί το κατανοούν αυτό ακριβώς. Πριν κλείσω μια σύντομη παρέκβαση. Δεν αποκλείεται ένα μέρος της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας, εκτός του διασυρμού, να προσέβλεπε μύχια ή και να επεδίωκε έμμεσα στην αποχώρηση της χώρας από το κοινό νόμισμα, διακινδυνεύοντας την υποβάθμιση του ευρώ σε έναν εύθραυστο μηχανισμό συναλλαγματικών ισοτιμιών. Τη νοοτροπία αυτή, επιλέγω συνειδητά την απλοϊκή προσέγγιση, οι Γερμανοί την περιγράφουν με το επίθετο fachidiot, το οποίο προσδιορίζει τον ιδιοφυή μικρόνου και φυσικά δεν αφορά μόνο Γερμανούς. Και άλλοι ‘φίλοι’ της Ελλάδας (Valéry Giscard d'Estaing) μετανοούν αναδρομικά που μας δέχτηκαν στο ‘σπίτι τους’. Το συνειδητοποίησαν βέβαια μετά την εκλογική επιτυχία της Αριστεράς. Όσον αφορά τον επιφανέστερο ίσως της συγκεκριμένης κατηγορίας και πυλωρό του Eurogroup,Wolfgang Schäuble, νομίζω ότι με τη συμπεριφορά του επαλήθευσε την εκτίμηση του πρώην Καγκελαρίου και πολιτικού του προϊσταμένου, Helmut Kohl, ότι δεν ήταν ο καταλληλότερος για διάδοχός του στην αρχηγία της CDU.Συμπληρώνω το στίχο της επικεφαλίδας από το γνωστό ρεμπέτικο του Ι Παπαϊωάννου: έμαθα πως είσαι μάγκας, είσαι και μπελαλής, με μια εύλογη προσδοκία: οι μάγκες, που παρά τα περί αντιθέτου αδόμενα υπάρχουν, να εξελιχτούν σε δερβίσηδες. Πιστεύω ότι το έχουν.