Κανείς από τους αντισυμβαλλομένους, δεν διαθέτει την πολιτική νομιμοποίηση και το ηθικό ανάστημα να απειλήσει τα θεμέλια του κοινού οικοδομήματος, που παρά τις ατέλειές του, παραμένει ότι πιο προηγμένο γνώρισε στη νεότερη εποχή αυτή η ήπειρος. Λίγες δεκαετίες πριν για τα θέματα που τώρα διαπραγματευόμαστε, οι πρόγονοί μας τραβούσαν για τα χαρακώματα. Ούτως ή άλλως ο χαρακτηρισμός ‘αντισυμβαλλόμενοι’, που μέχρις ενός σημείου επιτρέπει τις αλληλοκατηγορίες για υποκρισίες και παραπλάνηση, ως όρος που περιγράφει μια μακρά σχέση φίλων, εταίρων και συμμάχων συνιστά από μόνος του αρκετή ήττα, αν όχι ευτελισμό. Και ναι μεν ο Α Τσίπρας δήλωσε ότι σε περίπτωση μη αποδοχής της πρότασής του θα παραιτηθεί, εννοείται πριν εξαναγκαστεί να το πράξει, ας πούμε με την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Βέβαια προς σκανδαλισμό μιας σημαντικής μερίδας οπαδών του, που επενδύει στο αδιέξοδο και τη ρήξη τις προσδοκίες της για μια ‘επανίδρυση’ σε άλλο χρώμα και με βάση τη δραχμή και συνεπικουρείται καιροσκοπικά από ετερόκλητες ομάδες πίεσης και κόμματα. Η A Merkel δεν έχει την πολυτέλεια μιας τέτοιας επιλογής. Ως κυρίαρχη δύναμη στην Ευρώπη και ηγεμονική φυσιογνωμία στην πατρίδα της επωμίζεται την ιστορική ευθύνη, όσο αναχρονιστικό ή τετριμμένο κι αν ακούγεται αυτό, να οδηγήσει τις εξελίξεις διαμορφώνοντας τη νέα πραγματικότητα, που θα εμπεριέχει τόσο την Ολλανδία, όσο και την Ελλάδα. Κι αυτό δεν γίνεται μόνο για τις χώρες του κέντρου ή της περιφέρειας, ούτε χάριν μιας αοριστολογικής ηθικής αρχής. Αφορά άμεσα και την ίδια τη Γερμανία. Ακόμη και οι elite της χώρας, που δια στόματος του Volker Kauder, υψηλόβαθμου στελέχους της CDU, δηλώνουν απροκάλυπτα Jetzt wird in Europa Deutsch gesprochen (Τώρα η Ευρώπη μιλάει γερμανικά) γνωρίζουν τον εύστοχο προσδιορισμό του Henry Kissinger για το ειδικό βάρος της χώρας τους ‘too big for Europe, too small for the World’ Η κρισιμότητα των περιστάσεων και οι απαιτούμενες ταχύτητες επιβάλλουν έστω την προσωρινή υποκατάσταση του μέχρι τώρα τύπου της διακυβέρνησης ‘Lead from the back - and let others believe they are in front’ Ο Stefan Grünewald, ιδρυτής του Κέντρου Ερευνών Rheingold και συγγραφέας του bestseller ‘Deutschland auf der Couch’ (Η Γερμανία στον καναπέ-εννοείται της ψυχανάλυσης) επιχείρησε να ψυχογραφήσει την τρέχουσα πολιτική συμπεριφορά της χώρας και ασχολήθηκε ενδελεχώς με τις επιπτώσεις του συγκεκριμένου είδους άσκησης εξουσίας στη λήψη των αποφάσεων. Η οικονομική επιτυχία των αλλαγών στις αρχές τις δεκαετίας του 2000 προκάλεσε έναν εσωτερικό εφησυχασμό και επέτρεψε τη συλλογικότητα στη λήψη των αποφάσεων, με το σκεπτικό όλα είναι δρομολογημένα και θα γίνουν. Η όντως δημοκρατική αυτή λειτουργία είχε ως απότοκο και την καθυστέρηση στις πολιτικές αντιδράσεις. Στο εξωτερικό περιβάλλον αυτό ερμηνεύεται ως απροθυμία, που εμφανίζει τη χώρα να λειτουργεί κάτω από τις δυνατότητές τις ή ακόμη και να φυγομαχεί. Σύμφωνα με το ανεξάρτητο αμερικανικό Pew Research Center το 77% των Γάλλων, το 75% των Ιταλών και το 60% των Ισπανών θεωρούν ότι η ευρωπαϊκή ενοποίηση βλάπτει την οικονομία τους, εκτιμώντας ότι το κοινό νόμισμα σχεδιάστηκε για να υπηρετήσει πρωτίστως ένα είδος γερμανικής πρωτοκαθεδρίας. Στον αντίποδα η Καγκελάριος συνηθίζει να επιδεικνύει το γνωστό χαρτί με τους τρείς ακαταμάχητους αριθμούς: 7, 25, 50. Η Ευρώπη διαθέτει το 7% του παγκόσμιου πληθυσμού, παράγει σχεδόν το 25% του παγκόσμιου ΑΕΠ και πληρώνει το 50% της παγκόσμιας δαπάνης για κοινωνικές δαπάνες. Αν λοιπόν, συνεχίζει το επιχείρημα, η ΕΕ θέλει να ανταγωνιστεί τις αναδυόμενες αγορές, δεν μπορεί να παραμείνει τόσο γενναιόδωρη. Παρά τη γενική ορθότητα των προηγούμενων αριθμών, τα μέτρα που εφαρμόστηκαν μέχρι τώρα δεν απέδωσαν επίσης γενικά. Η ανάπτυξη παραμένει αναιμική και η ανεργία υψηλή. Η ίδια η Γερμανία, που έχει τον πιο γερασμένο πληθυσμό της Ευρώπης, θα απωλέσει σε βάθος δεκαετίας 6,5 εκ εν ενεργεία εργαζομένους. Το μέγεθος είναι αντίστοιχο του εργατικού δυναμικού της Βαυαρίας. Αυτό αξιολογείστε το σε συνδυασμό με τις προσκλήσεις του W Schäuble ειδικά προς τους εξειδικευμένους νέους της ΕΕ να αποκατασταθούν επαγγελματικά στη φιλόξενη χώρα του και τις κοινωνικές επιπτώσεις των προτεινόμενων ρυθμίσεων στις χώρες κυρίως του Νότου. Τον Ιούνιο του 1963 ο John Kennedy, στην αποκορύφωση του Ψυχρού Πολέμου, είχε μεταφέρει ένα μήνυμα ελπίδας και κουράγιου στο διαιρεμένο Βερολίνο με τη μνημειώδη φράση του: Ich bin ein Berliner (Είμαι Βερολινέζος). Η Angela Merkel και ο J C Juncker απαντούν, μέχρι στιγμής τουλάχιστον, στην κρίση με διάφορες δηλώσεις εκ του μακρόθεν, ώστε να αποσείσουν από πάνω τους ενδεχόμενες ευθύνες σε περίπτωση αποτυχίας. Το εκ του μακρόθεν όμως δεν σημαίνει απαραίτητα και εκ του ασφαλούς. Όταν φούνταρε ο Τιτανικός δεν χάθηκαν μόνο οι λαθρεπιβάτες και οι ταξιδιώτες της δεύτερης και τρίτης θέσης. Πνίγηκαν και οι επιβάτες της πρώτης θέσης. Ο Καπετάνιος Edward Smith επέλεξε να μείνει στο πλοίο που χάνονταν.