Everyone has a plan until they get punched in the face.

Mike Tyson.

Η ντροπή δεν θεμελιώνεται στα συνειδητά λάθη που έχουμε κάνει. Η ντροπή προέρχεται από την ταπείνωση που δοκιμάζουμε, επειδή είμαστε αυτό που είμαστε χωρίς να το έχουμε διαλέξει. Το αίσθημα της ντροπής βρίσκεται στην αφόρητη διαπίστωση ότι η ταπείνωση αυτή είναι ορατή από παντού.

Ο διασυρμός της ελληνικής κυβέρνησης δεν αφορά τη χώρα. Ενδιαφέρει τα στελέχη της και τους συνοδοιπόρους της. Αν και πολύ αμφιβάλλω ότι οι ίδιοι αντιλαμβάνονται τον διπλωματικό τους αποκλεισμό ως προσβλητικό. Όταν η πραγματικότητα χλευάζει την ηγεσία μιας χώρας, άσχετα αν το παραδέχεται η ίδια, οποιοιδήποτε άλλοι χαρακτηρισμοί και σχόλια είναι περιττά. Εκτός του ότι είναι ύποπτα χαιρεκακίας και νοσταλγίας.

Αυτοί οι απατεώνες, θα έλεγε κανείς ότι είναι εξωγήινοι. Όταν σου κοπανάνε τις πιο δυσάρεστες παρατηρήσεις, το πρόσωπό τους ακτινοβολεί από ευχαρίστηση. Δεν χρησιμοποιούν παρά καμιά εξηνταριά λέξεις και εκφράζονται με μικρές φράσεις που δεν περιέχουν ποτέ πάνω από τέσσερις λέξεις. Ο λόγος τους, τονισμένος από δύο ή τρείς ακαταλαβίστικους τεχνικούς όρους, εκφράζει το πολύ μία ή δύο ιδέες, ιλιγγιωδώς πρωτογενείς. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ντρέπονται που είναι αυτοί που είναι· δεν έχουν κανένα σύμπλεγμα κατωτερότητας. Ιδού η απόδειξη της εξουσίας τους.(Μίλαν Κούντερα, Η Αθανασία, Εστία 1991, σελ 146)

Η εικόνα της Karen Anderson, University of Exeter, είναι μια αλληγορική και σχετικά ακριβής αποτύπωση της ελληνικής πολιτικής και κοινωνικής πραγματικότητας.

Η δολοφονία του Επικεφαλής των Φρουρών της Επανάστασης, Qassem Soleimani, που διατάχτηκε από τον Αμερικανό Πρόεδρο, παρακάμπτοντας μάλιστα το Κογκρέσο, προσθέτει μια εξαιρετικά επικίνδυνη διάσταση στην έννοια του ασύμμετρου πολέμου: η κρατική τρομοκρατία, που μέχρι τώρα τηρούσε έστω κάποια μέτρα και προσχήματα, γίνεται απροκάλυπτα προσωπική και επισημοποιείται.

Ο πρώην Αμερικανός Αντιπρόεδρος και υποψήφιος Πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος Joe Biden αξιολόγησε την ενέργεια λέγοντας ότι: ο Πρόεδρος Τράμπ μόλις πέταξε δυναμίτη σε μια πυριτιδαποθήκη. Ο Ανώτατος Θρησκευτικός Ηγέτης Ali Khamenei ορκίζεται ότι η εκδίκηση θα είναι σκληρή. Οι συνέπειες  είναι εντελώς απρόβλεπτες. Οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει να θεωρούν ότι βρίσκονται σε πόλεμο με το Ιράν, τονίζει ο Alistair Burt, πρώην Υπουργός του Ηνωμένου Βασιλείου για τη Μέση Ανατολή. Η γερμανική ηγεσία καθιστά υπεύθυνο τον Αμερικανό Πρόεδρο για τις όποιες εξελίξεις. Το πόσο ανθεκτική είναι η σιιτική Εύφορη Ημισέληνος και πόσο σκληροτράχηλοι οι Ιρανοί είχε αποδειχτεί ήδη απο τον οκταετή πόλεμο Ιράν- Ιράκ κατά τη δεκαετία του 1980.

Το πετρέλαιο καταγράφει ήδη άνοδο κατά τουλάχιστον 3,84%, φτάνοντας ήδη στα 68,92 δολάρια το βαρέλι (06:21:53 AM EST MI) Υπενθυμίζεται ότι από τα Στενά του Ορμούζ στον Περσικό Κόλπο διακινούνται το 25% του πετρελαίου που καταναλώνεται συνολικά στον κόσμο και το 30% του φυσικού αερίου. Τα ευρωπαϊκά και ασιατικά χρηματιστήρια κινούνται αρνητικά.

Ο Ιρανός Ρόμελ, αλλά και ένα από τα πιο επικίνδυνα άτομα στον κόσμο, όπως χαρακτηρίζονταν από δυτικούς ο 62-χρονος Στρατηγός Κασέμ Σουλεϊμανί, υπήρξε ο νικητής του ISIS και ο κακός δαίμονας της Al-Qaeda. Ήταν επίσης αυτός που είχε καθοδηγήσει τη Hezbollah στην επιτυχή απόκρουση των ισραηλινών δυνάμεων το 2006 στον δεύτερο πόλεμο του Λιβάνου. Σύμφωνα με έναν από τους σημαντικότερους γνώστες των θεμάτων της Μέσης Ανατολής, τον αείμνηστο Peter Scholl-Latour, η περιβόητη Zahal, που θεωρούνταν αήττητη και είχε κατηγορηθεί για υπερβολική χρήση βίας, είχε υποχρεωθεί σε αναδίπλωση. Για 20 χρόνια έχαιρε της απολύτου εμπιστοσύνης του Μεγάλου Αγιατολλάχ Αλί Χαμενεΐ, με τον οποίο συνομιλούσε απευθείας. Ο Αλί Χαμενεΐ τον χαρακτήριζε ως Ζώντα Μάρτυρα της Επανάστασης. Αν και άνθρωπος χαμηλών τόνων, γόνος φτωχής οικογένειας αγροτών από την επαρχία Kerman, είχε καταστεί θρύλος στο Ιράν. Η αποδοχή του στον ιρανικό λαό έφτανε στο 83% και ξεπερνούσε εκείνην του Προέδρου Χασάν Ρουχανί και του Υπουργού των Εξωτερικών Μοχαμάντ Ζαρίφ. Το κύρος του Κασέμ Σουλεϊμανί στη Βαγδάτη, τη Δαμασκό και τη Βηρυτό υπερέβαινε εκείνη των διπλωματών.

ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας· ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν.

Παῦλος, Προς Κορινθίους Α', 1,21-22.

(Επειδή οι άνθρωποι, ζώντας στη δημιουργία που αποκαλύπτει τη δεινότητα του Θεού, δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν τον Θεό με την κρίση και την ευφυία τους, αξίωσε ο Θεός να διαφυλάξει και να λυτρώσει τους αφοσιωμένους ταπεινούς με την απλοϊκή αφέλεια του κηρύγματος. Επειδή οι Ιουδαίοι απαιτούν υπερφυσικές αποδείξεις και οι Έλληνες αναζητούν ακλόνητους φιλοσοφικούς συλλογισμούς)

- Την έχω συγχωρέσει γιατί δεν ήξερε τι έκανε. Ήθελε να μου κάνει κακό, αλλά σ΄ αυτήν χρωστάω την ευτυχία μου. Κερδίζω καλύτερα τη ζωή μου σαν αγρότης και η επαφή με τη φύση με σώζει από τον σκεπτικισμό στον οποίο υποκύπτουν οι κάτοικοι των πόλεων. Έχω ελαττώματα χωρίς αμφιβολία, αλλά είμαι σίγουρος για ένα πράγμα. Δεν έπαιξα ποτέ θέατρο και είπα πάντοτε σε όλο τον κόσμο αυτό που σκεφτόμουν, κατάμουτρα.

Ο Εδουάρδος αγαπούσε τον αδερφό του και η αποδοκιμασία τον πλήγωνε. Θέλησε να δικαιολογηθεί και άρχισαν να μαλώνουν. Τελικά, ο Εδουάρδος είπε:

- Ξέρω ότι ήσουν πάντα ευθύς άνθρωπος και ότι είσαι περήφανος γι αυτό. Σκέψου όμως και τούτο: Γιατί να λέμε την αλήθεια; Τι μας εξαναγκάζει; Και γιατί πρέπει να θεωρούμε την ειλικρίνεια σαν προτέρημα; Υπέθεσε ότι συναντάς έναν τρελό που υποστηρίζει πως είναι ψάρι και πως είμαστε όλοι ψάρια. Θα μαλώσεις μαζί του; Θα γδυθείς μπροστά του για να του δείξεις ότι δεν έχεις πτερύγια; Θα του πεις κατάμουτρα αυτό που σκέφτεσαι; Πες μου λοιπόν.

Το κιτς είναι η μετάφραση της βλακείας των κοινοτοπιών στο γλωσσικό ιδίωμα της ομορφιάς και της συγκίνησης. Με δεδομένη την επιτακτική ανάγκη να είμαστε αρεστοί και να κερδίζουμε έτσι την προσοχή των περισσοτέρων, η αισθητική των μέσων της μαζικής επικοινωνίας είναι αναπόφευκτα η αισθητική του κιτς· κι όσο τα μέσα μαζικής επικοινωνίας μας αγκαλιάζουν και διεισδύουν σ’ όλη τη ζωή μας, το κιτς γίνεται η καθημερινή αισθητική και ηθική μας.

Αλλά ως το πιο συγκλονιστικό και πιο σκανδαλώδες στην αντίληψή μας παραμένει το εξής: η βλακεία δεν εξαφανίζεται μπροστά στην επιστήμη, την τεχνική, την πρόοδο, τον εκσυγχρονισμό. (κλικ στην εικόνα για τη συνέχεια)

Το λαμπρότερο γεγονός της βασιλείας του Μουράτ Δ΄, τουλάχιστον όσον αφορούσε την Κωνσταντινούπολη, ήταν η μεγάλη παρέλαση των συντεχνιών, την οποία διέταξε να γίνει το 1638.

Εκτός από τους αξιοπρεπείς εμπόρους και εργαζομένους της πόλης, η πομπή περιλάμβανε και μερικές από τις τάξεις των εγκληματιών και άλλων, λιγότερο αξιοσέβαστων, ομάδων. Όλοι αυτοί παρήλασαν κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του αστυνομικού διοικητή της πόλης, όπως γράφει ο Εβλιά [Τσελεμπή]:

Το σωματείο των κλεφτών και των ληστών, οι οποίοι έχουν βάλει στο μάτι τα πορτοφόλια μας, μπορεί να αναφερθεί εδώ ως εξαιρετικά πολυάριθμο·

Τα δάκρυα των πολιτικών για την καταστροφή του πλανήτη είναι επιδεικτική υποκρισία στα πλαίσια του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Τα δάκρυα των πολιτών για την καταστροφή του πλανήτη είναι μια ακόμη τάση στο lifestyle με το σωστό συνειδησιακό υπόβαθρο, κυρίως όμως με υποδείξεις σε άλλους. 

Το ανθρώπινο είδος, που θεωρεί την επιβίωσή του στη Γη αυτοκρατορικά και μυωπικά αυτονόητη, δεν μπορεί να καταστρέψει τον πλανήτη. Μπορεί όμως να δυσκολέψει αρκετά τη δική του ζωή και ακόμη περισσότερο τη ζωή των απογόνων του. Και επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι της Γης ζουν ήδη δύσκολα, η μεγάλη φασαρία γίνεται από και για τους δυτικούς. Αυτό που κυρίως απειλείται είναι η δική τους αμέριμνη άνεση στη μακάρια απόλαυση των αγαθών του καταναλωτισμού. Στην ουσία δηλαδή ο σκοπός και το περιεχόμενο της ζωής τους. Αυτό θέλουν να προστατέψουν.

Πιο συγκεκριμένα: οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατ’ άτομο και κατ’ έτος φτάνουν τώρα στους 4,35 τόνους. Η Συμφωνία των Παρισίων για την Κλιματική Αλλαγή (2015) είχε θέσει ένα όριο στους 2,1 τόνους κατ’ άτομο και κατ’ έτος. Το όριο είναι τέτοιο που στο μεταξύ κανείς δεν πιστεύει στην επίτευξη αυτού του στόχου. Ο πίνακας που επισυνάπτεται στο τέλος του σχολίου (μετά το read more και μεγεθύνεται με κλικ) είναι εύληπτος και αποκαλυπτικός για το ποιοι και πόσο ρυπαίνουν. Στη Σουηδία, χώρα καταγωγής της ιπποτικής  ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα για το 2017 φτάνουν στους 5,1 τόνους κατ' άτομο σε ετήσια βάση και είναι αυξημένες κατά 87,5% σε σχέση με το 1990. Και τότε υπήρχαν οικολογικές ανησυχίες και κινήσεις.

Ωστόσο τα στοιχεία αμφισβητούνται και με την ευθύνη των ίδιων των ειδικών. Ήταν το 1991 όταν οι βαθύπλουτοι επιχειρηματίες αδερφοί Charles και David Koch είχαν χρηματοδοτήσει υπογείως διάφορους λομπίστες, συνωμοσιολόγους και επιστήμονες-σκουπίδια για να παρουσιάσουν μια διαφορετική πραγματικότητα και να αποδείξουν ότι τα επιστημονικά συμπεράσματα που αφορούν το κλίμα είναι πάντα αμφισβητήσιμα¹.

Αν όλοι στρέφαμε κατά 2/3 τη διατροφή μας στην ωμοφαγία θα περιορίζαμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 1,3 τόνους το χρόνο. Θα καλύπταμε δηλαδή το μισό δρόμο. Λέω άν.

Στο βιβλίο του Learning to Die in the Anthropocene και σε άρθρα στους New York Times, που έχουν γίνει viral, ο συγγραφέας Roy Scranton λέει κάπου ότι αν πραγματικά θέλουμε να σώσουμε τον πλανήτη, ας αυτοκτονήσουμε.

Παραπομπή:

1 The Economist, August 31^st-September 6^th 2019, page 36. Το περιοδικό χρησιμοποιεί τον όρο junk scientists. Ο σκοπός τους ήταν να αποτρέψουν την πολιτική του τότε Προέδρου George H W Bush που αφορούσε τον περιορισμό των αερίων ρύπων. Κάτι τέτοιο θα έπληττε τα επιχειρηματικά συμφέροντα των αδερφών C & D Koch.

Σε άλλες εποχές οι δημοκρατίες έπεφταν μπροστά από τα αποσπάσματα ή τελείωναν κάτω από τις ερπύστριες πραξικοπηματιών ή επαναστατών. Στην εποχή μας στραγγαλίζονται στο όνομα του λαού. Κυνικοί πολιτικοί πρώτα ευτελίζουν τους θεσμούς και μετά τους βανδαλίζουν, για να υποδυθούν οι ίδιοι το ρόλο των σωτήρων.

Την χάραξι φρόντισε τεχνικά να γίνει.

Έκφρασις σοβαρή και μεγαλοπρεπής.

Το διάδημα καλλίτερα μάλλον στενό·

εκείνα τα φαρδιά των Πάρθων δεν με αρέσουν.

Η επιγραφή, ως σύνηθες, ελληνικά·

όχ’ υπερβολική, όχι πομπώδης—

μην τα παρεξηγήσει ο ανθύπατος

που όλο σκαλίζει και μηνά στην Pώμη —

αλλ’ όμως βέβαια τιμητική.