Σε μια συγκλονιστική στιγμή ποιητικής δημιουργίας Ο Κλασικός Ποιητής της Ευρώπης Βιργίλιος, σύμφωνα με τον T.S Eliot, περιγράφει τη συνάντηση του Αινεία με τον Αγχίση στα Ηλύσια Πεδία. Η αύρα του νεκρού πατέρα υποδέχεται τον γιο και θεμελιωτή της Ρώμης λέγοντας:‘ Ήρθες επιτέλους. Η αναμενόμενη ευσέβειά σου νίκησε τη σκληρή πορεία’. Η υπέρτατη σκηνή, στην οποία περιγράφεται ο κάτω κόσμος και το μέλλον της αυτοκρατορίας, κλείνει με μία προγραμματική παραίνεση, που θα λειτουργεί εμβληματικά: ‘Να θυμάσαι ότι θα διευθύνεις με την εξουσία σου τους Λαούς. Αυτή θα είναι η Τέχνη σου. Να θέτεις τους όρους της Ειρήνης, να ευσπλαχνίζεσαι τους υποταγμένους και να καταπολεμάς τους αλαζόνες’ (P Virgili Maronis, Aeneidos, Liber VI,790-850). Κάπως έτσι κατάλαβα την επίσκεψη του Α Τσίπρα στην Καισαριανή.

Ανάμεσα στα διάφορα φαντάσματα που τελευταία κυκλοφορούν στην Ευρώπη, βρίσκεται και αυτό του αποπληθωρισμού (0,3% έναντι στόχου 2%). Ίσως μάλιστα να είναι και το πιο επικίνδυνο, αφού η απαξία, ύφεση και ανεργία, που το ακολουθούν, διαβρώνουν ύπουλα και αθόρυβα τα θεμέλια της δημοκρατίας, όπως συμπεραίνει ο G Soros. Αφυπνίζεται ο εφιάλτης της μισαλλοδοξίας, του λαϊκισμού, που με βάση τις ιστορικές αναφορές οδηγούν στον ολοκληρωτισμό. Ο The Economist σχολιάζει σχετικά: Μια θλιβερή κληρονομιά της κρίσης του ευρώ είναι η εξασθένιση στους δεσμούς της δημοκρατικής νομιμοποίησης αρχόντων και αρχομένων.

Και τώρα τι θα γένουμε χωρίς βαρβάρους. Οι άνθρωποι αυτοί ήσαν μια κάποια λύσις.

(Κ.Π. Καβάφης, Ποιητής, 1863-1933)

Η σουρεαλιστική οπερέτα της και καλά σύγκρουσης ‘δύο κόσμων' κορυφώνεται και εκφυλίζεται σε μια φανφαρονική αντιπαράθεση κυρίως ανάμεσα στην τετριμμένη συντηρητική κοινοτυπία της κινδυνολογίας (banal) και στο φτηνιάρικο προοδευτικό νταηλίκι (kitsch), που πλασάρονται ως πολιτικές προτάσεις. Εξυπακούεται ότι και οι δύο προσεγγίσεις εκπηγάζουν από την ίδια χυδαία κυνική, όσο και βαθιά ριζωμένη λαϊκίστικη αντίληψη των ανεκδιήγητων πραιτοριανών του δήθεν πολιτικού σχεδιασμού ότι ο κόσμος τέτοια θέλει και τόσα καταλαβαίνει.

Αχ, πού ‘σαι νιότη που ‘δειχνες πως θα γινόμουν άλλος!

Κώστας Βάρναλης ( 1883-1974 , Ποιητής)

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη. Όλες οι δυνάμεις της γερασμένης Ευρώπης ενώθηκαν σε μια ιερή συμμαχία για να κυνηγήσουν αυτό το φάντασμα.Μ’ αυτές τις γραμμές αρχίζει το Κομουνιστικό Μανιφέστο (K Marx – F Engels 1848). Περίπου. Αφαίρεσα τη λέξη Κομουνισμός. Τότε το φάντασμα ήταν ο κομουνισμός. Τώρα είναι η αγχωτική απειλή της Αριστεράς, σε μια Ευρώπη που μετεωρίζεται στην ασάφεια. Ποια είναι σήμερα η Ευρώπη και που πάει; Και κυρίως με ποιους; Οι Πολίτες της, σε πείσμα των ηγεσιών τους, επιλέγουν πορεία ανάστροφη.Η ιδεολογική αμηχανία των οικονομικών ολιγαρχιών δεν πείθει ως δημόσια αρετή. Ειδικά όταν, όπως στη χώρα μας, οι περιδεείς μεταπράτες της περιφέρουν ‘την αγωνία τους για τον τόπο’, δηλαδή τα κληρονομικά τους προνόμια, από χωρίου εις χωρίον, προαναγγέλλοντας την επική σύγκρουση δύο κόσμων.

Εάν μισούνται ανάμεσά τους, δεν τους πρέπει λευτεριά.

Διονύσιος Σολωμός, Ωδή προς την Ελευθερία 

70 χρόνια, Ο Αννίβας, η Κίρκη, οι Σειρήνες, ο Θρίαμβος.

Ετεροχρονισμένα, κι όμως επίκαιρα, η Ιστορία, που έχει τους δικούς της αξιωματικούς τρόπους να τιμωρεί, ετοιμάζεται να παραδώσει τα κλειδιά της πατρίδας στην Αριστερά. Πέρασαν 70 χρόνια. Πολλά απ’ αυτά και για πολλούς σκληρά σαν πέτρινα. Τότε η ηγεσία του ΕΑΜ και του ΚΚΕ, γαλουχημένη και εγκλωβισμένη στην ολέθρια, όσο και ανάξια, πολιτική παράδοση της εξάρτησης από ισχυρά εξωτερικά κέντρα, περίμενε έστω και την επίνευση των Σοβιετικών, έστω και την υπόνοια της ανοχής των Βρετανών για να προχωρήσει στην αποφασιστική κίνηση. Να διατάξει δηλαδή τις δυνάμεις του τακτικού ΕΛΑΣ, μοναδικού υπολογίσιμου στρατού στην Ελλάδα μεταξύ 1942-1944, να εισέλθουν στην Πρωτεύουσα και να δημιουργήσουν τετελεσμένα. Ο Σπ. Μαρκεζίνης στην Ιστορία του υποστηρίζει ότι εάν το ΕΑΜ απέβλεπε στην εξουσία, οι τακτικές στρατιωτικές του δυνάμεις μπορούσαν να επικρατήσουν στην Αθήνα σε τρείς μέρες. Το έπραξε ο Τίτο και κέρδισε το σεβασμό όλων. Στον αντίποδα η Ελληνική Αριστερά ενέδωσε και παρασύρθηκε, κυρίως από τον δαιμόνιο όσο και αδίστακτο Γ Παπανδρέου, στους βυζαντινισμούς και την καταστροφή των Συμφωνιών Λιβάνου και Καζέρτας. Η Ελλάδα και το Λαϊκό Κίνημα εγκαταλείφθηκαν στα αδίστακτα και εκδικητικά νύχια των δοσιλόγων, κουκουλοφόρων και μαυραγοριτών, που συλλήβδην και καταχρηστικά βαφτίστηκαν ‘εθνικόφρονες’. (Σύντομα θα αναρτήσω εκτεταμένο και λεπτομερές άρθρο για την πορεία προς τα Δεκεμβριανά και την Εξέγερση στην Αθήνα. Ζητώ συγνώμη από τους φίλους επισκέπτες, στους οποίους το είχα υποσχεθεί νωρίτερα. Αργώ αλλά δεν ξεχνώ.)

Θα καταφύγω στο Μύθο για να προσεγγίσω την επίκαιρη πολιτική πραγματικότητα και να ερμηνεύσω τους οιωνούς. Έτσι κι αλλιώς οι δήθεν ορθολογικές ερμηνείες εκτός από ανιαρές είναι και επικίνδυνες: εξυπηρετώντας την αγωνία για ασφαλείς απαντήσεις, εγκλωβίζουν σε σχολαστικά ιδεοληπτικά σχήματα, η λειτουργική ανεπάρκεια των οποίων αποδίδεται στην ανωριμότητα του κόσμου, ο οποίος δεν καταλαβαίνει. Όποιος και καλά προσγειωμένος θετικιστής διαφωνεί, ας μας εξηγήσει λογικά, δηλαδή χωρίς αυθαίρετες παραδοχές και τη σοφία της ύστερης γνώσης, την προέλευση της παρούσας κατάστασης. Άλλωστε ο Μεγάλος Οδυσσέας Ελύτης, που κάτι γνώριζε από Ελλάδα, Φως και Ποίηση έγραφε σε κάποιο κείμενο του ‘ Ο Όμηρος είπε τα περισσότερα απ’ όσα πρέπει να ξέρει κάποιος’ (Εν Λευκώ - Ανοιχτά Χαρτιά)

Οι επισκέπτες αυτής της σελίδας ίσως να θυμούνται ότι σε κάποιο άρθρο στα τέλη του καλοκαιριού (Λεονταρισμοί,31 08 ’14) είχα αναφερθεί στα αργά, αλλά σταθερά, βήματα της Ρώσικης ηγεσίας προς τη δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης, στην οποία η Τουρκία θα κατείχε ουσιαστική θέση. Η εκτίμηση αυτή προέκυπτε από την κατανόηση του, κατά τη γνώμη μου, πλέον θεμελιώδους νόμου της ιστορίας: η δύναμη κατευθύνει τα πάντα (τα δε πάντα οιακίζει κεραυνός. Ηράκλειτος, Β24) και την ανάγνωση της πραγματικότητας, χωρίς τους παραμορφωτικούς φακούς ιδεοληπτικών μεσσιανισμών. Η επιβεβαίωση ήρθε πριν λίγες ημέρες, όταν ο Πρόεδρος W.Putin επισκέφτηκε τον Πρόεδρο R. T. Ertoğan. Είχε προηγηθεί η ακύρωση της συμφωνίας για τον αγωγό South Stream, από τον Ρώσο Πρόεδρο, ως αντίδρασης στα εντεινόμενα και μονομερή τιμωρητικά μέτρα της (πραγματικής, όσο και διπρόσωπης) Ευρωπαϊκής Ηγεσίας (Γερμανία) εναντίον της Ρωσίας, λόγω του Ουκρανικού Ζητήματος.