Την χάραξι φρόντισε τεχνικά να γίνει.

Έκφρασις σοβαρή και μεγαλοπρεπής.

Το διάδημα καλλίτερα μάλλον στενό·

εκείνα τα φαρδιά των Πάρθων δεν με αρέσουν.

Η επιγραφή, ως σύνηθες, ελληνικά·

όχ’ υπερβολική, όχι πομπώδης—

μην τα παρεξηγήσει ο ανθύπατος

που όλο σκαλίζει και μηνά στην Pώμη —

αλλ’ όμως βέβαια τιμητική.

Την αλήθεια δεν πρέπει να τη λες

έτσι ώστε να την καταλαβαίνουν, αλλά για να γίνεται πιστευτή.

William Blake, Παροιμίες της Κόλασης.

           Τα ψέματα δεν έχουν υπόταση. Για να υπάρξουν απαιτείται κάποια δόση αλήθειας. Όταν μάλιστα η ζύμωση είναι επιτυχής, τίποτε δεν είναι πιο αποτελεσματικά πειστικό. Η ιστορία, όταν και η ίδια δεν είναι ένα σύνολο συμφωνημένων ψεμάτων, είναι πλούσια σε τέτοια παραδείγματα. Στην αφετηρία και του πιο φαντασιακού μύθου ανιχνεύεται πάντα ένας πυρήνας πραγματικότητας. Είναι λοιπόν η σχέση των ψεμάτων με την αλήθεια αναγκαστικά συμβιωτική.

Η εικόνα προέρχεται από το περιοδικό The New Yorker και είναι τόσο εύγλωττη και παραστατική που δεν χρειάζεται κανένα σχόλιο.

Ο ποιητής μιλάει στον ποιητή,

το πνεύμα απαντάει στο πνεύμα.

Τα υπόλοιπα είναι απόνερα.

Henry Miller, Plexus, s 665.

-Είναι νέοι! Πως θα μπορούσαν να έχουν το χρόνο να…

-Η ηλικία δε σημαίνει τίποτε, διέκοψε. Δεν είναι η ηλικία που μας κάνει σοφούς. Ούτε ακόμη και η εμπειρία, όπως νομίζουν οι άνθρωποι. Είναι η ζωντάνια του πνεύματος. Οι Ζωντανοί και οι Νεκροί…Αν κάποιος, τότε Εσείς, θα καταλάβετε τι εννοώ.

Μόνο δύο είδη ανθρώπων υπάρχουν σ’ αυτόν τον Κόσμο - και σε κάθε Κόσμο - οι Ζωντανοί και οι Νεκροί. Για ’κείνους που καλλιεργούν το πνεύμα, τίποτε δεν είναι αδύνατο. Για τους άλλους όλα είναι αδύνατα ή απίστευτα ή ανάξια. (Τελικά η ερώτηση δεν θα 'πρεπε να είναι για το αν υπάρχει Θεός. Η πραγματική απορία είναι για το αν εμείς υπάρχουμε για τον Θεό.)

ή είναι σκοτάδι ή δεν έχουμε ανάγκη από φως.

Θελόνιους Μονκ-Τόμας Πίνστον

Κανείς δεν θα ’πρεπε να χάσει την εμπειρία μιας υγιεινής, ίσως βαρετής, απομόνωσης μέσα στη φύση. Εκεί όπου βασίζεται κανείς αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό του, άρα μαθαίνει την πραγματική κρυμμένη δύναμή του. Μαθαίνει, ας πούμε, να τρώει όταν πεινάει και να κοιμάται όταν νυστάζει. Μακριά από τη φρενίτιδα των γεγονότων του κάτω κόσμου ο χρόνος διαστέλλεται. Κάποιες φορές σαν να σταματάει.

Ξαφνικά, ένα ροδοπράσινο ουράνιο τόξο εμφανίζεται στη ράχη με συννεφάκια κι έναν πορτοκαλί ήλιο που στροβιλίζεται…

-Τι είναι το ουράνιο τόξο Θεέ;

-Ένα στεφάνι για τους ταπεινούς.

Χαλεπόν ἐσθλόν ἔμμεναι¹.

Στο κείμενο που ακολουθεί εξιστορείται η καθοριστική συμβολή της ελληνικής αριστεράς στην πρωταρχική επιβολή της εγχώριας εκδοχής του νεοφιλελευθερισμού στην ελληνική κοινωνία. Το πραγματικό ύφος της, δηλαδή το περιεχόμενο της πολιτικής της, όπως αυτό αποτυπώθηκε στις θεμελιώδεις αποφάσεις της στα χρόνια της διακυβέρνησής της, δείχνει ότι παραμένει πιστή και συνεπής στην τότε επιλογή της. Κι μ’ αυτό δεν εννοείται μόνο η συγκυβέρνηση και η συνέχισή της με την ένταξη των ''υπερ''πατριωτών στελεχών στα ψηφοδέλτια του κυβερνητικού κόμματος.

Το άρθρο είναι μακροσκελές. Επιμένω στις λεπτομέρειες γιατί ο στόχος είναι η κατά το δυνατόν τεκμηριωμένη ενημέρωση και όχι η ύπουλη προπαγάνδα. Με την παράθεση των πηγών εξασφαλίζεται στον αναγνώστη η δυνατότητα, διασταυρώνοντας τα δεδομένα και αξιολογώντας τις αναφορές, να σχηματίσει τη δική του άποψη. Έτσι, αν και παίρνω θέση απέναντι στα γεγονότα, κανένας δεν χρειάζεται να παρασύρεται από τις εκτιμήσεις και τα συμπεράσματά μου.

Η ωμή, στα όρια του κυνισμού, παραδοχή των δηλώσεων J C Juncker, όσον αφορά τη ‘‘διάσωση’’ της Ελλάδας, που σε πραγματικούς όρους δεν κόστισε ούτε ένα ευρώ στους υπόλοιπους Ευρωπαίους, αλλά αξιοποιήθηκε για την ηθική ταπείνωση και την οικονομική εξουθένωση της πλειονότητας του ελληνικού λαού και η αυριανή εκλογική διαδικασία, μου θύμισαν μια σκοπευτική πρακτική που περιγράφει σ’ ένα από τα τελευταία βιβλία του ο Άγγλος συγγραφέας David Cornwell (John Le Carré):

Κοντά στο καζίνο [Μόντε Κάρλο] ήταν το κτίριο της αθλητικής λέσχης και μπροστά του απλωνόταν μια έκταση με γκαζόν και ένα ανοιχτό σκοπευτήριο με θέα στη θάλασσα. Κάτω από τη φυτεμένη με γκαζόν έκταση υπήρχαν μικρές παράλληλες σήραγγες που κατέληγαν όλες στη σειρά στην άκρη της θάλασσας. Μέσα σ’ αυτές τις σήραγγες έβαζαν ζωντανά περιστέρια που είχαν εκκολαφθεί και παγιδευτεί στη στέγη του καζίνου.

Ζεις γενναία όταν δεν φορτώνεις

τα προβλήματά σου σε άλλους.

Ηλίας Πετρόπουλος¹.

Αλλά εγώ είχα τις δικές μου παράξενες ιδέες κι αυτές δεν είχαν καμιά σχέση με όλο αυτό το ‘‘παρανοϊκό’’ στοιχείο.

Εγώ ήθελα ένα σακίδιο γεμάτο με ό,τι ήταν απαραίτητο για ύπνο, καταφύγιο, φαγητό, μαγείρεμα, στην ουσία μια πλήρη κουζίνα και κρεβατοκάμαρα ακριβώς πάνω στην πλάτη μου και να πάω κάπου, να βρω απόλυτη μοναξιά, να μελετήσω το απόλυτο κενό του μυαλού μου, να είμαι εντελώς ουδέτερος για οποιαδήποτε ή οποιεσδήποτε ιδέες.

Τη νύχτα, που τα φώτα σβήνουν, η πόλη μου είναι

ένας άνθρωπος που σηκώνεται απ’ το κρεβάτι

για ν’ ατενίσει το σκοτάδι.

Τη μέρα η πόλη μου είναι ο γιός ενός ονειροπόλου.

Που έγινε ο σύντροφος για τους κλέφτες και τις

πόρνες.

Που απαρνήθηκε τον πατέρα του.

Η πόλη μου είναι ένας αδύνατος, μικροσκοπικός

γεροντάκος, που μένει σε μια κάμαρα σ’ ένα βρώμικο

σοκάκι. Φοράει μασέλες που δεν εφαρμόζουν κι όταν

τρώει, ένα ανατριχιαστικό κροτάλισμα ακούγεται.

Δεν μπορεί να βρει γυναίκα και μαζεύει απ’ το δρόμο

γόπες και πούρα.

Η πόλη μου ζει στις στέγες των σπιτιών.

Μια γυναίκα ήρθε στην πόλη μου και την πέταξε κάτω

απ’ τις στέγες σ’ ένα σωρό κοτρώνες.

Όσοι μένουν στην πόλη μου λένε πως από μόνη της

έπεσε.

Σ’ ένα εμπνευσμένο μήνυμά του, πέρα από τα τετριμμένα ευχολόγια των ημερών, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος είπε μεταξύ άλλων:

Δεν είναι καθόλου τυχαίον, ότι πριν ο νεωτερικός πολιτισμός κατανοήση και εγκαθιδρύση τον άνθρωπον ως δημιουργόν της ιστορίας, οι πιστοί εκλήθησαν να καταστούν «Θεού συνεργοί»

Στο συγκεκριμένο απόσπασμα, που προέρχεται από την πρώτη προς Κορινθίους επιστολή του Παύλου, επαναδιατυπώνεται αυτό που συγκροτήθηκε ως ιστορική συνείδηση από τον Ηρόδοτο τον 5^ο π.Χ. αιώνα. Την περίοδο εκείνη ο Πατέρας της Ιστορίας, διασκευάζοντας τη δράση του Σόλωνα, ο οποίος εφάρμοζε θετικά το δίκαιο, μετέθεσε το μεταφυσικό στα χέρια των ανθρώπων¹. Από τότε οι άνθρωποι, απελευθερωμένοι από το εξωλογικό άγχος, γίνονται υπεύθυνοι για τις πράξεις τους.