Παραπομπή:
1^. Στον Δημόκριτο αποδίδεται η – αμφισβητούμενη – τιμή πως εισήγαγε στη φιλολογική θεωρία την αντίληψη ότι ο ποιητής είναι άνθρωπος αποκομμένος από τους κοινούς θνητούς με μια αντικανονική εσωτερική εμπειρία, και πως η ποίηση είναι αποκάλυψη πέρα από το λογικό και πάνω από το λογικό.
Κάποιοι ποιητές, όπως φαίνεται στον Οράτιο* (Ars Poetica, 295), πήραν πολύ στα σοβαρά τον εαυτό τους και πίστεψαν πως ο προσωπικός εκκεντρισμός είναι σημαντικότερο προσόν από την τεχνική ικανότητα. Πρόκειται όμως για εύκολη και μοιραία διαστρέβλωση της θεωρίας του Δημόκριτου. (* Ο Οράτιος – Epist. I.4.16 - και ο Κικέρωνας – Pis. 16.37 - υπήρξαν οι πρώτοι που δυσφήμισαν το φιλοσοφικό σύστημα του Επίκουρου, διαστρεβλώνοντας κυρίως το περιεχόμενο της έννοιας του ηδονισμού και τη συγκράτηση των ανερμάτιστων φιλοδοξιών, διακηρύττοντας πως οι απόψεις και τα συμπεράσματά του απευθύνονται σε γουρούνια. Οι Ησαΐας -ΧΧΙΙ,13 & LVI, 12 - και Παύλος - Προς Κορινθίους - Α΄ XV, 32 – επανέλαβαν τη μομφή χαρακτηρίζοντας τους υλιστές γουρούνια απ’ το κοπάδι του Επίκουρου.)
Για τον Πλάτωνα (Φαίδων, 67 C) η μόνη αληθινά αποτελεσματική κάθαρση ήταν η μέθοδος του ψυχικού αναχωρητισμού. Ο γυμνασμένος φιλόσοφος μπορούσε να καθαρίσει την ψυχή του δίχως τη βοήθεια τελετών. Ο κοινός άνθρωπος όμως δεν μπορούσε και η πίστη του στην τελετουργική κάθαρση ήταν πολύ βαθιά ριζωμένη στη λαϊκή ψυχή για να προτείνει ο Πλάτωνας την οριστική της εξαφάνιση. Σ’ αυτό και σε πολλά άλλα θέματα ο Πλάτωνας ακολουθούσε την αθηναϊκή συνήθεια και τη δελφική αυθεντία. Δεν είναι ανάγκη να υποθέσουμε πως ο ίδιος απέδιδε κάποια αξία σε ενέργειες αυτού του είδους· αποτελούσαν απλώς το τίμημα που έπρεπε να πληρωθεί για να αξιοποιηθούν οι Δελφοί και για να συγκρατηθεί η δεισιδαιμονία μέσα σε όρια. (E.R. Dodds, Οι Έλληνες και το Παράλογο, Σελ. 144-145.)