Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θεωρούσε τον Έρωτα Δαιμόνιο. Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε έλεγε πως η Δεισιδαιμονία, δηλάδή η Πίστη στους Δαίμονες, είναι η Ποίηση της Ζωής. Να θυμίσω πως αρχικά η λέξη Δαίμων σήμαινε τόσο το Αγαθό όσο και το Πονηρό πνεύμα.
Κάπως έτσι είναι και με τον Έρωτα. Η ευτυχής μακροημέρευση δεν είναι ανέφικτη. Και μια θλιβερή εξέλιξη δεν είναι οπωσδήποτε αναγκαστική. Ωστόσο η συγκαλυμμένη αισιοδοξία που υπάρχει στα προηγούμενα ιδεαλιστικά δεν θα πρέπει - λέμε τώρα - να αμβλύνει την προσοχή στα πρακτικά ζητήματα της αναπόφευκτης όσο και αξιοθρήνητης γραφειοκρατίας του Έρωτα. Ο Ουμπέρτο Έκο επισημαίνει: Μερικά πράγματα τα νιώθεις να έρχονται, δεν ερωτεύεσαι επειδή ερωτεύεσαι, ερωτεύεσαι επειδή την εποχή εκείνη έχεις μια απέγνωσμένη ανάγκη να ερωτευτείς. Τις περιόδους που νιώθεις την επιθυμία να ερωτευτείς πρέπει να προσέχεις που μπαίνεις: σαν να 'χεις πιεί ένα φίλτρο από εκείνα που σε κάνουν να ερωτεύεσαι το πρώτο ον που συναντάς. Μπορεί να σου τύχει ένας ορνιθόρυγχος.
Με τους στίχους της Τζόρτζια Γκιμπς ο Λούις Άρμστρονγκ εξυμνεί με τον ανεπανάληπτο τρόπο του μια τέτοια εκδοχή.