Στο συγκεκριμένο έργο του 1562, ο Φλαμανδός Pieter Bruegel der Ältere, πραγματεύεται τον θρίαμβο του θανάτου επί της ζωής. Πρόκειται για μια δημιουργία στον απόηχο της καταστροφής από την επιδημία της πανώλης, που είχε στοιχίσει τη ζωή στο 1/3 των κατοίκων της Ευρώπης. Δύο αιώνες μετά τη συμφορά η γηραιά ήπειρος δεν είχε κατορθώσει να επουλώσει τις βαθιές πληγές της. Ο καλλιτέχνης, απαισιόδοξος από τη φύση του, δεν έβλεπε στην εποχή του παρά σκηνές βίας και λεηλασίας. Παντού κυριαρχούσε ο τρόμος, η πείνα και η αρρώστια. Ο ουρανός σκοτεινιάζει από τους καπνούς των πόλεων που καίγονται. Στην ήρεμη θάλασσα επιπλέουν μόνο μισοβυθισμένα ναυάγια. Σκορπισμένα πτώματα στο χώρο. Ένας υπέρτερος στρατός σκελετών προσεγγίζει τους λιγοστούς ζωντανούς, οι οποίοι είτε προσπαθούν να διαφύγουν, είτε κάποιοι από αυτούς, ως η μόνη πράξη θάρρους και αγωνιστικότητας στο έργο, αμύνονται. Σε ένα εκτεταμένο αριθμό σκηνών οι νεκροί, που συμβολίζονται από τους σκελετούς, παρουσιάζονται να σκοτώνουν με διάφορους τρόπους: αποκεφαλίζουν, απαγχονίζουν, πνίγουν ή εξαπολύουν άγρια και λιμασμένα σκυλιά εναντίον των ζωντανών. Άλλοι τελειώνουν στον τροχό ή κάτω από το τσεκούρι και την αιχμή των δοράτων. Ο Χάρος ιππεύει ένα κόκκινο άλογο κραδαίνοντας το δρεπάνι του. Ένας περιδεής μουσικός, που τον συνοδεύει ένας σκελετός με βιολί, δίνει τη μουσική υπόκρουση διαβάζοντας μια παρτιτούρα, που την κρατάει μια κυρία με αλλόκοτα ήρεμη έκφραση. Η φαινομενικά εξωπραγματική τριάδα ίσως και να προοικονομεί μια διάδοχη κατάσταση.

Παρά την τραγικότητα και τον συμβολισμό των επιθέσεων στη γαλλική πρωτεύουσα, των πλέον θανατηφόρων στην Ευρώπη τα τελευταία 11 χρόνια, μετά από αυτά της Μαδρίτης το 2004, η παραπομπή μπορεί και να φαντάζει υπερβολική. Για τους ανθρώπους όμως στη Μέση Ανατολή, κυρίως στη Συρία και το Ιράκ, παραμένει μια μακάβρια καθημερινή πραγματικότητα.  

On-line gallery: The Triumph of Death. Museo del Prado, Madrid.

Ο Σταύρακας είναι βασικό πρόσωπο του ελληνικού θεάτρου σκιών. Ντυμένος με εξεζητημένη αλλά και παρωχημένη κομψότητα, ενσαρκώνει τον τύπο του ξεπεσμένου μάγκα ήδη από τις αρχές του περασμένου αιώνα. Στο τούρκικης προέλευσης ελληνοποιημένο θέατρο του Καραγκιόζη, ο Σταύρακας εκπροσωπεί τον εκφυλισμό της λεβεντιάς σε κουτσαβακισμό και της παλικαριάς σε νταηλίκι.

Από δω και στο εξής, τα πάντα είναι μόνο ψέμα, κι αυτό το ψέμα, είπε κουνώντας το κεφάλι, έχει παρεισφρήσει μέχρι τα πιο μυστικά μύχια της ψυχής μας, μην αφήνοντας κανέναν χώρο για τις προσδοκίες και τις ελπίδες μας, κι αν ποτέ, μια μέρα, ερχόταν αυτό που δεν ερχόταν ποτέ, αν ποτέ μια μέρα, ξαναγινόταν όπως ήταν πριν, να ποιο είναι το μήνυμα που θα επιθυμούσε να μεταβιβάσει στους ανθρώπους:

Ο ÇiprAndréas περιοδεύων προς άγραν¹επενδύσεων, αφού πρώτα κατετρόπωσε τους διεθνείς καπιταλιστές ή μαύρα κοράκια με νύχια γαμψά. Οι αφελείς, έχοντας απωλέσει το 94% των κεφαλαίων, που τοποθέτησαν στις συστημικές τράπεζες της χώρας, αδημονούν να εξιλεωθούν αυτοπυρπολούμενοι στην αγορά του Çipristan, πρώην Samaristan.

1.άγρα, η: επίμονη αναζήτηση, κυνήγι, κυρίως στην έκφραση προς άγραν.

Γελοιογραφία του Μεγάλου Χρύσανθου Μποσταντζόγλου, 1958.

Όταν συνειδητοποίησα ότι δεν μπορώ να αλλάξω το σύστημα, άρχισα να αγωνίζομαι να μην με αλλάξει αυτό. Αγωνίζομαι να μείνω άνθρωπος. Και αυτό είναι η κορυφαία πολιτική μάχη. Να μπορείς να αποφύγεις τη βαρβαρότητα αυτής της εποχής. Να μπορείς να παραμείνεις άνθρωπος με τρυφερότητα. Με το δικό σου βλέμμα.

Χρόνης Μίσσιος,1930−2012, Αντιστασιακός & Συγγραφέας