Ο πρωθυπουργός Εσκόλ*, ανοίγοντας τη συζήτηση στο συνέδριο της ηγεσίας του κόμματος, είπε τα εξής¹:  Εμείς, σύντροφοι, πρέπει να είμαστε οι πλέον προνομιούχοι τρελοί σε όλη την εβραϊκή ιστορία. Παρ’ όλα αυτά, ή ίσως και γι’ αυτό, πρέπει να τρέξουμε με όλη μας τη δύναμη και συγχρόνως αργά και προσεκτικά.

(*Levi Eshkol, 1895 - 1969. Ο τρίτος κατά σειρά Πρωθυπουργός του Ισραήλ από το 1963 και ιδρυτής του Εργατικού Κόμματος. Το συνέδριο στο οποίο αναφέρεται ο συγγραφέας έλαβε χώρα το 1966.)  

Η συζήτηση ήταν έντονη στη Σύγκλητο το 144 π.Χ. γύρω από το ποιος από τους δύο υπάτους, ο Σέρβιος Σουλπίκιος Γάλβας ή ο Αυρήλιος Κόττας, έπρεπε να σταλεί για να καταστείλει την εξέγερση του Βιριάθου στην Ιβηρική χερσόνησο.

Παρεμβαίνοντας ο Σκιπίωνας Αιμιλιανός πρότεινε να μη σταλεί κανείς από τους δύο με το σκεπτικό ότι η αδυναμία του ενός ήταν η φτώχεια του και του άλλου η απληστία.

Την πρότασή του αυτήν ο Σκιπίωνας την έκανε με σοβαρότητα και χωρίς καμιά κακία κι έτσι πέτυχε να μη σταλεί στην επαρχία αυτή κανένας από τους δύο.

Ο Σκιπίωνας Αιμιλιανός θεωρούσε το ίδιο κακούς συμβούλους της εξουσίας και τη φτώχεια και την απληστία².

Παραπομπές:

1. Άμος Οζ, Η Τέλεια Γαλήνη, Σελ. 169.

2. Λατινικά της Γ΄ Λυκείου,  Μ. Πασχάλη - Γ. Σαββαντίδη,  Μάθημα 50.   

#εκλογες_2023 #Politics #history

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες θεωρούσε τον Έρωτα Δαιμόνιο. Ο Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε έλεγε πως η Δεισιδαιμονία, δηλάδή η Πίστη στους Δαίμονες, είναι η Ποίηση της Ζωής. Να θυμίσω πως αρχικά η λέξη Δαίμων σήμαινε τόσο το Αγαθό όσο και το Πονηρό πνεύμα.

Κάπως έτσι είναι και με τον Έρωτα. Η ευτυχής μακροημέρευση δεν είναι ανέφικτη. Και μια θλιβερή εξέλιξη δεν είναι οπωσδήποτε αναγκαστική. Ωστόσο η συγκαλυμμένη αισιοδοξία που υπάρχει στα προηγούμενα ιδεαλιστικά δεν θα πρέπει - λέμε τώρα - να αμβλύνει την προσοχή στα πρακτικά ζητήματα της αναπόφευκτης όσο και αξιοθρήνητης γραφειοκρατίας του Έρωτα. Ο Ουμπέρτο Έκο επισημαίνει: Μερικά πράγματα τα νιώθεις να έρχονται, δεν ερωτεύεσαι επειδή ερωτεύεσαι, ερωτεύεσαι επειδή την εποχή εκείνη έχεις μια απέγνωσμένη ανάγκη να ερωτευτείς. Τις περιόδους που νιώθεις την επιθυμία να ερωτευτείς πρέπει να προσέχεις που μπαίνεις: σαν να 'χεις πιεί ένα φίλτρο από εκείνα που σε κάνουν να ερωτεύεσαι το πρώτο ον που συναντάς. Μπορεί να σου τύχει ένας ορνιθόρυγχος. 

Με τους στίχους της Τζόρτζια Γκιμπς ο Λούις Άρμστρονγκ εξυμνεί με τον ανεπανάληπτο τρόπο του μια τέτοια εκδοχή. 

#music #poetry 

 https://youtu.be/-k5vej9F8cY

Σύμφωνα με τον Arthur Schopenhauer, 1788 - 1860¹, οι έννοιες είναι καθολικότητες μετά τα πράγματα (universalia² post-rem), η πραγματικότητα ορίζεται από την καθολικότητα των ίδιων των πραγμάτων (universalia in re), η μουσική όμως βρίσκεται στις απαρχές των πραγμάτων (universalia ante rem).  

Στο Harmonices mundi, 1619, ο Johannes Kepler, 1571 – 1630, ανέδειξε και αποτύπωσε τη μουσικότητα και τις τονικές σχέσεις των πλανητών, όπως αυτές προέκυπταν και υπολογίζονται από τις κινήσεις και τις ταχύτητες που διαγράφουν στις ελλειπτικές τους τροχιές³.  Η Γη, σύμφωνα με τα προηγούμενα, είναι ημιτόνιο.  

Ηχητικά κύματα εκπέμπονται από τα ουράνια σώματα και διατρέχουν το Σύμπαν. Ο Ήλιος πάλλεται κάθε πέντε λεπτά.

Το πιθανότερο είναι πως όταν ο Κέπλερ και ο Σοπενχάουερ τα στοχάζονταν αυτά είχαν στο μυαλό τους τις οικουμενικές και μεγαλοφυείς δημιουργίες των διαπρεπών - με χρονολογική σειρά - συμπατριωτών τους: Μπαχ (Μπαρόκ), Μότσαρτ (Κλασικισμός), Μπετόβεν - Βάγκνερ (Ρομαντισμός). 

Ωστόσο η καθολικότητα μπορεί να υπάρχει σπερματικά και σ' μια πιο ταπεινή καλλιτεχνική⁴ δημιουργία. Μια τέτοια σύνθεση, με μια ποικιλία αλληγοριών και συμβολισμών, όπου η μουσικότητα της γλώσσας αντανακλάται στη μελωδία της σύνθεσης, ακολουθεί στο τέλος της ανάρτησης. Πρόκειται για το Foule sentimentale του Alain Souchon: Oh la la la vie en rose. Le rose qu'on nous propose* ...  

(*It's unbelievable! Life through rose-colored glasses...but not any glasses, only those of the brand and color that they want to force us to buy…) 

Η αγωνία του ανθρώπου για το θάνατο κάνει τον Γκιλγκαμές να θέλει τουλάχιστον να αποθανατιστεί με μια ηρωική πράξη, γι’ αυτό αποφασίζει να ξεκινήσει μαζί με τον Ενκιντού, που άρχισε να αισθάνεται ανήσυχος, για ένα μακρινό ταξίδι με προορισμό τη “Χώρα των Ζωντανών”, εκεί που βρίσκεται το Δάσος των Κέδρων, και να κόψει τα δέντρα.

Το δάσος όμως το φυλάει ένα παντοδύναμο τέρας, ο Χάμπα-ρουκ. Η θεά Ιστάρ σαγηνεύεται από την ομορφιά του Γκιλγκαμές και του προτείνει γάμο. Ο Γκιλγκαμές όμως την απορρίπτει και την προσβάλλει, απαριθμώντας τη μοίρα όλων των προηγούμενων εραστών της.

Η θεά θυμωμένη ζητά από τον πατέρα της Άνου να στείλει τον Ταύρο του Ουρανού να καταστρέψει την Ουρούκ. Ο Γκιλγκαμές με τον Ενκιντού σκοτώνουν τον Ταύρο του Ουρανού και πετούν ένα μπούτι του στα μούτρα της Ιστάρ.

Η αυθάδεια των δύο φίλων τιμωρείται με τον θάνατο του ενός κι αυτός είναι ο Ενκιντού. Ο Ενκιντού εκείνο το βράδυ ονειρεύεται τη σύναξη των θεών ν’ αποφασίζει το θάνατό του. Πράγματι αρρωσταίνει και λίγο αργότερα πεθαίνει και ο θάνατός του είναι αβάσταχτος για τον Γκιλγκαμές. Καταλαβαίνει πως και η δική του σειρά πλησιάζει και τον κυριεύει τρομακτικός φόβος.

Κάνε αυτό το τεστ για να δεις κάτι. Ναι! Εσύ! Εσύ που το κοιτάς υπεροπτικά και καχύποπτα! 

Τώρα ξανακάντο κάνα - δύο φορές! 

Οκ! Τώρα σκέψου! Ξέρεις Εσύ!

 #endurance #drilling

What did you get? ????

pic.twitter.com/BwvWEFG9aC

— vids that go hard (@vidsthatgohard) April 6, 2023

Στην ερώτηση αν κάποιος άνθρωπος μπορεί να είναι ευχαριστημένος με μια ζωή γεμάτη σοφία, κατανόηση, γνώση, τεράστια μνήμη της καθολικής ιστορίας, αλλά δίχως βιώματα ηδονής ή πόνου, μεγάλου ή μικρού, η απάντηση που δίνει ο Πλάτωνας στον Φίληβο¹ είναι ένα κατηγορηματικό: Όχι. Είμαστε αγκυροβολημένοι στη ζωή του αισθήματος, που είναι μέρος της ανθρώπινης μας φύσης, και δεν μπορούμε να την εγκαταλείψουμε ακόμη και για να γίνουμε “θεατές παντός χρόνου και πάσης ουσίας”².

Τα μαθηματικά των πυθαγόρειων έμαθαν στον Πλάτωνα να βλέπει το αιώνιο στο γήινο, το υπεραισθητό στο υλικό. Η αστρονομία γύρισε τη ματιά του από τους περιορισμούς της Γης στην απεραντοσύνη του Σύμπαντος και σ’ εκείνα τα αινιγματικά σώματα του Κόσμου, που κινούνται μόνα τους, άρα φαίνονται να είναι έμψυχα κι ορατοί θεοί και που οι κινήσεις τους είναι κανονισμένες με μέτρα κι αριθμούς και γι’ αυτό αντιληπτές από τη νόηση. Έτσι τα μαθηματικά έγιναν η ζύμη για το μυστικισμό του Πλάτωνα.

Όσον αφορά το μυστικισμό, θυμίζω πως και ο Albert Einstein προς το τέλος της ζωής του αναγνώρισε το ρόλο της μεταφυσικής στην επιστήμη και ενοχλούνταν από την αδυναμία της φυσικής να προσφέρει έναν ολοκληρωμένο και πειστικό ορισμό του χρόνου³. (Ο ίδιος είχε καταλήξει στο συμπέρασμα μιας κατάστασης αιωνιότητας όπου το παρόν, το παρελθόν και το μέλλον υπάρχουν ταυτόχρονα. Σημειώνω πως την ίδια αντίληψη για το χρόνο είχαν και οι Ίνκας.)  

Την περασμένη εβδομάδα η Ομοσπονδιακή Τράπεζα των ΗΠΑ τύπωσε 300 δισεκατομμύρια δολάρια για να διασώσει τις τράπεζες. Κάποιοι αξιολόγησαν την παρέμβαση αρνητικά, υποστηρίζοντας πως δεν έχει: καμία σχέση με την ελεύθερη αγορά και τον καπιταλισμό. Και επίσης πως πρόκειται για ένα: αστείο μέτρο μιας νομισματικής πρακτικής βουντού. Πρόσθεταν ακόμη πως: εάν οι αναπτυσσόμενες χώρες χρειαζόντουσαν 300 δισεκατομμύρια δολάρια, θα έπρεπε να εκχωρήσουν την κυριαρχία τους στο ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.

Άλλοι υποστηρίζουν από καιρό πως: οι ΗΠΑ έχουν πλέον διανύσει το 70% του χρόνου τους ως οικονομικής υπερδύναμης και εδώ και δεκαετίες ξοδεύουν περισσότερα από όσα εισπράττουν. (Ray Dalio, The Changing World Order: Why Nations Succeed and Fail, 2021.)

Η κίνηση της αμερικανικής κυβέρνησης δεν είναι σπασμωδική. Είναι σχεδιασμένη πάνω στη νέα αντίληψη για τον πληθωρισμό. Τουλάχιστον όπως την παρουσιάζει στο έργο του The Fiscal Theory of the Price Level, 2023, ο John Cochrane από το Ινστιτούτο Hoover του Πανεπιστημίου Stanford.

Πάντα και παντού μέχρι σήμερα ο πληθωρισμός αντιμετωπίζονταν ως νομισματικό φαινόμενο. Τώρα ο John Cochrane μας εξηγεί πως με βάση τις νέες εμπειρίες και τα νέα δεδομένα των τελευταίων 10 - 15 ετών ίσως και ο Milton Friedman να αναθεωρούσε τις απόψεις του.

Στη βιαιότητα της μάχης για επιβίωση ανάμεσα σ’ ένα αγριοκάτσικο κι σ’ έναν αετό αποτυπώνεται η άγρια ομορφιά όχι μόνο της φύσης αλλά και της ίδιας της ζωής. Συμπεριλαμβανομένης και της ανθρώπινης. Όσο κι αν η ωμότητα συγκαλύπτεται.   

Ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε βήμα και βρίσκεται πέρα από κάθε κλαψιάρικη ηθική φλυαρία. Σκοτώνεις είτε για να μην πεθάνεις από την πείνα είτε για να μην καταλήξεις τροφή.

Τα δάκρυα της αυτολύπησης δεν εξιλέωσαν και δεν έσωσαν ποτέ κανέναν. Εξιλεώνει και σώζει ο αγώνας και η προοπτική της νίκης ακόμα και σε δυσμενείς συνθήκες με μοναδικό όρο εμπλοκής την επιβίωση και έπαθλο την ίδια τη ζωή. Η αυτολύπηση είναι το πιο ύπουλο και τεμπέλικο παιδί του εγωισμού.

Ένας εγωιστής είναι αγωνιστής, είναι κυνηγός, είναι πολεμιστής. Δεν θα αποδεχτεί ποτέ το πεπρωμένο που του προδιάγραψαν άλλοι. Θα χαράξει τη δική του πορεία, θα ακολουθήσει τη δική του μοίρα. Γνωρίζει και έχει αποδεχτεί την απλή αλήθεια ότι το χαοτικό σύστημα που λέμε ζωή δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Γνωρίζει, αφού έχει πληρώσει το τίμημα και επέζησε, πως να μην παγιδεύεται στην παλινδρόμηση του χρόνου.