Συνοπτική, οπτικοποιημένη παρουσίαση της Ευρωπαϊκής Ιστορίας, 1500-2022. Τα μεγέθη και οι πόλεμοι των αυτοκρατοριών και των κρατών αποτυπώνονται στην κλιμακοποίηση και στις συγκρούσεις των κύκλων. Ακριβής και αξιόλογος οδηγός.

Η ιστορική αλήθεια θεμελιώνεται με τα γεγονότα και αναδεικνύεται μέσα από αυτά. Οι ερμηνείες και τα νοήματα αλλάζουν από εποχή σε εποχή. Η Ιστορία ασκολουθεί αρχές, οι ερμηνείες ακολουθούν κανόνες. Οι συμμετρίες, που συνήθως ονομάζουμε αρχές, παραμένουν σταθερές στις αναλογίες τους στην προβολή τους στο χρόνο. Οι κανόνες προσαρμόζονται στις αναλογίες που ισχύουν κάθε φορά.  

#History   #Europe

This is a superb visualization of European history (1500-2022).
pic.twitter.com/e87t1bKxYC

— Xavi Ruiz (@xruiztru) November 7, 2022

“Was helfen Fackeln, Licht… oder Briln…

so die Leut… nicht sehen… wollen¹…”

Heinrich Khunrath (c. 1560 – 1605)

Το σχέδιό σας δεν είναι ποιητικό. Είναι γκροτέσκο. Οι άνθρωποι δεν σκέφτονται να παν να κάψουν την Τροία επειδή διάβασαν τον Όμηρο. Με τον Όμηρο, το κάψιμο της Τροίας έγινε κάτι που ποτέ δεν υπήρξε, κάτι που ποτέ δεν θα υπάρξει και όμως θα είναι αληθινό. Έχει πολλές έννοιες επειδή όλα είναι καθαρά, διαυγή. Οι διακηρύξεις των Ροδόσταυρών² σου δεν ήταν καθαρές, ούτε διαυγείς, ήταν ένας βορβορυγμός που υπόσχονταν κάποιο μυστικό. Γι’ αυτό το λόγο πολύς κόσμος προσπάθησε να τις κάνει αληθινές, και ο καθένας βρήκε μέσα τους αυτό που ήθελε. Ο Όμηρος δεν κρύβει κανένα μυστικό. Το σχέδιό σας βρίθει από μυστικά, διότι βρίθει από αντιφάσεις. Γι’ αυτό μπορεί να βρείτε χιλιάδες ανασφαλείς, πρόθυμους ν’ αναγνωρίσουν εκεί μέσα τον εαυτό τους. Πετάξτε το όλο.

Το Ξυράφι του Όκαμ (Occam's Razor) είναι επιστημονική αρχή, την οποία είχαν διατυπώσει πρώτοι οι πυθαγόρειοι τον 6ο αιώνα π.Χ. Στο Μεσαίωνα, τον 14ο αιώνα, είχε επαναδιατυπωθεί από τον Άγγλο σχολαστικό φιλόσοφο και φραγκισκανό μοναχό Γουλιέλμο του Όκαμ.

Η αρχή αυτή, που αποτελεί τη βάση της μεθοδολογικής απαγωγής και αποκαλείται επίσης αρχή της οικονομίας, λέει στην απλούστερη διατύπωσή της: Κανείς δεν θα πρέπει να προβαίνει σε περισσότερες εικασίες από όσες είναι απαραίτητες.

Μια άλλη αρχή, που μαζί με την έννοια του δίκαιου του ισχυρότερου, αποτελούν την πεμπτουσία της Real Politik, και αν δεν θέλουμε να κοροϊδευόμαστε δεν υπάρχει άλλη πολιτική εκτός της Real Politik, λέει πως: Δεν υπάρχουν φίλοι και εχθροί. Υπάρχουν συμφέροντα.

Έναν εφαρμοσμένο συνδυασμό των προηγούμενων σε σχέση με τις καταστροφές στους αγωγούς Νορντ Στριμ, μπορείτε να παρακολουθήσετε στο σύντομο video που επισυνάπτεται.

"Η επιθυμία για τάξη είναι συγχρόνως και η επιθυμία για θάνατο, γιατί η ζωή βρίσκεται σε συνεχή ρήξη με την τάξη. Ή ειπωμένο αντίστροφα η επιθυμία για τάξη είναι ενάρετη πρόφαση για να δικαιολογείται η λυσσαλέα μισανθρωπία.

Οι άντρες με τα κοντάρια είναι θλιβερές υπάρξεις με άχαρες ζωές, που μοναδική τους ευχαρίστηση έχουν να καταδιώκουν καθετί το πολύ ζωντανό και γι' αυτό αλλιώτικο, πολύ αυθύπαρκτο κι ακατάλληλο για τους ίδιους¹."

Οι εκτιμήσεις του Κούντερα επαναλαμβάνουν τον Πλάτωνα. Ήδη η πρώτη πρόταση - επιθυμία για θάνατο - είναι ενδεικτική: Στον Φαίδωνα (64 Α - 67 Β) η "σωστή φιλοσοφία" χαρακτηρίζεται σαν "άσκηση για το θάνατο και για να είναι κανείς πεθαμένος". Και όπως παραδέχονται οι Τσέλλερ και Νέστλε στη μνημειώδη τους Ιστορία της  Ελληνικής Φιλοσοφίας: Μας είναι αδύνατο ν' αναμετρήσουμε την κοσμοϊστορική επίδραση της πλατωνικής φιλοσοφίας². 

Η φιλοδοξία μου ήταν να εξαλείψω τον κομμουνισμό, τη δικτατορία πάνω σ' όλο το λαό. Με υποστήριξε και με παρότρυνε να συνεχίσω σε αυτή την αποστολή η σύζυγός μου, που είχε αυτή τη γνώμη πολύ πριν από μένα. Ήξερα πως θα μπορούσα να το κάνω αυτό μόνο αν ήμουν επικεφαλής. Η γυναίκα μου με προέτρεψε να αναρριχηθώ την κορυφή.

Όταν σχημάτισα εικόνα για τη Δύση, οι απόψεις μου άλλαξαν ριζικά. Αποφάσισα ότι πρέπει να καταστρέψω ολόκληρο τον μηχανισμό του ΚΚΣΕ και της ΕΣΣΔ. Αποφάσισα επίσης ότι αυτό θα έπρεπε να το κατορθώσω και σε όλες τις άλλες σοσιαλιστικές χώρες.

Το ιδανικό μου ήταν ο δρόμος της σοσιαλδημοκρατίας. Μόνο αυτό το σύστημα θα ωφελούσε όλους τους ανθρώπους. Έπρεπε να εκπληρώσω αυτόν το σκοπό.

Στον Yakovlev, στον Shevernadze και σε άλλους βρήκα φίλους που έκαναν τις ίδιες σκέψεις με εμένα και όλοι τους αξίζουν να τους ευχαριστήσουμε για τη διάλυση της ΕΣΣΔ και την ήττα του κομμουνισμού.

Ο Αντιπρόεδρος της Γερμανικής Βουλής Wolfgang Kubicki και Αντιπρόεδρος του κόμματος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών (FDP), που μετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό με τους Σοσιαλδημοκράτες και τους Πράσινους, είπε το αυτονόητο: Να λειτουργήσει ο αγωγός Nord Stream 2 το ταχύτερο δυνατό.

Η Γερμανία διαθέτει πάνω από 2 τρισεκατομμύρια κ.μ. αερίου, αρκετά να καλύψουν ενεργειακά τη χώρα για 25 - 30 χρόνια. Λόγω κόστους - φαινομενικά - το οποίο κρύβει πίσω από οικολογικές ανησυχίες (fracking) - τα αφήνει ανεκμετάλλευτα.

Ωστόσο οι πραγματικοί λόγοι είναι διπλωματικοί. Πάντα, ακόμα κι όταν πολεμούσαν μεταξύ τους, οι Γερμανοί και οι Ρώσοι γνώριζαν ότι η κάθε μια από τις δύο χώρες εξασφάλιζε το στρατηγικό βάθος της άλλης. Άλλωστε μια τέτοια σχέση ισορροπίας - με τη δυναμική που χαρακτηρίζει τις ισορροπίες - υπήρξε μια από τις πλέον βασικές διπλωματικές παρακαταθήκες του Μπίσμαρκ.

Σε ένα σημείο του τρίτου μέρους του κινηματογραφικού έπους Ο Νονός ο Don Lucchesi σχολιάζει: όποιος πιστεύει στο λαό χτίζει στην άμμο.

Η άποψη αυτή, που λέγεται από τον επικεφαλής του τραπεζικού ιδρύματος του Βατικανού που θέλει να δικαιολογήσει τις ατασθαλίες του, είναι ωμή και υποτιμητική. Ωστόσο η  κυνικότητα δεν αφαιρεί τίποτα από την αλήθεια.

Η υπερβατική γοητεία της παράνοιας κινείται ανάμεσα στα άκρα που οριοθετούν απ’ τη μια μεριά η αποστροφή του Peppino De Filippo: Δεν είναι αλήθεια, μα το πιστεύω, κι από την άλλη ο διαδεδομένος παραλογισμός του: Δεν το πιστεύω, μα είναι αλήθεια.

Νομίζω ότι σ’ αυτό το έδαφος της εύφορης αντιφατικότητας αναπτύσσεται η διεστραμμένη ή έστω ιδιότυπη προτίμηση μιας κρίσιμης μερίδας – αφού μιλάμε για επιλογή δεν μπορούμε να αναφερόμαστε σε μάζα – προς τους πρωταγωνιστές της συγκροτημένης αντίδρασης, που έχει το θάρρος να είναι παρακμιακή,

Η διεθνής επικοινωνιακή κατακραυγή που πήρε το ζήτημα των υποκλοπών δείχνει πως όσο προβληματική είναι η δυτική εκδοχή της δημοκρατίας στην ουσία της, τόσο πιο ευαίσθητη θέλει να παρουσιάζεται στους τύπους της.

Δεν υποβαθμίζω την ιδιοτελή κατάχρηση του δικαιώματος του κράτους στην αυτοπροστασία. Και εδώ ισχύει ο νόμος του Παράκελσου: η δόση κάνει το δηλητήριο. Ωστόσο οι ευαισθησίες διάφορων μέσων, όπως των NYT, του Guardian ή της La Repubblica, που κατά περίσταση κάποια από αυτά λειτουργούν ως κυβερνητικά φερέφωνα, θα πρέπει να αξιολογούνται με περίσκεψη.

Από την άλλη έχουμε την αξιοθρήνητη κυβερνητική διαχείριση του ζητήματος με τις κραυγαλέες αντιφάσεις και την απελπιστική ρελάνς που επιχειρείται από χτες.

Μέσα στην τοξική πολιτική ατμόσφαιρα, που δεν περιορίζεται στο σύνηθες μίγμα θλίψης και γελοιότητας, ξεχωρίζει πέρα από κομματικές ταυτίσεις η αξιοπρόσεκτα ουσιαστική και εύστοχη δήλωση του Νίκου Ανδρουλάκη.