Το ζήτημα είναι να ξαναβρούμε και να κατακτήσουμε – όσο μπορούμε - αυτό το φαινομενικά χαμένο, σταθερό και υπερχονικό αντικείμενο της γνώσης. Το ηθικό που βρίσκεται πάνω από τα αισθητά.

Τα μαθηματικά προβάλλουν σαν το στοιχείο που μεσολαβεί ανάμεσα στον αισθητό και στον καθαρά νοητό κόσμο. Η αστρονομία στρέφει την προσοχή στην  απεραντοσύνη του Σύμπαντος και στα αινιγματικά εκείνα σώματα που κινούνται μονάχα τους, άρα φαίνονται, αλλά και όσα από αυτά δεν φαίνονται κι όμως υπάρχουν, να είναι έμψυχα όργανα του χρόνου κι ορατοί θεοί, που η ψυχή τους έχει αριθμητική υπόσταση και το σώμα τους είναι γεωμετρική κατασκευή, όπως ακριβώς και η δική μας ψυχή και το σώμα, και που οι κινήσεις τους είναι κανονισμένες αρμονικά και γι’ αυτό αντιληπτές στη νόηση.

Αυτή είναι η πηγή της μεγαλοσύνης της πραγματικής ευφυΐας: Η ικανότητα της κατανόησης της θέσης μας στο Σύμπαν. Η ανθρώπινη διανόηση – το αιώνιο κι αθάνατο λογικό μέρος της ψυχής -   μπορεί να υπερβεί τα στενά όρια του κοσμικού χώρου και άρα του χρόνου και να ξαναθυμηθεί τη σταθερή και υπερχονική γνώση. Έτσι τα σφάλματα ωχριούν μπροστά στην καθολικότητα της μεγαλοφυΐας.