Να περιγράψει κανείς τις χορευτικές κινήσεις και τις αντιπαραθέσεις όλων αυτών των ουρανίων θεών, τις παλινδρομήσεις και τις επιταχύνσεις των κύκλων τους, να προσδιορίσει ποιοι θεοί κατά τις συζυγίες τους ευθυγραμμίζονται και ποιοι βρίσκονται σε διαμετρική αντίθεση, πότε προσπερνά ο ένας τον άλλο, πότε αποκρύπτονται από τα μάτια μας και πότε επανεμφανίζονται στέλνοντας σημεία των μελλοντικών γεγονότων και προκαλώντας φόβο σε αυτούς που δεν μπορούν να κάνουν μαθηματικούς υπολογισμούς - να μιλήσει κανείς για όλα αυτά, χωρίς να έχει μπροστά του κάποιες οπτικές παραστάσεις τους, θα ήταν μάταιος κόπος.
Πλάτων, Τίμαιος, 40 c.
Η απόρριψη της αστρικής οιωνοσκοπίας δείχνει τα όρια της παρέμβασης του υπερφυσικού στοιχείου στην πλατωνική κοσμολογία, χωρίς ωστόσο να είναι καθολική.
Ο πλατωνικός Δημιουργός, που δεν είναι παντοδύναμος, αφού συμπράττει με την Ανάγκη*, καθορίζει τη δομή του κόσμου και - εξαιτίας της ορθολογικότητάς του - δεν επεμβαίνει στη φυσική περιοδικότητα. (*Η Ανάγκη αντιπροσωπεύει το σύνολο των μηχανιστικών δυνάμεων που καθορίζουν τις φυσικές λειτουργίες του σύμπαντος. Δηλαδή τις τέσσερις αλληλεπιδράσεις: βαρύτητα, ηλεκτρομαγνητισμός, ασθενείς και ισχυρές πυρηνικές δυνάμεις.)
Η επιρροή όμως των ορατών θεών, δηλαδή των ουρανίων σωμάτων, με τη μαθηματικοποίηση της φύσης και την κοσμική συμ – πάθεια, που συνενώνει τον μικρόκοσμο των ανθρώπων με τον μακρόκοσμο του σύμπαντος, όπως θα δούμε στη συνέχεια, δεν μπορεί να αποκλειστεί.
Αυτό πίστευε ο Johannes Kepler, 1571 – 1630, που με τους τρεις νόμους του θεμελίωσε την επιστήμη της Αστρονομίας στη νεότερη εποχή* επαληθεύοντας και τις βασικές κοσμολογικές αντιλήψεις του Πλάτωνα. Και όπως οι μυστικιστές, από την ύστερη αρχαιότητα, από τους Πατέρες της Εκκλησίας μέχρι τον Γαλιλαίο, γοητεύονταν από τον Τίμαιο. (* Η επιστήμη της Αστρονομίας ξεκινά με τον Εύδοξο τον Κνίδιο, 408 - 355 π.Χ., στενό φίλο και συνεργάτη του Πλάτωνα. Ο Εύδοξος επινόησε τη θεωρία των ομόκεντρων σφαιρών η οποία έλυνε όλα τα προβλήματα της ανώμαλης φαινομενικής κίνησης των πλανητών. Ο ουρανός μετατρέπονταν σε βασίλειο της τάξης. Ο Πλάτων επιλέγει τη γεωμετρική επίλυση των κινηματικών προβλημάτων του ουρανού. Υιοθετεί την πυθαγόρεια αρχή της κυκλικότητας την οποία στηρίζει στη μεγαλοφυή ιδέα της σύνθεσης των πραγματικών ομαλών κινήσεων.)
Στο έργο του Fundamentis Astrologiae Certioribus (1601) ο Γιοχάνες Κέπλερ παρουσίαζε τον τρόπο που η Αστρολογία θα μπορούσε να ασκηθεί στο υπόβαθρο των σύγχρονων συμπερασμάτων των φυσικών επιστημών σε συνάρτηση με τις προτάσεις του Πυθαγόρα για την Αρμονία των Σφαιρών.
Ο Γιοχάνες Κέπλερ πίστευε πως συγκεκριμένες σύνοδοι των ουρανίων σωμάτων μπορούν να επηρεάσουν τους ανθρώπους όπως συμβαίνει και με τα μετεωρολογικά φαινόμενα.
Αν και οι απόψεις του ενοχλούσαν τους συντηρητικούς ομότεχνούς του που συνέχιζαν να ακολουθούν το πτολεμαϊκό σύστημα, με την επαλήθευση των προβλέψεών του το 1595 κέρδισε την αναγνώριση των συγχρόνων του.
Παράλληλα, κυρίως μετά το 1610, προέτρεπε το ακροατήριό του να αποφεύγει τους τυχάρπαστους δήθεν οιωνοσκόπους που εκμεταλλεύονταν τις αγωνίες και τις προκαταλήψεις των ανθρώπων μόνο και μόνο για να εισπράττουν αμοιβές.
Παρότρυνε επίσης τους θεολόγους, τους γιατρούς και τους φιλοσόφους της εποχής του να μην συντάσσουν προβλέψεις κοιτώντας απλώς τα άστρα με σκοπό να ευχαριστούν τους πελάτες τους.
Το 1608 μάλιστα δεν δίστασε να συντάξει έναν αστρολογικό χάρτη για τον στρατηγό Albrecht Wallenstein με μια καθόλου κολακευτική σκιαγράφηση για τον χαρακτήρα του.