Μήτε βαθύς στες σκέψεις ήταν, μήτε τίποτε.
Ένας τυχαίος, αστείος άνθρωπος.
Πήρε όνομα ελληνικό, ντύθηκε σαν τους Έλληνας,
έμαθ’ επάνω, κάτω σαν τους Έλληνας να φέρεται·
Η μνήμη είναι το θεμελιώδες δικαίωμα του ανθρώπου στη συνέχειά του. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει τον κόσμο να θυμάται. Έχουμε ανάγκη την Ιστορία, αλλά εσείς ξέρετε το όριο πέρα από το οποίο το βάρος της κάνει τη ζωή αβίωτη.
Παντού στην Ευρώπη όπου η Ιστορία ζέχνει, όπου η γη ξερνάει πτώματα παιδιών που χάθηκαν στις στάχτες και στη λήθη, το δέρμα του χρόνου είναι κόκκινο από το αίμα που χύθηκε. Εκεί νιώθουμε να μας τριγυρίζει η αλλόκοτη αίσθηση πως είμαστε συγκαιρινοί των χαμένων παρά των ζωντανών.
Εις μνημόσυνον αιώνιον για ότι συμβολίζει η παντοτινή ήττα των Ανθρώπων στο Auschwitz, σ’ όλα τα Auschwitz μέχρι σήμερα και σ’ όσα θ’ ακολουθήσουν:
…κι εγώ θα φύγω. Αλλά θα μείνουν τα πουλιά
να κελαηδούν, θα μείνει ο κήπος μου
με τα πράσινα δέντρα του και το πηγάδι.
Πολλά απογεύματα
ο ουρανός θα ’ναι γαλάζιος και ήρεμος
και οι καμπάνες του καμπαναριού θα σημαίνουν
όπως σημαίνουν ακριβώς τούτο το απόγευμα.
Ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Aποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που οπωσούν τραβούμ’ εμπρός,
ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Aναμορφωτή.
Complete distrust and dissatisfaction with the media & news organisations in Greece. (via @Nicholas___D)
Οι ευτυχείς την Φύσιν βεβηλούσι.
Της λύπης είναι τέμενος η γη.
Αγνώστου πόνου δάκρυ στάζει η αυγή·
αι ορφαναί εσπέραι αι χλωμαί πενθούσι·
και ψάλλει θλιβερά η εκλεκτή ψυχή.
Οι ικανότητες μπορεί να σε ανεβάσουν ψηλά. Ψηλά όμως σε κρατάει ο χαρακτήρας. Χαρακτήρας είναι αυτά που κάνεις, όταν δεν σε βλέπουν.
Όσο η ελληνική κοινωνία δεν αποφασίζει να συμφωνήσει σε μια κοινή εκδοχή των γεγονότων που, καθορίζοντας το παρελθόν, διαμόρφωσαν την ιστορία της, δεν θα έχει καμία τύχη. Τύχη στο κοινωνικό γίγνεσθαι ονομάζεται η σύμπτωση προετοιμασίας και ευκαιρίας.
Η σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα σ’ ένα χορευτικό του Fred Astaire του 1936. Από ένα σημείο και ύστερα οι σκιές αυτονομούνται· δεν ακολουθούν τον χορευτή: