Ο κόσμος είχε βυθιστεί στο πένθος, όχι για τα παιδιά και τους συγγενείς που είχαν χάσει τη ζωή τους στην πλημμύρα, αλλά για την καταστροφή κομματιών του δρόμου. Οι θρήνοι τους αντηχούσαν παντού. Ο ήλιος ήταν τώρα κάτασπρος. Ο ουρανός ήταν μαύρος. Τ’ αστέρια είχαν μεθύσει από τη λαμπρότητα των ίδιων τους των απερίγραπτων χρωμάτων. Ο δρόμος των δύο χιλιάδων χρόνων είχε καταστραφεί κι οι άνθρωποι έκλαιγαν τη μοίρα τους. Μερικοί αυτοκτονούσαν, γιατί δεν έβλεπαν άλλη λύση, και τα πτώματά τους αποτεφρώνονταν στις ρίζες των καταχθόνιων δέντρων. Οι πολεμιστές άρχισαν να μας γυρεύουν παντού , πιστεύοντας ότι μόνον ο θάνατός μας μπορούσε να τους αποζημιώσει για το χαμένο αρχαίο τους όνειρο. Το πνεύμα με οδηγούσε μέσα από μυστικές υδάτινες σήραγγες για να βγούμε από την κοιλάδα. Μας πυροβόλησαν, μας έριξαν βέλη και μας πυροβόλησαν με ντουφέκια. Αρχίσαμε να τρέχουμε. Είχα πληγωθεί στο στομάχι. Η πληγή μου αιμορραγούσε μέσα στην πείνα μου. Τους έβαλα τις φωνές, τους είπα:

-Γιατί μας χτυπάτε; Δεν φταίμε εμείς…

-Πάψε! είπε το πνεύμα.

Δεν του έδωσε σημασία.

-Ο δρόμος σας έτσι κι αλλιώς δεν θα τελειώσει ποτέ! τους φώναξα.

Δεν είχα προλάβει να ολοκληρώσω τη φράση μου, που πνίγηκε μέσα στους θορύβους και τους θρήνους ολόγυρα, όταν ακούστηκε ένα ιδιαίτερα τρομακτικό μουγκρητό κεραυνού.

-Είσαι ανόητος! είπε το πνεύμα.

Ο κεραυνός πέρασε πάνω από τα κεφάλια μας, έσκισε το χώμα μπροστά μας κι ένα τερατώδες βάραθρο ανοίχτηκε σ’ εκείνη την παράξενη γη. Από την άλλη πλευρά του βαράθρου ο δικός μας δρόμος συνεχιζόταν. Το βάραθρο ήταν το χαμηλότερο σημείο του ταξιδιού μας.

-Είσαι ανόητος, είπε το πνεύμα, που ενόχλησες το θεό τους.

-Πως τον ενόχλησα;

-Ο θεός τους δεν ήθελε να καταλάβουν αυτά που τους έλεγε ο προφήτης.

-Τότε γιατί ο θεός τους επέτρεψε στον προφήτη να τα πει;

-Επειδή είναι αλήθεια.

-Θες να πεις πως ο θεός τους δεν θέλει να γνωρίζουν την αλήθεια;

-Και ναι και όχι. Πρέπει να ξέρουν ό,τι χρειάζεται να ξέρουν, όποτε χρειάζεται να το ξέρουν. Μόνον οι θεοί γνωρίζουν την αλήθεια. Μόνον όλοι οι θεοί, ενωμένοι σ’ ένα Θεό, μπορούν να γνωρίζουν ολόκληρη την αλήθεια. Οι άνθρωποι θα πρέπει να γίνουν θεοί και δεν είναι έτοιμοι γι’ αυτό και δεν θα είναι για χιλιάδες και χιλιάδες χρόνια ακόμα. Εκτός απ’ αυτό, είναι κακό να υπάρχουν πάρα πολλοί θεοί στο σύμπαν. Κι έτσι οι άνθρωποι ξέρουν όσα τους χρειάζονται. Όταν θα χρειαστούν περισσότερα, θα ζητήσουν να μάθουν περισσότερα και θα μάθουν περισσότερα. Νομίζεις πως είναι καλό να ξέρεις όλη την αλήθεια όταν πρωταρχίζεις να φτιάχνεις ένα δρόμο;

-Όχι

Το πνεύμα δεν μίλησε.

-Έτσι κι αλλιώς, δεν νομίζω πως μ’ άκουσαν. Γινόταν πολύς θόρυβος ολόγυρα.

-Μην ανησυχείς γι’ αυτό. Οι άνθρωποι δεν ακούνε την αλήθεια. Το θεό τους εξόργισες. Το ταξίδι μας θα γίνει λίγο πιο επικίνδυνο, αυτό είναι όλο.

Μπεν Όκρι, Ο Αδηφάγος Δρόμος, Εκδόσεις Γνώση 1992, Σελ 446-448.