Όταν κανείς μιλά, είναι για να κρύψει τα θεϊκά μυστήρια

από εκείνους που δεν μπορούν να τα συλλάβουν.

Ψευδο-Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, 5^ος αιώνας. Επιστολή Θ΄,1,452.

Οι άνθρωποι άρχισαν να μας βλέπουν σαν προάγγελους καταστροφών, φορείς δυστυχίας. Απογοητεύτηκαν κι άρχισαν να κάνουν σχέδια να μας θυσιάσουν σε χρυσούς βωμούς πάνω στους οποίους τιμούσαν εκείνους τους εξαιρετικά σεβαστούς προφήτες που οι ίδιοι τους παρερμήνευαν μόνιμα.

• Είναι καιρός να φύγουμε, είπε το πνεύμα.

Η μαμά έκλαιγε από πάνω μου, με ικέτευε με απλά λόγια αγάπης και με συγκίνησε κάπως. Έβρεχε τόσο δυνατά ώστε πλημμύρισαν τα σπίτια της κοιλάδας. Ένας βρυχώμενος ποταμός, ενθουσιασμένος με την προοπτική της νέας καταστροφής, εισέβαλε στη χώρα, γκρέμισε τα σπίτια, ξερίζωσε τα δέντρα, που αμέσως ξαναρίζωσαν, κι κατέστρεψε τμήματα του μαγεμένου δρόμου. Το πνεύμα μ’ άρπαξε και με οδήγησε πάνω από τα ερείπια. Η ακρόπολη είχε καταστραφεί. Ο χρόνος είχε επιταχυνθεί πάνω από τη χώρα. Ηλιοτρόπια και ιβίσκοι, άγριες βιολέτες και κρίνοι έπνιγαν τους άλλοτε περιποιημένους χώρους όπου εκείνοι οι άνθρωποι τελούσαν τα μυστήριά τους. Η πόλη τους μύριζε νεκρά χωράφια. Ο κόσμος είχε βυθιστεί στο πένθος, όχι για τα παιδιά και τους συγγενείς που είχαν χάσει τη ζωή τους στην πλημμύρα, αλλά για την καταστροφή κομματιών του δρόμου. Οι θρήνοι τους αντηχούσαν παντού. Ο ήλιος ήταν τώρα κάτασπρος. Ο ουρανός ήταν μαύρος. Τ’ αστέρια είχαν μεθύσει από τη λαμπρότητα των ίδιων τους των απερίγραπτων χρωμάτων. Ο δρόμος των δύο χιλιάδων χρόνων είχε καταστραφεί κι οι άνθρωποι έκλαιγαν τη μοίρα τους.