Για πάρα πολύ καιρό οι οικονομολόγοι προσπαθούν να ορίσουν την ταυτότητά τους με αφετηρία τις υποτιθέμενες επιστημονικές τους μεθόδους. Στην πραγματικότητα οι μέθοδοι αυτές βασίζονται κυρίως σε μιαν άμετρη χρήση μαθηματικών υποδειγμάτων, τα οποία συχνά δεν είναι παρά μια δικαιολογία για να καταλαμβάνουν το χώρο και να συγκαλύπτουν την κενότητα του λόγου.
Η χρήση αυτών των μεθόδων συχνά οδηγεί στο να αμελούνται τα διδάγματα της ιστορίας και να λησμονείται ότι η ιστορική εμπειρία παραμένει η κύρια πηγή γνώσης που διαθέτουμε.2
Υπάρχουν δύο ανθρωπότητες πολύ διαφορετικές, αυτή των πλουσίων και αυτή των φτωχών.
Υπάρχουν για τους φτωχούς αυτού του κόσμου δύο μεγάλοι τρόποι για να τα τινάξεις, ή από την απόλυτη αδιαφορία των ομοίων σου εν καιρώ ειρήνης ή από το πάθος ανθρωποκτονίας όταν έρχεται ο πόλεμος.3
Οι πλούσιοι δεν έχουν ανάγκη να σκοτώσουν οι ίδιοι για να φάνε. Κάνουν τους ανθρώπους να δουλεύουν, όπως λένε. Δεν κάνουν κακό οι ίδιοι οι πλούσιοι. Πληρώνουν. Κάνουν ότι τους αρέσει κι όλος ο κόσμος είναι ευχαριστημένος.4
Το δωδεκάωρο στην Αυστρία είναι ένα ακόμη σημάδι που θα προσποιηθούμε ότι δεν καταλαβαίνουμε. Και επειδή οι συσχετισμοί δυνάμεων, οι συλλογικές επιλογές και η απόλυτη δική μας αδιαφορία, όπως και των ομοίων μας, δεν προοιωνίζονται καλά, ας αναζητήσουμε την παραμυθία στην παραβολή του Φτωχού Λαζάρου, θαυμάζοντας τον σχετικό πίνακα στην επικεφαλίδα.
Παραπομπές & Κύριες Πηγές:
1&2 Τομά Πικετύ, Το Κεφάλαιο τον 21ο αιώνα, Σελ 40 & 729
3&4 Λουί Φερτινάν Σελίν, Ταξίδι στα βάθη της νύχτας, Σελ 103 & 378