Ο Kaiser Γουλιέλμος Β΄, που έμελλε να είναι ο τελευταίος Μονάρχης της Γερμανίας, θέλοντας να διασφαλίσει πρωτίστως τα συμφέροντα των συμπατριωτών του που κατείχαν ελληνικά ομόλογα και ταυτόχρονα να εκμεταλλευτεί γεωπολιτικά την απελπιστική κατάσταση της υποχωρούσας Ελλάδας, διατηρώντας ανοιχτό το πεδίο για μελλοντικές επεμβάσεις στην Κρήτη, εμπόδιζε τον Σουλτάνο Αμπντούλ Χαμίτ Β΄ να σταματήσει την προέλαση προς τη Στερεά Ελλάδα.

Η Ελλάδα, που είχε προκαλέσει τον πόλεμο εν πολλοίς επιπόλαια και σίγουρα τραγικά απροετοίμαστη, με ευθύνη των Πρωθυπουργών Θεόδωρου Δηλιγιάννη και Δημητρίου Ράλλη, αναγκάστηκε να δανειστεί για να πληρώσει πολεμικές αποζημιώσεις στην Τουρκία. Για να καταστεί εφικτός ο δανεισμός η Κυβέρνηση είχε αποδεχτεί τους δυσμενέστερους όρους των δανειστών ως προς την αποπληρωμή των προηγούμενων χρεών, τα οποία είχε σταματήσει να εξυπηρετεί μετά την πτώχευση του 1893. Στη χώρα επιβλήθηκε επιπρόσθετα ο μηχανισμός του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου, που διήρκησε για 81 χρόνια, έως το 1978.

Όταν η Ελλάδα ταπεινώθηκε και οι όροι του έγιναν αποδεκτοί, ο Γουλιέλμος Β΄ με μια υπερφίαλη έπαρση, που έφερε το σπόρο της μελλοντικής πτώσης της Γερμανίας, δήλωνε αυτάρεσκα στη Βρετανίδα ομόλογο (και γιαγιά του): Είμαι ευτυχής να σας πληροφορήσω ότι, αφού ο Βασιλεύς (Γεώργιος Α΄ της Ελλάδος) και η Κυβέρνησις ικέτευσαν μέσω της Σοφίας (αδελφής του Γερμανού Αυτοκράτορα και συζύγου του τότε Διαδόχου Κωνσταντίνου Α΄) την επέμβασίν μου και αφού επισήμως εγνωστοποίησαν εις τον πρεσβευτήν μου και πάλιν μέσω της Σοφίας προς εμέ προσωπικώς ότι απεδέχθησαν ανεπιφυλάκτως τους όρους, τους οποίους επρότεινα, διέταξα τον Βαρώνον von Plessen να προβή εις τα αναγκαία διαβήματα προς αποκατάστασιν ειρήνης από κοινού με τους αντιπροσώπους των άλλων Δυνάμεων.

Ο Βρετανός Πρωθυπουργός Lord Salisbury αηδιασμένος από τη συμπεριφορά του Kaiser έγραφε στην Βασίλισσα Βικτωρία: Αι Δυνάμεις είναι πολύ δυσηρεστημέναι με την Ελλάδα. Η Γερμανία όμως το δεικνύει κατά τον πλέον κτηνώδη τρόπον.

Ως προς τη σημερινή στάση της γερμανικής ηγεσίας, αντί άλλου σχολίου, παραθέτω την εύστοχη και επίκαιρη εκτίμηση του N V Tcharykow, από την περίοδο του Μεσοπολέμου: Αυτό που έγινε, έγραφε ο Ρώσος Διπλωμάτης το 1931 εννοώντας τον Μεγάλο Πόλεμο, ήταν το αποτέλεσμα μιας καινούργιας φιλοδοξίας της Γερμανίας να φέρει εις πέρας ένα έργο μεγαλύτερο κι από εκείνο του Μπίσμαρκ - χωρίς έναν Μπίσμαρκ.

Κύριες Πηγές: Σπ. Β. Μαρκεζίνη, Πολιτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Τόμος 2, 1863-1909, Σελ 313 & 338-339, Πάπυρος-Γραφικαί Τέχναι, Αθήναι 1966. Henry Kissinger, Διπλωματία, Σελ 236, Εκδοτικός Οργανισμός Λιβάνη 1995.  

Παραπομπή:

1. Η απαραίτητη προϋπόθεση. Λατινική νομική έκφραση που σημαίνει: χωρίς το οποίο δεν είναι δυνατόν.