Ο Soghomon Tehlirian, μέλος της αρμενικής αντιστασιακής οργάνωσης Nemesis, είχε ισχυριστεί, ίσως και ψευδώς, ότι είχαν εξοντωθεί περί τα ογδόντα πέντε μέλη του ευρύτερου οικογενειακού του κύκλου. Ένας από τους παρατηρητές της συγκεκριμένης δίκης υπήρξε ο Πολωνός Raphael Lemkin, φοιτητής της Νομικής την περίοδο εκείνη, ο οποίος έκτοτε αφιερώθηκε στον αγώνα κατά των γενοκτονιών, ενός όρου που αυτός πρώτος διατύπωσε και κατέληξε την 9η Δεκεμβρίου 1948 στην ψήφιση από τον ΟΗΕ της Σύμβασης για την Πρόληψη και Καταστολή Εγκλημάτων Γενοκτονίας (Convention on the Prevention and Punishment of the Crime of Genocide).
Παρατίθεται η διαταγή του τότε Υπουργού Εσωτερικών Μ Ταλαάτ, η οποία αξίζει να αναγνωστεί:
Προς την νομαρχία Χαλεπίου
Σύμφωνα με προγενέστερη κοινοποίηση η κυβέρνηση έχει αποφασίσει την ολοσχερή εξόντωση των διαβιούντων στη Χώρα Αρμενίων. Πας όστις ήθελε αντιταχθεί στη διαταγή αυτή δεν μπορεί πλέον ν΄ αποτελεί μέρος της διοίκησης. Άνευ ουδεμίας διάκρισης για τις γυναίκες, τα παιδιά και τους αναπήρους, οσονδήποτε τραγικά κι αν είναι τα μέσα εξόντωσης και αφού καταπνιγεί η φωνή της συνειδήσεως πρέπει να τεθεί τέρμα στην ύπαρξή τους.
13 Σεπτεμβρίου 1915
Ο Υπουργός Εσωτερικών
Μ. Ταλαάτ
(Στρατιωτική Ιστορία της Νεωτέρας Ελλάδος, Έκδοση ΓΕΣ 1980, Σελ 138)
Παρά την απάνθρωπη βαρβαρότητα των ενεργειών, τα κίνητρα του Mehmet Talât και των συνοδοιπόρων του, Enver Paşa και Сemal Paşa, στην τριανδρία της πολιτικοστρατιωτικής οργάνωσης "Ένωση και Πρόοδος" των Νεότουρκων, εκκινούσαν από μια αιμοβόρα και αυτοκαταστροφική αντίληψη περί εθνικής ομοιογένειας, την οποία αποσκοπούσαν να δημιουργήσουν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία κατά την περίοδο του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, υπό την τεχνική καθοδήγηση και υψηλή επιστασία του Γερμανού Στρατηγού Otto Liman Von Sanders, Στρατιωτικού Συμβούλου της Υψηλής Πύλης και Γενικού Επιθεωρητή του Οθωμανικού Στρατού κατά την εν λόγω περίοδο. Πρέπει να σημειωθεί ότι οι Γερμανοί είχαν αποκτήσει την τεχνογνωσία των μαζικών εκκαθαρίσεων σε μια άλλη κλίμακα μεταξύ των ετών 1904 και 1908 σε βάρος των Herero και Nama στην τότε γερμανική αποικία της Νοτιοδυτικής Αφρικής. Υπενθυμίζεται ότι οι διωγμοί κατά των Αρμενίων στην Οθωμανική Αυτοκρατορία είχαν αρχίσει από το 1895.
Τα κίνητρα της δράσης μιας σημαντικής, αποφασισμένης και αδίστακτης μερίδας σύγχρονων Ελλήνων πολιτικών και των πραιτοριανών τους, που ανιχνεύονται κυρίως στο φάσμα των δεξιών και κεντρώων ιδεολογικών αποχρώσεων, εκπηγάζουν μόνο από την πρόστυχη και αυθαίρετη απαίτησή τους για άμεσο, ευρύ και εύκολο πλουτισμό σε βάρος της χώρας και των πολιτών, την οποία ευτέλισαν και διέσυραν, έχοντας εξαγοράσει την ισχύ τους με προσωρινές παροχές και διαρκή υποσχεσιολογία προς τα κομματικά ακροατήρια. Τώρα αδιαφορώντας, ίσως και καγχάζοντας, για την ένδεια, τη μετανάστευση και την απελπισία απολαμβάνουν τους καρπούς των έργων τους, καλυπτόμενοι πίσω από ομιχλώδεις νομικισμούς και δαιδαλώδεις διαδικασίες.
Κλείνω με την παραμυθία1 της ομηρικής προειδοποίησης ἔσσεται αἴσιμον2 ἦμαρ. (:θα ‘ρθει η μοιραία μέρα) και την επισήμανση ότι παρά την οργή και την αγανάκτηση η λύση δεν θα βρεθεί στην αυτοδικία. Η ένοπλη δράση των τρομοκρατικών οργανώσεων τις προηγούμενες δεκαετίες δεν εμπόδισε ούτε κατά κεραίαν την εμβάθυνση και διεύρυνση των οικονομικών αδιεξόδων και της κοινωνικής αποτελμάτωσης στα δήθεν φιλελεύθερα πολιτικά συστήματα. Η πραγματικά βιώσιμη λύση βρίσκεται στην αδιαπραγμάτευτη εφαρμογή των δημοκρατικών κανόνων. Όσο κοινότοπο και ενδεχομένως αναχρονιστικό κι αν ακούγεται.
Παραπομπές:
1. παραμυθία, η: η παρηγοριά.
2. αἴσιμος, -ον και -η, -ον (< Αἶσα: Η θεά του πεπρωμένου). Λατινικά: fatalis. (I) καθορισμένος από την βούληση των θεών, προορισμένος. Αἴσιμον ἦμαρ: η μοιραία, η αναπόφευκτη ημέρα, η μέρα του θανάτου. Στον Όμηρο: αἴσιμόν ἐστι σημαινει είναι πεπρωμένο, προκαθορισμένο. Επίσης (II) δηλώνει αυτόν που συμφωνεί με ό,τι όρισε η μοίρα, ο δίκαιος, ο αρμόζων, ο κατάλληλος, ο ορθός· αἴσιμα εἰπεῖν, αἴσιμα εἰδώς. (Επιτομή του Μεγάλου Λεξικού της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας)