Υπάρχει ένας τέταρτος, ο σωστός, ο δρόμος του πολεμιστή. Ο πολεμιστής ενεργεί σα να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτε, γιατί δεν πιστεύει σε τίποτε, κι ωστόσο δέχεται καθετί όπως του παρουσιάζεται. Ποτέ δε νιώθει ότι γνωρίζει, μήτε σα να μην είχε συμβεί ποτέ τίποτε. Ενεργεί σα να ελέγχει τον εαυτό του, ακόμη κι αν τρέμει στα πόδια του. Μ’ αυτό τον τρόπο αν ενεργείς σκορπάς τις βασανιστικές σκέψεις. Οι πολεμιστές δεν κερδίζουν νίκες χτυπώντας το κεφάλι τους στον τοίχο, αλλά ξεπερνώντας τους τοίχους. Οι πολεμιστές υπερπηδούν τους τοίχους, δεν τους καταστρέφουν.

Η αυτοπεποίθηση του πολεμιστή δεν είναι η αυτοπεποίθηση του μέσου ανθρώπου. Ο μέσος άνθρωπος επιζητά τη βεβαιότητα στα μάτια του θεατή κι αυτό τ’ ονομάζει αυτοπεποίθηση. Ο πολεμιστής επιδιώκει να ’ναι άψογος στα μάτια του κι αυτό το ονομάζει ταπεινότητα. Ο μέσος άνθρωπος κρεμιέται απο τους γύρω του, ενώ ο πολεμιστής κρέμεται μόνο από τον εαυτό του. Μπορεί να ψάχνεις ψύλλους στ’ άχυρα. Επιδιώκεις την αυτοπεποίθηση του μέσου ανθρώπου, ενώ θα ’πρεπε να επιδιώκεις την ταπεινότητα του πολεμιστή. Η διαφορά αυτών των δύο είναι σημαντική. Η αυτοπεποίθηση σημαίνει να γνωρίζεις κάτι σαν σίγουρο· η ταπεινότητα σημαίνει να ’σαι άψογος στα έργα και τα αισθήματά του².         

Παραπομπές:

1 Προς Εφεσίους, 6, 12: γιατί δεν παλεύουμε με σάρκα και αίμα, αλλά με τις αρχές και τις εξουσίες, τους κοσμοκράτορες του σκοτεινού αυτού κόσμου και με τα πονηρά πνεύματα στους ουρανούς.      

2 Αποσπάσματα από το βιβλίο του Carlos Castañeda, Ιστορίες Δύναμης, Σελ 63 & 17.