Gurarafalls,Nigeria.
Στην αρχή ήταν ένας ποταμός. Ο ποταμός έγινε δρόμος κι ο δρόμος άπλωσε παρακλάδια σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Κι επειδή ο δρόμος ήταν κάποτε ποταμός, ήταν συνέχεια πεινασμένος.
Σ’ εκείνη τη χώρα των απαρχών ζουν μαζί πνεύματα κι αγέννητα μωρά. Έχουμε τη δυνατότητα να παίρνουμε διάφορες μορφές. Πολλοί έχουμε μορφές πουλιών. Δεν έχουμε κανέναν περιορισμό. Ζούμε μέσα σε αδιάκοπες γιορτές, παιχνίδια και πένθη. Γιορτάζουμε τους ωραίους τρόμους της αιωνιότητας. Παίζουμε πολύ, γιατί είμαστε ελεύθεροι. Και πενθούμε πολύ, επειδή πάντα μερικοί από μας έχουν μόλις γυρίσει από τον κόσμο των ζωντανών. Γυρίζουν απαρηγόρητοι για όλη την αγάπη που αφήνουν πίσω τους, για όλο τον πόνο που δεν βρίσκει λύτρωση, για όλα αυτά που δεν έχουν καταλάβει και για όλα όσα είχαν αρχίσει να μαθαίνουν, πριν τους τραβήξει πίσω η χώρα των απαρχών.
Ούτε ένας από μας δεν αισθάνεται ιδιαίτερη επιθυμία να γεννηθεί. Δεν μας αρέσουν οι ταλαιπωρίες της ζωής, οι ανεκπλήρωτοι πόθοι, οι μόνιμες αδικίες του κόσμου, οι λαβύρινθοι της αγάπης, η αμάθεια των γονιών, το γεγονός του θανάτου κι η εκπληκτική αδιαφορία των ζωντανών απέναντι στις απλές ομορφιές του σύμπαντος. Φοβόμαστε τη σκληρότητα των ανθρώπων, που όλοι τους γεννιούνται τυφλοί και λίγοι απ’ αυτούς μαθαίνουν κάποτε να βλέπουν.
Μπεν Όκρι, Ο Αδηφάγος Δρόμος, Εκδόσεις Γνώση 1992, Σελ 14.
