Ντυμένοι φυσιολογικά, χόρευαν σαν άντρες και γυναίκες, ενώ στην πραγματικότητα ήταν νεκροί, πνεύματα και μεταμφιεσμένα ζώα, ημιανθρώπινα πλάσματα που χόρευαν στη μουσική της αναρρίχησης στην εξουσία2.
Τα όνειρά μας μίκραιναν όσο αυτοί πολεμούσαν για την πολιτική τους επικράτηση.
Κι εμείς οι φτωχοί, εμείς που δεν είχαμε μεγάλες δυνάμεις με το μέρος μας και δεν καταλαβαίναμε τη δύναμη της ίδιας μας της πείνας, μια δύναμη που θα μπορούσε να τρομάξει ακόμα και τους θεούς, εμείς ανακαλύπταμε ότι τα όνειρά μας είχαν κλειδωθεί έξω από την ελευθερία του αέρα3.
Παραπομπές:
1,2,3: Μπεν Όκρι, Ο Αδηφάγος Δρόμος, Εκδόσεις Γνώση 1992, Booker Prize 1991, Σελ 670, 615, 666.