Room in Brooklyn, 1932. Edward Hopper, 1882–1967.
Η λέξη: στίγμα, το, στον τίτλο της σύντομης ανάρτησης που ακολουθεί εννοείται με τη γεωγραφική της σημασία. Δηλαδή ως το σημείο τομής δύο συντεταγμένων, που προσδιορίζει στο χάρτη την ακριβή θέση όπου βρίσκεται ένα πλοίο ή ένα αεροσκάφος σε μια δεδομένη στιγμή. Η χρήση της όμως είναι αλληγορική και αποσκοπεί στην περιγραφή της τρέχουσας κοινωνικής κατάστασης. Και στην προκειμένη περίπτωση οι συντεταγμένες είναι δύο. Μια εικαστική, με τον πίνακα του Έντουαρντ Χόπερ “Δωμάτιο στο Μπρούκλιν” και μια μουσική, με τη σύνθεση “Για να Μην τα Χρωστάω” του ράπερ Μιθριδάτη Χατζόγλου.
Edward Hopper, Room in Brooklyn: Η ομορφιά των μελαγχολικών παραλληλόγραμμων. Οι όγκοι της καταπνιγμένης επιθυμίας. Αυτό το πετσετάκι, στο χρώμα που έχει το ξεθωριασμένο τοπάζι, όπως και το φόρεμα εκείνης της γυναίκας, καθισμένης με την πλάτη γυρισμένη στον θεατή, σε μια κουνιστή πολυθρόνα με καγκελάκι. Αυτό το λευκό, όπως οι τοίχοι, ανθοδοχείο, με τα λουλούδια του, που μοιάζουν με μπουμπούκια ρόδου, να ξεβάφουν, θαρρείς, στον ήλιο.
Αυτό το παράθυρο φωτός στο πάτωμα, παράλογο, λίγο πιο φωτεινό από το εκρού στα στόρια, που είναι κατά το ένα τρίτο κατεβασμένα. Αυτό το κεραμιδί τραπεζομάντιλο κι εκείνη η πρόσοψη απ’ έξω, σαν ένα άλλο, τρύπιο τραπεζομάντιλο. Αυτό που πρέπει να κοιτάζουμε είναι το ανθοδοχείο και τα λουλούδια. Προς τα εκεί κατευθύνεται το βλέμμα. Και δεν έχουν σκιά, γιατί δεν υπάρχουν. Στιγμιότυπα αιωνιότητας. Φαντάσματα. (Πωλ Γκρεβεγιάκ, Αφέντες και Δούλοι, Πόλις 2020. Σελ.479-480.)
