Στη βιαιότητα της μάχης για επιβίωση ανάμεσα σ’ ένα αγριοκάτσικο κι σ’ έναν αετό αποτυπώνεται η άγρια ομορφιά όχι μόνο της φύσης αλλά και της ίδιας της ζωής. Συμπεριλαμβανομένης και της ανθρώπινης. Όσο κι αν η ωμότητα συγκαλύπτεται.   

Ο θάνατος παραμονεύει σε κάθε βήμα και βρίσκεται πέρα από κάθε κλαψιάρικη ηθική φλυαρία. Σκοτώνεις είτε για να μην πεθάνεις από την πείνα είτε για να μην καταλήξεις τροφή.

Τα δάκρυα της αυτολύπησης δεν εξιλέωσαν και δεν έσωσαν ποτέ κανέναν. Εξιλεώνει και σώζει ο αγώνας και η προοπτική της νίκης ακόμα και σε δυσμενείς συνθήκες με μοναδικό όρο εμπλοκής την επιβίωση και έπαθλο την ίδια τη ζωή. Η αυτολύπηση είναι το πιο ύπουλο και τεμπέλικο παιδί του εγωισμού.

Ένας εγωιστής είναι αγωνιστής, είναι κυνηγός, είναι πολεμιστής. Δεν θα αποδεχτεί ποτέ το πεπρωμένο που του προδιάγραψαν άλλοι. Θα χαράξει τη δική του πορεία, θα ακολουθήσει τη δική του μοίρα. Γνωρίζει και έχει αποδεχτεί την απλή αλήθεια ότι το χαοτικό σύστημα που λέμε ζωή δεν χρωστάει τίποτα σε κανέναν. Γνωρίζει, αφού έχει πληρώσει το τίμημα και επέζησε, πως να μην παγιδεύεται στην παλινδρόμηση του χρόνου.