16:36  Παρασκευή, 29  Μαρτίου  2024 
elendetr

Κόμματα & Κοινωνία

Παρασκευή, 16 Οκτωβρίου 2015 19:37
Διαβάστηκε 7818 φορές

Η κομματική αντιπαράθεση ανάμεσα στα δύο κόμματα γινόταν ερήμην των πραγματικών κοινωνικών δυνάμεων, όπως και σήμερα συμβαίνει με τα δύο μεγάλα κόμματα, που και τα δύο είναι αστικά αλλά το ένα ντρέπεται να το πεί. Πάντα στην Ελλάδα η νομή της εξουσίας προέχει απ’ το ταξικό συμφέρον.

Η πεισματική διεκδίκηση της εξουσίας, πού πάρα πολύ συχνά μοιάζει παράλογη, όπως σήμερα που κάθε λογικό κόμμα θα έπρεπε να απεύχεται να κερδίσει τις εκλογές ίσα ίσα για να βγάλει το φίδι απ΄ την τρύπα, έχει ωστόσο τη λογική της. Όποιος κατέχει την εξουσία, κατέχει και την κουτάλα. Διότι η Ελλάδα ζει μονίμως απ΄ τα προς κλοπήν δάνεια και όχι απ΄ τη δουλεία της, που θα καθόριζε ενδεχομένως την ταξική υπόσταση της κοινωνίας της.v rafailidis

Η διαχρονική αυτή διαπίστωση των αρχών της δεκαετίας του 1990 ανήκει στον αείμνηστο Συγγραφέα και Δημοσιογράφο Βασίλη Ραφαηλίδη (1934-2000), αφορούσε τις πολιτικές διεργασίες της περιόδου που είχε προηγηθεί της Δικτατορίας του Ι Μεταξά και περιλαμβάνεται στο έργο του Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830-1974. Υπενθυμίζω ότι τα ποιοτικά στοιχεία που χαρακτηρίζουν τα κείμενα των πραγματικών διανοητών τα καθιστούν επίκαιρα. Έτσι αιτιολογείται η αντοχή τους στο χρόνο, που τα κάνει κλασικά. Τους προσδίδει δηλαδή μια λειτουργία ως μέτρων σύγκρισης για όσους επιθυμούν να προσεγγίσουν την πραγματικότητα της δικής τους εποχής, χωρίς την ευκολία των έτοιμων ιδεοληπτικών αναλύσεων, που είναι συνώνυμες του τυχοδιωκτικού λαϊκισμού και της ανέξοδης συνωμοσιολογίας.

Έπρεπε να απειληθούμε με οικονομικό όλεθρο και η ελληνική κοινωνία σχεδόν στο σύνολό της να επιμείνει ακλόνητα στην ευρωπαϊκή ενσωμάτωση της χώρας, για να αναγκαστούν οι ιθύνουσες πολιτικές ηγεσίες να νομοθετήσουν καθ’ υπαγόρευσιν μεταρρυθμιστικά μέτρα, κάποια από τα οποία, όπως το ασφαλιστικό, εκκρεμούσαν από δεκαετίες. Ο Καθηγητής Πλάτων Τήνιος στο βιβλίο του Ασφαλιστικό, Μια μέθοδος ανάγνωσης, βασικός συντάκτης της έκθεσης Σπράου το 1997, παρομοίαζε το διάλογο για το ασφαλιστικό σαν μια συζήτηση πάνω από ένα στρωμένο τραπέζι ανάμεσα στους προηγούμενους και τους σημερινούς συνταξιούχους, οι οποίοι δήθεν προβληματίζονται για το μέλλον του συστήματος. Οι επόμενοι συνταξιούχοι, δηλαδή οι σημερινοί νέοι, παρακολουθούν περιμένοντας να ενημερωθούν για το λογαριασμό, που θα πρέπει να πληρώσουν. Ο εξορθολογισμός του συστήματος, που οπωσδήποτε θα πρέπει να βασίζεται και στην αναλογικότητα των εισφορών με τις απολαβές, τείνει να εξανεμιστεί στη λογική μιας παραπλανητικής έννοιας της αλληλεγγύης, που εξισώνει βίαια, οριζόντια και προς τα κάτω αυτούς που πλέον ορίζονται ως πλούσιοι των 1.000 ή των 800 ευρώ το μήνα. Για τις εισφοροδιαφυγές των μεγάλων εργοδοτών, που αθροιστικά υπολογίζονταν στα 8,7 δισεκατομμύρια ευρώ και την καταλήστευση μέσω της Εμπλοκής του Ιδιωτικού Τομέα (Private Sector Involvement) των αποθεματικών των ταμείων, ύψους 12 δισεκατομμυρίων ευρώ, που με βάση το νόμο 1611 του 1950 κατατίθεντο υποχρεωτικά στην Τράπεζα της Ελλάδος και μάλιστα με μηδενικό επιτόκιο, η προοδευτική συγκυβέρνηση, που περί άλλα μεριμνά και τυρβάζει, δεν κάνει ούτε νύξη. Η έννοια της επιβολής των ρυθμίσεων έχει να κάνει με την προσποιητή αβελτηρία του πολιτικού προσωπικού να διαπραγματευτεί ουσιαστικά τις αναγκαίες αλλαγές, με σκοπό να κατευθύνει την οργή του κομματικού πελατολογίου στους συνήθεις ύποπτους, προσδοκώντας να πιστωθεί τα όποια θετικά. Αυτοί, οι ύποπτοι, εκμεταλλευόμενοι την απουσία επεξεργασμένων, δηλαδή υλοποιήσιμων προτάσεων, προωθούν τα δικά τους σχέδια, που οδηγούν στο σταδιακό αφελληνισμό της οικονομικής δραστηριότητας, με ότι αυτό συνεπάγεται για την περαιτέρω καθυπόταξη της χώρας. Στην πράξη αυτό σημαίνει ότι τα κέρδη θα δημιουργούνται εντός, αλλά θα οδηγούνται σε ταμεία εκτός. Η διαδικασία είναι γνωστή και από την εν γένει συμπεριφορά της εγχώριας πλουτοκρατίας. Τώρα απλώς γενικεύεται και θεσμοθετείται υπέρ τρίτων. Οι φορολογικές ρυθμίσεις για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τη ραχοκοκαλιά της εγχώριας δραστηριότητας και τον αγροτικό τομέα, που θα έπρεπε να ενισχυθεί, στην κατεύθυνση της ανταγωνιστικής ανασυγκρότησης με βάση τη συνεταιριστική ιδέα, είναι ενδεικτικές για το πώς αντιλαμβάνονται την ανάπτυξη. Δεν είναι τυχαίο ότι πριν την κατάθεση του σχετικού νομοσχεδίου η κριτική για την περαιτέρω διευκόλυνση της φοροδιαφυγής, παρά τις πομπώδεις εξαγγελίες για την, θεωρητική πάντα, πάταξή της, εντείνεται. Μια έμμεση επαλήθευση υπήρξε η ρύθμιση των 100 δόσεων και αυτοί που τελικά ωφελήθηκαν με τις απαλλαγές που εξασφάλισαν.

Ο τρόπος με τον οποίο κάθε κοινωνία διαμορφώνει την πορεία της στις ανοδικές και στις καθοδικές φάσεις των οικονομικών κύκλων, εξαρτάται από τις πολιτικές, αξιακές και συλλογικές επιλογές με τις οποίες ταυτίζεται. Αυτές πάντα ήταν και παραμένουν οι μοχλοί ανύψωσης ή τελμάτωσης των κοινωνιών και των χωρών.

Το 1947 ο Paul Porter, Επικεφαλής της Αμερικανικής Αποστολής στην Ελλάδα, έγραφε σε μια επιστολή του προς τον W C Clayton, Υφυπουργό Εξωτερικών της χώρας του: Εδώ δεν υφίσταται κράτος σύμφωνα με τα δυτικά πρότυπα. Αντ’ αυτού υπάρχει μια χαλαρή ιεραρχία ατομιστών πολιτικών, μερικοί από τους οποίους είναι χειρότεροι από άλλους, που είναι τόσο απασχολημένοι με τον προσωπικό τους αγώνα για εξουσία, ώστε δεν έχουν το χρόνο να αναπτύξουν οικονομική πολιτική, ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι είχαν την ικανότητα. (P A Porter, Ζητείται: Ένα θαύμα για την Ελλάδα. Ημερολόγιο ενός Προεδρικού Απεσταλμένου, 2006, Μεταμεσονύκτιες Εκδόσεις, επιμέλεια Μ Ψαλιδόπουλου). Το πρώτη φορά αριστερά σίγουρα δεν αποτελεί εξαίρεση. Για τους άλλους ούτε λόγος.

Βαθμολογήστε αυτό το άρθρο
(0 ψήφοι)
Περισσότερα σε αυτή την κατηγορία: « Οι δήθεν Τα Επιδέξια Τίποτα »
Copyright Κυριάκος Παράσογλου - CrashNews.gr © 2020. Design by Kostas Tsampalis