Στην πρόσφατη σύναξή τους τα πολιτικά φρόκαλα3 εισηγήθηκαν τη μίμηση του αναπτυξιακού υποδείγματος της κεντρικής Ευρώπης, προσαρμοσμένου πάντα και μόνο στα συμφέροντα των ομάδων πίεσης, που εκπροσωπούν. Αδιαφορούν επίσης επιδεικτικά για τις αιτιάσεις των κορυφαίων της ευρωπαϊκής ηγεσίας, οι οποίοι διαρκώς μέμφονται τις ελληνικές elite για την οικονομική αποτυχία της χώρας. Ας δεχτούμε όμως, ως αφελή υπόθεση εργασίας, ότι ανένηψαν και του λοιπού θα εργαστούν έντιμα και ειλικρινώς για την ανάταξη της οικονομίας προς όφελος του συνόλου της κοινωνίας. Τι ελκυστικό υπάρχει σ’ αυτό που τελικά προτείνουν οι εντόπιοι μεταπράτες; Η εξιδανικευμένη οικονομική ατμομηχανή της ευρωπαϊκής ένωσης, η Γερμανία, επειδή περί αυτής πρόκειται, όταν οι εν λόγω μιλάνε για πρόοδο, παρουσιάζει μεταξύ άλλων και τα εξής χαρακτηριστικά. Σύμφωνα με την Ομοσπονδιακή Στατιστική Υπηρεσία (Statistisches Bundesamt) τη δεκαετία 2003-2013 οι εξαγωγές της αυξήθηκαν κατά 45% και το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν κατά 10%. Την ίδια περίοδο, σύμφωνα με το μεγαλύτερο (334 συνεργάτες εκ των οποίων 139 επιστήμονες) και αρχαιότερο (ίδρυση 1925) Ινστιτούτο Οικονομικών Ερευνών της Γερμανίας (Deutsches Institut für Wirtschaftsforschung-DIW), ο μέσος όρος του καθαρού εισοδήματος των νοικοκυριών μειώθηκε κατά 15%. Σύμφωνα με το μέλος της επιτροπής οικονομικών εμπειρογνωμόνων, Καθηγητή Peter Bofinger, το εισοδηματικά κατώτερο 50% της γερμανικής κοινωνίας σχεδόν στερείται περιουσιακών στοιχείων. Σίγουρα η ανεργία είναι χαμηλή, το ίδιο χαμηλή όμως ή και ανύπαρκτη παραμένει και η προοπτική κοινωνικής προόδου για τη συντριπτική πλειοψηφία, της οποίας τα ελάχιστα ρευστά αποταμιευμένα διαθέσιμα ροκανίζουν τα μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια και ο αποπληθωρισμός. Πρόκειται για τον άνθρωπο, που επικαλέστηκα στην αρχή και ο οποίος χωρίς περιστροφές και κατηγορηματικά αναφέρεται στα αδιέξοδα και την κρίση του καπιταλισμού. (Συνέντευξη στο Spiegel Nr 8 της 20 02 16) Αξίζει να σημειωθεί ότι ο συγκεκριμένος ουδεμία γνωστή σχέση έχει με την αριστερά και ακόμη περισσότερο με τον κομμουνισμό!
Στο ίδιο μήκος κύματος, αλλά απο μια άλλη οπτική, προσεγγίζει το πρόβλημα και ο βρετανικός Economist στις 26 02 16, όταν αναφέρεται στον επίσης γνωστό μη αριστερό Καθηγητή του Harvard Larry Summers. Αυτός επίσης προβλέπει μια μακρά περίοδο αναιμικής ανάπτυξης για τις δυτικές χώρες, την οποία αποδίδει στον περιορισμό της ιδιωτικής ζήτησης για κατανάλωση και όχι στο ανταγωνιστικό έλλειμα των εν λόγω οικονομιών. Καταλήγει προτείνοντας τη λήψη τολμηρών μέτρων πριν την αποτελμάτωση. Τα μέτρα αυτά φυσικά δεν μπορούν να είναι η περαιτέρω κρατικοποίηση των ζημιών, ώστε να παραμένουν αλώβητα και εξασφαλισμένα τα σχεδόν αφορολόγητα κέρδη των αποτυχημένων αρπακτικών, όπως ονειρεύονται οι εντόπιοι φιλελέδες. Και στις αναπτυγμένες χώρες το δημόσιο χρέος χτύπησε ταβάνι μετά την τελευταία κρίση. Στις ΗΠΑ από το 64% του ΑΕΠ το 2008 έφτασε στο 104% το 2015, στην Ευρωζώνη την ίδια περίοδο ο μέσος όρος του μεγέθους από το 66% σκαρφάλωσε στο 93%.
Τα προηγούμενα συνιστούν εν πολλοίς τα πρότυπα που ευαγγελίζονται τα ανακυκλωμένα περιτρίμματα της παρασιτικής και παραπαίουσας ελληνικής ολιγαρχίας. Προς τούτο μάλιστα δεν δίστασαν να φαλκιδεύσουν τη βούληση του εκπληκτικού αριθμού των περίπου 400 χιλ φίλων και μελών του κόμματός τους στην εκλογική τους διαδικασία, ώστε τουλάχιστον εκεί να επιβάλλουν τους εκλεκτούς τους.
Η παρούσα συγκυβέρνηση μπορεί και πρέπει να κατακριθεί για μια σειρά αστοχίες, παραλήψεις και τον εναγκαλισμό της με τις σοσιαλφασιστικές ιδέες. Στην αντιπαράθεσή της όμως με τη θεσμοθετημένη κλεπτοκρατία, εφόσον αυτή είναι πραγματική, πρέπει να σταθούμε δίπλα, έστω και βρίζοντας ακόμη και επιλεκτικά. Ακόμη κι ένας μεγαλοαπατεώνας λιγότερος είναι μια σπουδαία νίκη.
Στο 6ο Συνέδριο του ΚΚΕ το πολιτικά καθόλου μακρινό 1935, με την ενθάρρυνση της Τρίτης Κομμουνιστικής Διεθνούς και την επίνευση του J Stalin, είχε ταχθεί υπέρ της συγκρότησης Λαϊκών Μετώπων για την απόκρουση του ανερχόμενου φασισμού. Στην Ελλάδα η προσπάθεια απέτυχε εξαιτίας της πολιτικής μικροψυχίας των αστών πολιτικών της εποχής. Στη Γαλλία όμως είχε πετύχει, αποτρέποντας τον ολοκληρωτισμό. Ίσως τώρα πετύχει στη χώρα μας. Αν ερμηνεύω σωστά τα μηνύματα, η ελληνική κοινωνία, όπως μπορεί να ψηλαφιστεί στο 50%, που παρακολουθεί χωρίς να μετέχει στα κομματικά, είναι έτοιμη για κάτι πραγματικά ανατρεπτικό.
Σε κάθε περίπτωση όμως τα χελιδόνια θα έρθουν σε περίπου δεκαπέντε ημέρες. Όπως πάντα και όπως πρέπει, θα αδιαφορήσουν για συνοριακούς φράχτες και προγράμματα προσαρμογής και θα βρουν το δρόμο τους. Πριν απ’ αυτά, στις 9 του μήνα, θα σκάσει η νέα σελήνη με την απόμακρη περιφρόνησή της για τις ανθρώπινες αγωνίες, που οι περισσότερες από αυτές έτσι κι αλλιώς είναι περιττές.
Παραπομπές:
1.κοτζάμπασης ο [kodzábasis] Ο12: αιρετός τοπικός άρχοντας στις αυτοδιοικούμενες χριστιανικές κοινότητες κατά την Tουρκοκρατία· δημογέροντας. Η ονομασία κοτζάμπασης φέρεται ακόμη με τη σημασία του αυταρχικού ή αυθαίρετου ανθρώπου και επίσης του οικονομικού ολιγάρχη της εποχής [τουρκ. kocabaşι `πρόεδρος κοινότητας΄ -ς] (Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα και el.wikipedia.org)
2.τσογλάνι το [tsoγláni] Ο44: (λαϊκ.) νεαρός κακής διαγωγής· παλιόπαιδο, αλήτης. || (επέκτ.) και για άτομο ώριμης ηλικίας. τσογλανάκι το YΠΟKΟΡ. τσόγλανος ο MΕΓΕΘ άνθρωπος πάρα πολύ κακής διαγωγής· αληταράς. τσογλαναράς ο MΕΓΕΘ άνθρωπος πάρα πολύ κακής διαγωγής· αληταράς.[τουρκ. iç oğlanι `νεαρός στην υπηρεσία του παλατιού΄ με αποβ. του αρχικού άτ. φων.· τσογλάν(ι) μεγεθ. -ος, -αράς] (Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα)
3. φρόκαλο το [frókalo] Ο41: (παρωχ.) το σκουπίδι. || (υβρ.): Είσαι ~!, τιποτένιος, σκουπίδι, χαμηλού επιπέδου. (Πύλη για την Ελληνική Γλώσσα)