Ο σκοπός ήταν τα πουλιά να διασχίσουν φτεροκοπώντας τις κατασκότεινες σήραγγες και, βγαίνοντας από τα στόμια στην άλλη άκρη τους, με φόντο τον μεσογειακό ουρανό, να χρησιμεύουν ως στόχοι για τους χορτάτους και καλοζωισμένους σπόρτσμεν που περίμεναν όρθιοι ή ξαπλωμένοι με τα κυνηγετικά τους όπλα προτεταμένα. Τα περιστέρια που γλίτωναν ή τραυματίζονταν απλώς ελαφρά στα φτερά έκαναν αυτό που κάνουν πάντα τα περιστέρια: επέστρεφαν στο μέρος που είχαν γεννηθεί, στη σκεπή του καζίνου, όπου τα περίμεναν οι ίδιες παγίδες.

Το γιατί ακριβώς η εικόνα αυτή με στοιχειώνει τόσα χρόνια τώρα είναι κάτι που ίσως ο αναγνώστης μπορέσει να κρίνει καλύτερα απ’ ό,τι εγώ¹.

Αν στη θέση των περιστεριών βάλει κάποιος τις ελπίδες, τα όνειρα και τις προσδοκίες των πολιτών, η μεταφορά γίνεται σχεδόν αυτόματα κατανοητή. Και τίποτε δε χρειάζεται να μας στοιχειώνει. Η εκλογική συμπεριφορά της πλειονότητας ακολουθεί την ανθρώπινη φύση όπου: σύμφωνα με την ανθρώπινη λογική μπορούμε να μιλάμε για δίκαιο, όταν και τα δύο μέρη διαθέτουν την ίδια δύναμη και ότι οι ισχυροί κάνουν ό, τι τους επιτρέπει η δύναμή τους και οι αδύναμοι υποχωρούν και το αποδέχονται².

Όσοι απ’ την άλλη μεριά κάνουν προσφορές και περιμένουν την υπερβατική δικαιοσύνη να διευθετήσει εκείνα που οι ίδιοι εκτιμούν ως άδικα, ας θυμούνται τη γνήσια τραγικότητα του λόγου του Ετεοκλή: Οι θεοί από καιρό δεν νοιάζονται πια για μας· προσφορές από μέρους μου, που είμαι πια αφιερωμένος στον θάνατο, τους παραξενεύουν.

Για όσους πάλι επιμένουν να λειτουργήσουν στα στεωνάχωρα όρια της κοινωνίας, δεν μένει παρά η πράξη της αντίστασης στο συρμό. Όχι τόσο για τη ζωή αυτή καθαυτή, όσο για τις αξίες της.                                                                    

Παραπομπές:

1 John le Carré, H Σήραγγα των Περιστεριών – Ιστορίες από τη ζωή μου, Εκδόσεις Bell 2016, Σελ 9.

2 Θουκυδίδου Ιστορίαι, 5.89:…ὅτι δίκαια μὲν ἐν τῷ ἀνθρωπείῳ λόγῳ ἀπὸ τῆς ἴσης ἀνάγκης κρίνεται, δυνατὰ δὲ οἱ προύχοντες πράσσουσι καὶ οἱ ἀσθενεῖς ξυγχωροῦσιν.

3 Αισχύλος, Επτά επί Θήβας, 703: θεοἶς μὲν ἤδη πως παρημελήμεθα,χάρις δ ̓ἀφ ̓ἡμὦν ὀλομένων θαυμάζεται·τί οὖν ἔτ ̓ἅν σαίνοιμεν ὀλέθριον μόρον;