Η ακύρωση τεχνικά προκλήθηκε από την άρνηση του νέου Πρωθυπουργού της Βουλγαρίας, B. Borissow, να μετάσχει στο έργο, όσο η Ρωσία συνεχίζει να ‘τσαλαπατάει το διεθνές δίκαιο’, όπως υποστήριξε η Καγκελάριος A. Merkel στη συνάντηση των G20 στο Brisbane της Αυστραλίας στα τέλη Νοεμβρίου. Οι όψιμες ευαισθησίες των Βουλγάρων εντυπωσιάζουν, αν σκεφτούμε ότι μέχρι την κυβερνητική της αλλαγή, η χώρα αντιμετωπίζονταν ως η Ρώσικη σφήνα μέσα στην Ευρωπαϊκή ‘Ένωση και για τον επιπρόσθετο λόγο της πλήρους ενεργειακής της εξάρτησης από τη Ρωσία. Παράλληλα αγνοήθηκαν και οι φωνασκίες των Δυτικών επιχειρήσεων που μετείχαν στο αρχικό σχήμα: της Ιταλικής Eni (20%), της Γαλλικής FdF (15%) και της Γερμανικής Wintershall (15%). Ο αθόρυβος, όσο και αδυσώπητος, πόλεμος με αιχμή την τιμή του πετρελαίου και τον αποκλεισμό από τις διεθνείς κεφαλαιαγορές αποσκοπεί στην οικονομική καθυπόταξη της Ρωσίας, ώστε να περιοριστεί η επιρροή της ουσιαστικά στα σύνορα, που της είχαν επιβληθεί από τη Γερμανία την Άνοιξη του 1918.Υπενθυμίζω ότι οι εξαγωγές Ρώσικου πετρελαίου έχουν οικονομικό αποτέλεσμα για τη χώρα σε τιμές περί τα 100$ το βαρέλι (Economist). Επίσης τα συναλλαγματικά της αποθέματα, ύψους 472 δις $, έχουν περιοριστεί σημαντικά, αφού ο Πρόεδρος W. Putin, έθεσε στη διάθεση των, κρατικών εν πολλοίς, επιχειρήσεων ένα σημαντικό μέρος τους για την κάλυψη των κεφαλαιακών τους αναγκών, ύψους περί τα 150 δις $ κατά την επόμενη διετία (Spiegel). Υπό την επίνευση του Μεγάλου Αδελφού, η Δεξιά Πτέρυγα της Γερμανικής Ηγεσίας, ίσως εις ανάμνησιν των 160 χιλ Ουκρανών, που είχαν αξίως επανδρώσει τα Waffen SS, σπεύδει να συμπαρασταθεί τη φίλη χώρα. Οι επικριτές της εν λόγω πολιτικής, μεταξύ αυτών και κάποιοι πρώην Καγκελάριοι, λοιδορούνται ως απολογητές του W.Putin (Putin Versteher). Υπενθυμίζω την προ 25 ετών (προφορική) δέσμευση των Δυτικών ότι οι χώρες της Ανατολικής Ευρώπης δεν θα εντάσσονταν στο Ν Α Τ Ο. Παρόλα αυτά η Ρωσία, εν μέρει κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο, συνεχίζει κανονικά την τροφοδοσία της Ευρώπης με αέριο. Σε μεγάλο ωφελημένο των εξελίξεων αυτών αναδεικνύεται η Τουρκία: αφού αύξησε θεαματικά τις εξαγωγές της προς τη Ρωσία, αναβαθμίζεται εντυπωσιακά σε ενεργειακό κόμβο. Ο νέος αγωγός θα μεταφέρει τα 63 δις κ.μ. φυσικού αερίου μέσα από τη γείτονα και μέχρι τις ακτές του Αιγαίου. Παράλληλα η Τούρκικη ηγεσία διαπραγματεύτηκε και πέτυχε μια έκπτωση 6% στο αέριο που προμηθεύεται η ίδια από την 1^η Ιανουαρίου του’15. Ανέφερα τα προηγούμενα για να τονίσω την αντίθεση: την ίδια περίοδο οι ηγέτιδες τάξεις της Ελληνικής κοινωνίας, έχοντας αναθέσει την προστασία των προνομίων τους στα απειλητικά τελεσίγραφα των δανειστών-προστατών τους, εργάζονται πυρετωδώς με τα γνωστά μέσα για την παράταση της παρακμής και πρόσχημα την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας. Παράλληλα η σχεδόν αδιάφορη Ευρωπαϊκή στάση, χαρακτηριστική άλλωστε της διγλωσσίας της, για τη δράση του ερευνητικού Barbaros και την αποτελμάτωση του Κυπριακού δεν φαίνεται να απασχολούν την πολιτική ‘elite’ του τόπου. Και δεν βλέπω και τους λόγους που θα τους ανάγκαζαν να ενδιαφέρονται, όταν ένα σημαντικό μέρος των πολιτών, εγκλωβισμένο στη χαύνωση της αυταπάτης, έστω σιωπηλά τους ανέχεται. Ανέφερα τα προηγούμενα και για έναν επιπρόσθετο λόγο: όταν αυτά συμβαίνουν σε βάρος της Ρωσίας, σκεφτείτε πως θα αντιμετωπίσουν εμάς, σε περίπτωση που ορθώσουμε ανάστημα, όταν μακράν δεν διαθέτουμε την διπλωματική ευελιξία των Ρώσων, την πολιτική αποφασιστηκότητα των Τούρκων και εννοείται ούτε τα μεγέθη και τη θέση τους. Αυτή η στάση πιστεύω ότι θα συνιστά το βασικό επιχείρημα στην επερχόμενη αναμέτρηση.Όμως η Ιστορία μας έχει τα δικά της λαμπρά παραδείγματα αντίστασης, όσο και εθελόδουλου δοσιλογισμού. Οι μυθιστορίες περί ομοψυχίας ήταν και παραμένουν ένας ευσεβής πόθος.Οι εμπνευστές της Δημοκρατίας, Σόλων και Κλεισθένης, απαγόρευαν δια νόμου την ουδετερότητα, δηλαδή τον πολιτικό καιροσκοπισμό και την κοινωνική αδιαφορία, ιδιαίτερα μάλιστα σε περιόδους κρίσης και εντάσεων. Διαλέξτε παράταξη, όσο η καταιγίδα είναι ακόμη σιωπηλή: ο αυταρχισμός αντιμετωπίζει τα αδιέξοδά του επενδύοντας στη σύγκρουση, επειδή σε συνθήκες ανωμαλίας οι συντηρητικές απόψεις παρουσιάζονται ως οι δοκιμασμένες μέθοδοι διακυβέρνησης. Κλείνω με ένα άλλο απόφθεγμα του Σκοτεινού Προσωκρατικού: Ο λαός πρέπει να αγωνίζεται για τους νόμους, όπως θα υπεράσπιζε τα τείχη της πόλης. (Μάχεσθαι χρή τον δήμον υπέρ του νόμου, οκώσπερ τείχεος. Ηράκλειτος Β44)