Η πρόσφατη λοιπόν απόφαση της Κυβέρνησης και η αναπόφευκτη σύγκρουση, με τα έντονα διχαστικά χαρακτηριστικά της, μου θύμισε ένα κορυφαίο επεισόδιο της Ομηρικής Ιλιάδας. Βρισκόμαστε στο τέλος του πολέμου. Η Τροία έπεσε. Οι επικεφαλής των Ελλήνων διοργανώνουν αγώνες με έπαθλο το υπέρτατο τρόπαιο: τα όπλα του νεκρού Έκτορα. Παίρνουν μέρος οι αξιολογότεροι αρχηγοί, οι οποίοι παρά τις ηρωικές τους προσπάθειες, ηττώνται από το ευρηματικό σθένος του Οδυσσέα και την υπερφυσική δύναμη του Αίαντα. Οι δύο εμβληματικοί αρχηγοί αναδεικνύονται ισόπαλοι. Ο Επικεφαλής της Εκστρατείας Αγαμέμνων καλείται να αποφασίσει σε ποιόν από τους δύο θα αποδοθούν οι τιμές, που παράλληλα θα εκτονώσουν τη διλληματικά φορτισμένη ατμόσφαιρα στο Ελληνικό Στρατόπεδο. Εκείνος χρησιμοποιεί έναν απαράμιλλα διαφανή τρόπο για να πάρει την απόφαση του. Έναν τρόπο που αξιολογεί με βάση τη συνολική προσφορά του καθενός από τους δύο ήρωες στην επίτευξη του αντικειμενικού στόχου και παράλληλα απαλλάσσει τον ίδιο από την υπόνοια της εύνοιας και την υποκειμενικότητα της κρίσης. Καλεί λοιπόν τους εκπροσώπους των ηττημένων Τρωών και ενώπιον της Συνέλευσης τους ρωτά, ποιός από τους δύο υπήρξε ο πλέον επικίνδυνος και άρα χειρότερος εχθρός τους. Ομόφωνα και χωρίς δεύτερη σκέψη η Πρεσβεία των Τρωών υποδεικνύει τον Οδυσσέα, στον οποίο απονέμεται το βαρύτιμο έπαθλο. Η ειλικρινής εκτίμηση των Τρωών και η αδέκαστη απόφαση του Αγαμέμνονα προοικονομούν την κοινωνική εξέλιξη. Η ηρωική εποχή, την οποία παραδειγματικά εκπροσωπεί ο αριστοκράτης Αίαντας δύει. Η Τροία δεν έπεσε από την ανυποχώρητη άμυνα του Αίαντα και του ανώνυμου πλήθους των ακολούθων του. Αλώθηκε από τη συντονισμένη δράση των συντρόφων του Οδυσσέα, οι οποίοι είχαν διακριτή λειτουργία ως επώνυμα μέλη της προωθημένης ομάδας κρούσης. Ο Ηγέτης είχε την έμπνευση του Δούρειου Ίππου. Την υλοποίηση της ιδέας όμως την ανέλαβε και την έφερε εις πέρας η εκλεκτή ομάδα των πιο αποτελεσματικών και τολμηρών, με την καθοδήγηση και συμμετοχή του Ηγέτη. Η οργάνωση και η κινητοποίηση της επιχείρησης τον αναδεικνύουν σε Πρώτο, αλλά μεταξύ ίσων. Η συνειδητοποιημένη συμμετοχή, δηλαδή η συνεργατικότητα, αφυπνίζει τις προσωπικότητες. Ανατέλλει η εποχή της Δημοκρατίας. Ο Αίαντας δεν αντιλαμβάνεται την ιστορικότητα των γεγονότων. Αντιδρά σπασμωδικά και βίαια, επιταχύνοντας την εξέλιξη. Η απόπειρά του να σφαγιάσει τους επικεφαλής των Ελλήνων αποτρέπεται από την Αθηνά, η οποία προσωρινά του θολώνει την κρίση (Άτης). Όταν συνέρχεται καταλαβαίνει ότι, εκτός από ηττημένο, η πράξη του τον καθιστά και απόβλητο. Ως υποδειγματικός φορέας των αρχών της κοινωνίας της εντροπής, που είχε συνεφέρει τον τρομαγμένο όχλο των μαχητών με τη φράση ‘Αιδώς Αργείοι’ ,(Ιλιάδα, Ο,502) δεν αντέχει τη δημόσια κατακραυγή. Αποφασίζει ν’ αυτοκτονήσει. Τη στιγμή της αυτοκτονίας συνειδητοποιεί ότι σκοτώνεται από το ξίφος, που του είχε χαρίσει ο Έκτορας μετά την ισόπαλη μονομαχία τους και αναφωνεί: τα δώρα των εχθρών είναι άδωρα κι ανώφελα. (Σοφοκλέους Αίας, 665) Οι τελευταίες μάχες των οπισθοφυλακών της σύγχρονης ολιγαρχίας δεν θα υστερούν σε υστερική σπασμωδικότητα. Σε αντίθεση όμως με τον Αίαντα θα συνεχίσουν να διακρίνονται για την ανέντιμη αθλιότητά τους.