Ο Αννίβας (Αννίβας Βάρκας, Καρχηδόνιος Στρατηγός, 247πΧ-183πΧ) αν και θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους Στρατηλάτες της Ιστορίας, κατόρθωσε με μια λανθασμένη επιλογή του να απαξιώσει όχι μόνο το δικό του έργο, αλλά και να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις της μετέπειτα (202πΧ) καταστροφής της πατρίδας του από τον Ρωμαίο Στρατηγό Σκιπίωνα τον Αφρικανό. Αφού κατατρόπωσε τις Ρωμαϊκές Λεγεώνες σε τρείς αποφασιστικές μάχες (Τρεβία 218πΧ, Τρασιμένη 217πΧ, Κάννες 216πΧ) και διέβη τις Άλπεις, γεγονός που προκάλεσε τρόμο και πανικό, καθώς θεωρούνταν ανέφικτο την εποχή εκείνη, αντί να βαδίσει εναντίον της απροστάτευτης Αιώνιας Πόλης, προς κατάπληξη όλων, την παρέκαμψε και συνέχισε προς Νότον, ώσπου τελικά η ορμή του εκφυλίστηκε σε ήσσονος σημασίας ενέργειες. Αγανακτισμένος ένας Στρατηγός του είπε: Ξέρεις να νικάς, όχι όμως και να αξιοποιείς τη νίκη. Στους εμβρόντητους για την απροσδόκητη τροπή της μοίρας τους Ρωμαίους έμεινε να ηχεί η απελπισμένη κραυγή: Hannibal ante portas Romae, ως αιώνιο μνημείο δέους και αφροσύνης.
Μετά τις πένθιμες, αλλά αναγκαίες ιστορικές υπενθυμίσεις, περνάω στη μαγεία του Μύθου, ο οποίος είναι εξίσου διδακτικός (ελπίζω να αποδειχτεί και τώρα) προφητικός.
 Ο Οδυσσέας αναζητώντας τους συντρόφους του στο νησί της Αίας δέχεται τις συμβουλές του Ερμή, που μεταξύ άλλων είναι ο διερμηνευτής της βούλησης του Διά προς τους ανθρώπους. Ως γνωστόν, ο Πατέρας των θεών και θεαινών προσωποποιεί τη συμπαντική τάξη και επιβλέπει την τήρηση των αιώνιων νόμων του υπερβατικού δικαίου, υπό την έννοια του μέτρου. Με άλλα λόγια ο Ερμής είναι η φωνή της συνείδησης μέσα μας. Της συνείδησης που λειτουργεί όσο της το επιτρέπει η απαγκίστρωση της ψυχής από τις εφήμερες υλικές μέριμνες και απολαύσεις. Ενώπιον λοιπόν των πειρασμών της Κίρκης, που έχει παγιδεύσει τους περισσότερους συντρόφους του μ’ αυτές ακριβώς τις ηδονές, γνωρίζει να προφυλαχτεί. Απολαμβάνει κι αυτός, χωρίς όμως να ξεπερνάει το μέτρο και να προκαλεί. Απειλεί μάλιστα τη Μάγισσα, όταν αυτή αποπειράται να τον μεταβάλει σε ζώο, όπως τους δικούς του. Σημειώνω ότι η μετατροπή σε ζώα απηχούσε τη μύχια φύση του καθένα. Όπως σίγουρα υποπτεύεστε κυριαρχούσαν τα γουρούνια (ευφυή και ακόρεστα), ακολουθούσαν οι σκύλοι (υπολογιστικοί και γλοιώδεις), οι λέοντες (ηγεμονικοί και ανασφαλείς). Όχι όμως λύκοι (Πιστοί κι’ ανεξάρτητοι). Δεν θα βρείτε λύκους σε τσίρκα. Λιοντάρια, τίγρεις, ελέφαντες θα βρείτε. Εντυπωσιασμένη η Κίρκη από τη σταθερότητα του χαρακτήρα του εύθραυστου θνητού σέβεται την επιθυμία του να αναχωρήσει και επιπλέον τον επιβραβεύει.  Επαναφέρει τους συντρόφους του στην ανθρώπινη φύση τους και τον προειδοποιεί για τους θανάσιμους κινδύνους, όταν παραπλεύσει το νησί των Σειρήνων. Εξερευνητικός, τολμηρός, αλλά και συνετός επιβάλλει στο πλήρωμα να βουλώσει τ’ αυτιά του με κερί και ο ίδιος δένεται στο κατάρτι, διατάσσοντας να μην τον λύσουν όσο επίμονα κι αν το ζητήσει.
Κλείνω με μια, σημαντική νομίζω, σχετικά άγνωστη όμως ιστορική  λεπτομέρεια. Στη Ρώμη της εποχής των Αυτοκρατορικών χρόνων, από τα τέλη του πρώτου προ Χριστού αιώνα και έως τον ύστερο τρίτο μετά Χριστόν αιώνα, υπήρχε ένα άγραφο τυπικό στο τελετουργικό της αποθέωσης των Αυτοκρατόρων και των Στρατηλατών, όταν επέστρεφαν από νικηφόρες εκστρατείες και πολέμους. Οι κάτοικοι της Αιώνιας Πόλης παρατάσσονταν στις πλευρές της Via Appia. Προπορεύονταν οι Λεγεώνες και οι Ιππείς. Ακλουθούσαν οι αιχμάλωτοι και τα λάφυρα. Τελευταίος έμπαινε στην πόλη ο Αυτοκράτορας, τον οποίο συνόδευε η Πραιτοριανή Φρουρά. Ο λαός ζητωκραύγαζε και επευφημούσε αποθεώνοντάς τον. Αυτός νηφάλιος την ώρα του Θριάμβου, απέριττα ντυμένος και με δάφνινο στεφάνι στο κεφάλι, χαιρετούσε ήρεμα τα πλήθη. Στο αυτοκρατορικό άρμα, εκτός του ηνιόχου, βρισκόταν ο έμπιστος απελεύθερος, ο οποίος υποχρεούνταν να του επαναλαμβάνει συνεχώς: ‘Αυτοκράτορα όλα αυτά είναι εφήμερα’  
 Η επερχόμενη Ηγεσία της Χώρας, αν δεν είναι μετάλλαξη της απερχομένης, δεν χρειάζεται τις συγκεκριμένες υπομνήσεις. Αν είναι έτσι κι αλλιώς δεν την αφορούν.