Σημασία έχει το ποινικό μητρώο. Όχι τι θα αποφάσιζαν οι δικαστές ή πως θα κρίνει η δήθεν αδέκαστη ιστορία, της οποίας η αξιολόγηση φτάνει πάντα αργά, στερείται βαρύτητας και τελικά δεν ενδιαφέρει σχεδόν κανέναν. Κι ακόμα περισσότερο που θα αποφάσιζαν να ρίξουν τη βαριά σκιά τους τα ντόπια βαριά πορτοφόλια και οι εξωχώριοι επικυρίαρχοι. Σε μια κοινωνία ενοχής κανένας, ειδικά πολιτικός, δεν είναι τόσο ματαιόδοξος ώστε να μένει άγρυπνος για την υστεροφημία του. Η σύγχρονη ελληνική ιστορία βρίθει ανάλογων παραδειγμάτων. 

Σε μια κοινωνία ενοχής το δίκαιο είναι και ηθικό. Και το τι είναι δίκαιο το αποφασίζουν τα δικαστήρια. Αν το κοινό νομίζει ότι παραβιάζεται το περί δικαίου αίσθημά του, μπορεί να το αποκαταστήσει στις εκλογές. Αν οι εκπρόσωποι του λαού ή οι αυτόκλητοι υπερασπιστές των πληγωμένων αισθημάτων του κοινού επείγονται, μπορούν να προσφύγουν στη δικαιοσύνη. Τα υπόλοιπα είναι εμπορεύσιμες ηθικολογικές φωνασκίες.

Ο Λευτέρης Πετρούνιας και ο Ιάσονας Αποστολόπουλος διαφημίζουν την Ελλάδα με τρόπο ανοίκειο σε σύγκριση με τον επίσημο αυτοπροσδιορισμό της χώρας. Ο πρώτος αριστεύει και διακρίνεται διεθνώς με τις αθλητικές επιδόσεις του. Ο δεύτερος τιμάται και αναγνωρίζεται διεθνώς για τη ανθρωπιστική του δράση.

Θεωρώ τις κυβερνητικές ενέργειες εναντίον των προσώπων των Λευτέρη Πετρούνια και Ιάσονα Αποστολόπουλου μνησίκακες. Αν η ερμηνεία που αποδίδω είναι εύστοχη, τότε τίποτε δεν είναι πιο ακριβές για την περιγραφή της μνησικακίας από τον σχετικό λόγο του Ιωάννη της Κλίμακας¹: Μνησικακία σημαίνει, κατάληξη του θυμού, φύλακας των αμαρτημάτων, μίσος της δικαιοσύνης, απώλεια των αρετών, δηλητήριο της ψυχής, σαράκι του νου, ντροπή της προσευχής, εκκοπή της δέησης, αποξένωση της αγάπης, καρφί μπηγμένο στην ψυχή, δυσάρεστη αίσθηση που αγαπιέται μέσα στη γλυκύτητα της πικρίας της, συνεχής αμαρτία, ανύστακτη παρανομία, διαρκής κακία. Και τούτο το σκοτεινό και δύσμορφο πάθος, η μνησικακία δηλαδή, ανήκει στα πάθη που γεννιούνται από άλλα πάθη.

Οι αιτίες που με γεννούν [εννοεί το πάθος της οργής] είναι πολλές. Και ο πατέρας μου δεν είναι ένας. Μητέρες μου είναι η κενοδοξία, η φιλαργυρία και η γαστριμαργία· μερικές φορές και η πορνεία. Εκείνος που με γέννησε ονομάζεται τύφος, δηλαδή έπαρση. Οι θυγατέρες μου ονομάζονται μνησικακία, έχθρα, δικαιολογία και μίσος.

Ας μη θεωρήσει κανείς ασήμαντο πάθος τούτη τη σκοτομήνη*, δηλαδή τη μνησικακία. Γιατί πολλές φορές συμβαίνει να καταλαμβάνει και τους πνευματικούς άνδρες. (*νύχτα χωρίς φεγγάρι)

Παραπομπή:

1. Ιωάννου του Σιναΐτου, Κλίμαξ, Εκδόσεις Ιεράς Μονής Του Παρακλήτου, Έκδοση Δεκάτη 2006, Αποσπάσματα από τις σελ. 165-169.  

#NotMyPresident#petrounias#ERTTokyo2020