Η συγκεκριμένη εξέλιξη περιγράφεται ικανοποιητικά με τον όρο Δημιουργική Καταστροφή (Creative Destruction), που εισήγαγε στην οικονομική και πολιτική σκέψη ένας από τους σπουδαιότερους Οικονομολόγους. Ο Γιόζεφ Aλόϊς Σουμπέτερ¹. Το καταδεικνύει η προσποιητά άνετη αντιμετώπιση της μέχρι τώρα πορείας των διαπραγματεύσεων. Κάτω από την ήρεμη επιφάνεια τα γνωστά επιχειρηματικά συμπλέγματα λυσσομανούν αξιοποιώντας τα γνωστά όπλα των θρασύδειλων ενόχων: συκοφαντίες και αποπροσανατολισμός. Στην εκτεταμένη και εντεινόμενη προσπάθεια απαξίωσης με σκοπό την ισοπέδωση οι πυλωροί της διαπλοκής απέκτησαν αναπάντεχα (;)ως συμμάχους και‘αριστερούς’ τιμητές. Κάποιοι από τους καθαρολόγους αυτούς ανιστόρητα χαρακτηρίζονται και ως ‘εμβληματικές μορφές’. Η τούρκικη γλώσσα διαθέτει μια εύστοχη ρήση για τη συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων‘akıl başta,yok yaşta’(Το μυαλό είναι στο κεφάλι. Όχι στην ηλικία).Η ετερόκλητη, όσο και τυχοδιωκτική αυτή σύμπραξη θα αποδειχτεί πρόσκαιρη και θ’ αποτύχει για δύο κυρίως λόγους. Ο ένας είναι ότι ο ελληνικός λαός, δημοσκοπικά τουλάχιστον, φαίνεται να αδιαφορεί για τον πολιτικό επιθανάτιο ρόγχο τους, τον οποίο μάλιστα οι ίδιοι ευτελίζουν με την ανεκδιήγητη συμπεριφορά τους. Ο άλλος είναι ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία ή έστω το κρίσιμο μέγεθός της, δείχνει ν’ αναθυμάται, διστακτικά έστω, τις ιδρυτικές επιταγές της ένωσης. Όταν το 1952 ο Κόνραντ Αντενάουερ πρωτοστατούσε με τους Ρομπέρ Σουμάν και Αλτσίντε ντε Γκάσπαρι στο σχηματισμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης Άνθρακα και Χάλυβα, ως προδρομικής μορφής ‘για μια ακόμη στενότερη ένωση των λαών της ευρωπαϊκής ηπείρου’, γνώριζε άριστα ότι μόνο η υπέρβαση των ιστορικών διαχωριστικών γραμμών θα μπορούσε να αποτελέσειτη βάση οικοδόμησης μιας νέας ευρωπαϊκής τάξης. Η αντιπαλότητα Γαλλίας-Γερμανίας ήταν μόνιμα στον πυρήνα κάθε ευρωπαϊκού πολέμου τα τελευταία τριακόσια χρόνια. Παράλληλα αποτύπωνε και μια σοβαρότατη αμφιβολία για την ικανότητα των Γερμανών συμπατριωτών του να επαναλάβουν τη μοναχική διαδρομή τους ως εθνικό κράτος στο κέντρο της Ευρώπης.Με τις οικονομικές αποφάσεις να λαμβάνονται στη Φρανκφούρτη και τις πολιτικές στο Βερολίνο, οι σύγχρονοι συμπατριώτες του Κ. Αντενάουερ ενέδωσαν προς στιγμήν στον πειρασμό του ηγεμονισμού.Οχυρωμένοι πίσω από οδηγίες και κανόνες τείνουν να μετατρέψουν την ΕΕ σε ένα παράδεισο γραφειοκρατίας, όπου οι τύποι επισκιάζουν την ουσία. Στην πράξη, όπως σχολιάζει ο The Economist, λειτουργούν ως άλλοθι για υποκριτικές συμπεριφορές και επιλεκτικές αντιμετωπίσεις, προκαλώντας εντάσεις και αμφιβολίες. Το παρατεινόμενο δημοσιονομικό έλλειμα της Γαλλίας (-4,2%), το τεράστιο πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της Γερμανίας (+6%)είναι μερικά ενδεικτικά παραδείγματα. Σίγουρα δεν περίμενε κανείς από την ευρωπαϊκή ηγεσία να αποκηρύξει εν μιά νυκτί τα πεπραγμένα μιας πενταετίας, υπό τη στενή μάλιστα καθοδήγησή της. Ωστόσο και παρά τη δημιουργική ασάφεια βρέθηκε ενώπιον της εσωτερικής αντίφασης στην επιχειρηματολογία της. Προσέφερε την απλόχερη στήριξή της στην προηγούμενη κυβέρνηση, ενώ παράλληλα μέμφονταν τις αποτυχημένες ελληνικές elite, τις οποίες ελεεινολογούσε για διαφθορά και υπενθύμιζε ότι δεν ήταν η ίδια που ψήφιζε ΝΔ και ΠΑΣΟΚ για σαράντα χρόνια!Επιπρόσθετα δυσανασχετεί με τη νέα ελληνική ηγεσία, η οποία δεσμεύεται ότι αυτά ακριβώς, πλέον της ανθρωπιστικής κρίσης, συνιστούν τις βασικές προτεραιότητές της. Ο κίνδυνος ταύτισης με τις απορριφθείσες πολιτικές και η αντανάκλαση της αποτυχίας και στους ίδιους παραμένει μεγάλος. Μεγάλη παραμένει και η απειλή της παράκρουσης. Όμως η πραγματικότητα δεν είναι τόσο απλή. Χωρίς διάθεση υπερβολών ή αναγωγή στη συνωμοσιολογία το οικονομικό διακύβευεμα είναι κολοσσιαίο. Αρκεί να συσχετίσει κάποιος την εθνικότητα των επιχειρηματικών συμφερόντων, με την ταυτότητα των εγχώριων μεταπρατών. Η δικαστική συνδρομή που αιτήθηκε από το Βερολίνο ο Έλληνας Πρωθυπουργός, σε συνέχεια της επίσκεψης του Ελβετού Yπουργού Οικονομικών για συζητήσεις επί θεμάτων φορολογίας τόκων καταθέσεων Ελλήνων στη χώρα του, προσθέτουν στην αγωνία αρκετών συνελλήνων, των οποίων η εκστρατεία εναντίον της κυβέρνησης, όπως ανέφερα ήδη, θα ενταθεί με όλα τα μέσα. Έτσι η ελληνική περίπτωση τείνει να μετατραπεί στην κρίσιμη μάζα που θα πυροδοτήσει αλυσιδωτές αντιδράσεις και στον ίδιο το σκληρό πυρήνα της Ένωσης. Η διαδικασία της δημιουργικής καταστροφής άρχισε. Το εκλογικό αποτέλεσμα στην Ολλανδία, οι ταραχές στη Φρανκφούρτη και οι επικείμενες εκλογές σε μια σειρά από χώρες με πολύ σοβαρό, ίσως βέβαιο το ενδεχόμενο κυβερνητικών αλλαγών δεν αφήνουν περιθώρια παρερμηνειών. Υπ’ αυτήν την έννοια η Ελλάδα δικαιούται μια ανάλογη των επιλογών της πίστωση χρόνου.Η ποσοτικοποίηση και ο ρυθμός εξοικονόμησης πόρων από την πάταξη της διαφθοράς και τον εξορθολογισμό του κράτους δεν είναι τόσο απλή υπόθεση, ειδικά σε μια χώρα, της οποίας το νομικό σύστημα αποτελεί σχεδόν κίνητρο για παραβατικότητα σ’ όλα τα επίπεδα.Ενώ η αμερικανική ηγεσία, ίσως διαθέτοντας μεγαλύτερο βάθος στη στρατηγική της σκέψη, παρεμβαίνει υπενθυμίζοντας τη γεωπολιτική διάσταση του ζητήματος, η γερμανική ηγεσία προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από τους υφισταμένους γραφειοκράτες της. Θέλω να πιστεύω ότι στο τέλος δεν θα επαληθευτεί ο γνωστός αφορισμός της V. Nuland:Fuck the EU.

Παράρτημα

1) Ο Γιόζεφ Aλόϊς Σουμπέτερ (Joseph Alois Schumpeter, 1883 - 1950) υπήρξε Αυστριακός Οικονομολόγος.Αναδείχθηκε με τις εργασίες του για την Καπιταλιστική Ανάπτυξη και τους Οικονομικούς Κύκλους, οι οποίες υποστηρίχτηκαν στο έργο του "Θεωρία της Οικονομικής Ανάπτυξης". Το συγκεκριμένο έργο, που εκδόθηκε το 1910, καθιερώθηκε ως μια από τις σημαντικότερες καινοτομίες στην ιστορία της οικονομικής επιστήμης.Στα επόμενα έργα του“Επιχειρηματικοί Κύκλοι” (1939) και“Καπιταλισμός, Σοσιαλισμός και Δημοκρατία” (1942),εισήγαγε καιανέπτυξε τη θεωρία της “δημιουργικής καταστροφής”.Σύμφωνα με τον εμπνευστή της, η συγκεκριμένη συμπεριφορά συνιστά την πεμπτουσία της καπιταλιστικής αντίληψης ως οικονομικού-κοινωνικού συστήματος και ιστορικού φαινομένου. Ο Γ. Σουμπέτερ τόνιζε ότι η καινοτομία σε προϊόντα ή διαδικασίες, με το άνοιγμα νέων αγορών που συνεπάγεται, την παράλληλη προσαρμογή της οργάνωσης και την κατάλληλη στρατηγική, απεικονίζουν αυτούσια τη διαδικασία της παραγωγικής μεταβολής, η οποία ασταμάτητα και εκ των έσω επαναστατικοποιεί τις οικονομικές δομές, απαξιώνοντας τις παλαιές και αναπτύσσοντας καινούργιες. Επισήμαινε ακόμη ότι η δημιουργική καταστροφή αποτελεί το μέσον επιβίωσης του καπιταλισμού, ο οποίος είναι μία μηχανή διαρκούς παραγωγής ευημερίας, αφού ο πλούτος που δημιουργείται ξεπερνά κατά πολύ τα ερείπια που αφήνει πίσω του. Βεβαίως, υποστήριζε ο Γ. Σουμπέτερ, με τον τρόπο αυτό, ο καπιταλισμός δημιουργεί και τις προϋποθέσεις μιας πιθανής καταστροφής του.Το σύστημα θα καταρρεύσει στο μέλλον, συμπέρανε, αν δεν αντιμετωπίσει έγκαιρα τη γραφειοκρατική διαχείριση της εξέλιξης και την ατεκμηρίωτη θεσμοποίηση των προνομίων.Γι' αυτό κρίνει απαραίτητο τον κοινωνικό προσανατολισμό του συστήματος, χωρίς όμως αυτός να περιορίζει ή να αναιρεί την κινητήρια δύναμή του,την οποία συνιστά ο νεωτερισμός.Το 1919 μετείχε στη σοσιαλιστική κυβέρνηση της Γερμανίας και αργότερα ανέλαβε υπουργός στην κυβέρνηση της κεντροαριστεράς της Αυστρίας. Έκλεισε την επαγγελματική του διαδρομή ως Καθηγητής του Πανεπιστημίου Harvard.Ο Τζον Μέιναρντ Κέινς (John Maynard Keynes, 1883-1946) υποστήριζε ότι “δεν υπάρχουν περισσότεροι από πέντε άνθρωποι στον κόσμο που να κατανοούν τη νομισματική θεωρία και τη σημασία της δημιουργίας χρήματος. Ένας από αυτούς είναι ο Γ. Σουμπέτερ”.Οι παραπομπές στο έργο του είναι μόνιμες, θεωρούμενος επίκαιρος. Στην Κίνα το έργο του μελετάται ευρύτατα, η μόνιμη στήλη που αφορά την επιχειρηματικότητα στο περιοδικό The Economist τιτλοφορείται με το όνομά του. Στη γιγάντωση εταιριών, όπως η Apple, και στην απαξίωση μεγαθηρίων, όπως Sony, διαπιστώνουμε την ορθότητα της επιχειρηματικής διάστασης των εκτιμήσεών του. Στην κατάρρευση γραφειοκρατικών κρατικών δομών (Υπαρκτός Σοσιαλισμός) και στην ανάπτυξη κοινωνικά προσανατολισμένων δημόσιων οργανισμών (Σκανδιναβικές Χώρες) την πολιτική τους επαλήθευση.