Maximilien de Robespierre, 1758-1794. Δικηγόρος των Φτωχών, δεσπόζουσα μορφή της Γαλλικής Επανάστασης το 1789 και επικεφαλής των Ιακωβίνων το 1790. Η κυριαρχία του συνδέθηκε με την περίοδο που αποκλήθηκε η Μεγάλη Τρομοκρατία, η οποία στηρίχτηκε στα Επαναστατικά Δικαστήρια και στην Επιτροπή Κοινής Σωτηρίας. Βασική αιτία επικράτησης της Μεγάλης Τρομοκρατίας υπήρξε η Αριστοκρατική Συνωμοσία εκείνων που ονομάστηκαν Δορυφόροι της Τυραννίας. Επρόκειτο για τους Εχθρούς του Λαού και κυρίως για τους πλούσιους, που έκρυβαν το χρήμα ή το έστελναν στο εξωτερικό και τους παραγωγούς, που παρέκαμπταν τη μέγιστη διατίμηση. Λόγω της προσωπικής του εντιμότητας, του ανεπίληπτου ιδιωτικού του βίου και του αδέκαστου χαρακτήρα του, ο M Robespierre είχε επονομασθεί Αδιάφθορος.

Αντιτάσσοντας στην αριστοκρατία την ισότητα των δικαιωμάτων και ανοίγοντας δρόμο στον καπιταλισμό, μέσω της οικονομικής ελευθερίας, η γαλλική αστική τάξη προετοίμασε μόνη της το κίνημα των ιδεών και την κοινωνική μεταμόρφωση που χαρακτήρισαν τελικά, μέσα από την αντινομία τους, μια νέα εποχή στη διαλεκτική πορεία της ιστορίας. Πλάι στην αστική ερμηνεία της ισότητας των δικαιωμάτων, η Επανάσταση είδε να γεννιούνται άλλες δύο εκδοχές της: αφενός η Κοινωνική Δημοκρατία και αφετέρου ο Κομμουνισμός.

Πηγές: Georges Lefebvre, Η Γαλλική Επανάσταση, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, 2004, Σελ 424-429,437,702. John Hardman: Robespierre (Profiles in Power). Pearson Education, Harlow, England 1999, p 8. Alfred Hirsch: Recht auf Gewalt? : Spuren philosophischer Gewaltrechtfertigung nach Hobbes. 2004, Wilhelm Fink Verlag. S. 116–117.