Στην ολίγη Ελλάδα που μας απέμεινε το μόνο που μπορείς ακόμη να κάνεις είναι να δέεσαι στους θεούς σου. Ποιους θεούς; Ω μα είναι πολλοί. Σχεδόν όσοι και ο πληθυσμός της χώρας. Δυο μέτρα κάτω απ΄ τη γης ή πάνω από τον πλαϊνό σου τοίχο τον γδαρμένο αγρυπνούν. Με σπασμένες μύτες, κομμένο τον ένα βραχίονα, λίγο πράσινο παλαιού καιρού στο μανδύα ή βυσσινί στους ώμους, κι ένα βλέμμα που δε σταματάει πάνω σου, μόνο τραβάει πέρα. Μοιάζουν συλλογισμένοι και σκυφτοί, σαν να κρατάνε πετονιές, που ‘ναι τα ίδια τα νήματα της ζωής μας. Κι αυτά όλα, μέσα σε μιαν ατμόσφαιρα παραμονής μεγάλων γεγονότων που δεν ξέρεις αν θα επισυμβούν ποτέ.        

Οδυσσέας Ελύτης, Εν λευκώ, Σελ 386, Ίκαρος 1992

Στην επικεφαλίδα πίνακας από το 1911 του Θεόφιλου Χατζημιχαήλ, 1868-1934. Ο Ρήγας και ο Κοραής σώζουν την Ελλάδα.