κ’ ένα ένστικτον των ευσεβών του χρόνων

επέστρεψε, κ’ έκαμε τον σταυρό του.

Aμέσως οι Μορφές αφανισθήκαν·

οι δόξες χάθηκαν — σβήσαν τα φώτα.

Οι Έλληνες εκρυφοκοιταχθήκαν.

Κι ο νέος είπεν· «Είδατε το θαύμα;

Aγαπητοί μου σύντροφοι, φοβούμαι.

Φοβούμαι, φίλοι μου, θέλω να φύγω.

Δεν βλέπετε πώς χάθηκαν αμέσως

οι δαίμονες σαν μ’ είδανε να κάνω

το σχήμα του σταυρού το αγιασμένο;»

Οι Έλληνες εκάγχασαν μεγάλα·

«Ντροπή, ντροπή να λες αυτά τα λόγια

σε μας τους σοφιστάς και φιλοσόφους.

Τέτοια σαν θες, εις τον Νικομηδείας

και στους παπάδες του μπορείς να λες.

Της ένδοξης Ελλάδος μας εμπρός σου

οι μεγαλύτεροι θεοί φανήκαν.

Κι αν φύγανε, να μη νομίζεις διόλου

που φοβηθήκαν μια χειρονομία.

Μονάχα σαν σε είδανε να κάνεις

το ποταπότατον, αγροίκον σχήμα

σιχάθηκεν η ευγενής των φύσις,

και φύγανε και σε περιφρονήσαν».

Έτσι τον είπανε, κι από τον φόβο

τον ιερόν και τον ευλογημένον

συνήλθεν ο ανόητος, κ’ επείσθη

με των Ελλήνων τ’ άθεα τα λόγια.

Κ.Π. Καβάφης, Κρυμμένα Ποιήματα, 1877.