τ’ αδάμαστα αστέρια και στη σάρκα που φλέγεται,

σαν χαρμόσυνη πυρά που άναψε ένα τραγούδι,

ένα όνειρο, ένα χρώμα που φάνταξε στο μάτι.

Κι εσύ ο ίδιος ίσως να ’χεις πεθάνει από αιώνες πριν,

χωρίς εμείς να το ξέρουμε,

εμείς τα κατακάθια, τα ψίχουλα, οι στάχτες σου.

Εσύ που είσαι ακόμη παρών,

σαν ένα ψεύτικο αστέρι, ένα άδειο φως χωρίς αστέρι

που φτάνει κρύβοντας την καταστροφή του.  

José Gorostiza Alcalá, 1901-1973.