Τα δάκρυα των πολιτικών για την καταστροφή του πλανήτη είναι επιδεικτική υποκρισία στα πλαίσια του πολιτικού καθωσπρεπισμού. Τα δάκρυα των πολιτών για την καταστροφή του πλανήτη είναι μια ακόμη τάση στο lifestyle με το σωστό συνειδησιακό υπόβαθρο, κυρίως όμως με υποδείξεις σε άλλους. 

Το ανθρώπινο είδος, που θεωρεί την επιβίωσή του στη Γη αυτοκρατορικά και μυωπικά αυτονόητη, δεν μπορεί να καταστρέψει τον πλανήτη. Μπορεί όμως να δυσκολέψει αρκετά τη δική του ζωή και ακόμη περισσότερο τη ζωή των απογόνων του. Και επειδή οι περισσότεροι κάτοικοι της Γης ζουν ήδη δύσκολα, η μεγάλη φασαρία γίνεται από και για τους δυτικούς. Αυτό που κυρίως απειλείται είναι η δική τους αμέριμνη άνεση στη μακάρια απόλαυση των αγαθών του καταναλωτισμού. Στην ουσία δηλαδή ο σκοπός και το περιεχόμενο της ζωής τους. Αυτό θέλουν να προστατέψουν.

Πιο συγκεκριμένα: οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατ’ άτομο και κατ’ έτος φτάνουν τώρα στους 4,35 τόνους. Η Συμφωνία των Παρισίων για την Κλιματική Αλλαγή (2015) είχε θέσει ένα όριο στους 2,1 τόνους κατ’ άτομο και κατ’ έτος. Το όριο είναι τέτοιο που στο μεταξύ κανείς δεν πιστεύει στην επίτευξη αυτού του στόχου. Ο πίνακας που επισυνάπτεται στο τέλος του σχολίου (μετά το read more και μεγεθύνεται με κλικ) είναι εύληπτος και αποκαλυπτικός για το ποιοι και πόσο ρυπαίνουν. Στη Σουηδία, χώρα καταγωγής της ιπποτικής  ακτιβίστριας Γκρέτα Τούνμπεργκ, οι εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα για το 2017 φτάνουν στους 5,1 τόνους κατ' άτομο σε ετήσια βάση και είναι αυξημένες κατά 87,5% σε σχέση με το 1990. Και τότε υπήρχαν οικολογικές ανησυχίες και κινήσεις.

Ωστόσο τα στοιχεία αμφισβητούνται και με την ευθύνη των ίδιων των ειδικών. Ήταν το 1991 όταν οι βαθύπλουτοι επιχειρηματίες αδερφοί Charles και David Koch είχαν χρηματοδοτήσει υπογείως διάφορους λομπίστες, συνωμοσιολόγους και επιστήμονες-σκουπίδια για να παρουσιάσουν μια διαφορετική πραγματικότητα και να αποδείξουν ότι τα επιστημονικά συμπεράσματα που αφορούν το κλίμα είναι πάντα αμφισβητήσιμα¹.

Αν όλοι στρέφαμε κατά 2/3 τη διατροφή μας στην ωμοφαγία θα περιορίζαμε τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα κατά 1,3 τόνους το χρόνο. Θα καλύπταμε δηλαδή το μισό δρόμο. Λέω άν.

Στο βιβλίο του Learning to Die in the Anthropocene και σε άρθρα στους New York Times, που έχουν γίνει viral, ο συγγραφέας Roy Scranton λέει κάπου ότι αν πραγματικά θέλουμε να σώσουμε τον πλανήτη, ας αυτοκτονήσουμε.

Παραπομπή:

1 The Economist, August 31^st-September 6^th 2019, page 36. Το περιοδικό χρησιμοποιεί τον όρο junk scientists. Ο σκοπός τους ήταν να αποτρέψουν την πολιτική του τότε Προέδρου George H W Bush που αφορούσε τον περιορισμό των αερίων ρύπων. Κάτι τέτοιο θα έπληττε τα επιχειρηματικά συμφέροντα των αδερφών C & D Koch.