Οι απαισιόδοξοι ζουν κοντά στην αλήθεια.

Ηλίας Πετρόπουλος,

Εγχειρίδιον του Καλού Κλέφτη, Σελ 127.

Παρακολουθώντας την τεχνητή έξαψη και την προσποιητή έκπληξη για τα πόθεν έσχες των πολικών διαπιστώνουμε για άλλη μια φορά ότι ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του προσπαθεί να εκνευριστεί, αλλά καθώς έχει φάει και είναι χορτάτος, δεν τα καταφέρνει. Πέρα όμως από τον κορεσμό, που προκαλεί και την πνευματική νωθρότητα, η δεσπόζουσα τάση στην ελληνική κοινωνία ταυτίζεται με τον αξιακό κώδικα της πολιτικής του εκπροσώπησης και ηγεσίας. Απλώς δεν τα έχουν καταφέρει τόσο καλά όσο εκείνοι.

Οι διαμαρτυρίες των αυτοαποκαλούμενων προοδευτικών είναι προσχηματικές και παραπειστικές. Οι συντηρητικές απόψεις στο συγκεκριμένο θέμα, δηλαδή στην εκτίμηση αυτού που αποκαλείται λαός, βρίσκονται πιο κοντά στην πραγματικότητα.

Και μια και αρχίσαμε με τον αείμνηστο Η. Πετρόπουλο, κλείνοντας ας θυμηθούμε τι έλεγε για τους μαρξιστές και τον λαό: Οι μαρξιστές διατηρούν μιαν απλοϊκή εικόνα για την φτωχολογιά: ο Λαός είναι αγνός, ηρωικός, καλός και πάντα προδομένος, ανιδιοτελής, αθώος, ηθικός…κτλ. Τίποτε αναληθέστερον αυτού. Ο λαός είναι αγνός και εν ταυτώ* βρομερός, είναι ηρωικός και θρασύδειλος, καλός και κάκιστος, προδομένος και χαφιές, ανιδιοτελής και παραδόπιστος, αθώος και εγκληματίας, ηθικός και σάπιος – και ούτω καθ’ εξής. Το ιδανικό του κάθε οξυγονοκολλητή είναι το να αποβεί αφεντικό, αφεντικό σε επιχείρηση δικιά του, αφεντικό συνανθρώπων του. (Ηλίας Πετρόπουλος, Το Άγιο Χασισάκι, Σελ 146.)        

*εν ταυτώ: και τα δύο μαζί.