Και τέλος μέσα στο πλήθος τριγύριζαν και οι πράκτορες της Αστυνομικής Διεύθυνσης, που εκεί μέσα στρατολογούσαν τους mouchards (καταδότες) ή τους εμπίστους τους.
Αλλά τους αναγνώριζες μεμιάς από το υπερβολικά κακό παρουσιαστικό τους. Κανένας αληθινός κακοποιός δεν μοιάζει με κακοποιό.
Μόνο αυτοί1.
Τι ήταν εκείνο που έσπρωξε αυτούς τους ανθρώπους στη θλιβερή δραστηριότητά τους; Η κακία; Σίγουρα αλλά μαζί και η επιθυμία να βάλουν τάξη. Γιατί η επιθυμία για τάξη θέλει να μετατρέψει τον ανθρώπινο κόσμο σε απρόσωπη αυτοκρατορία, όπου τα πάντα θα λειτουργούν στην εντέλεια υποταγμένα σ’ ένα υπερσύστημα που θα δεσμεύει τη βούληση του ατόμου. Η επιθυμία για τάξη είναι συγχρόνως και η επιθυμία για θάνατο, γιατί η ζωή βρίσκεται σε συνεχή ρήξη με την τάξη. Ή ειπωμένο αντίστροφα: η επιθυμία για τάξη είναι ενάρετη πρόφαση για να δικαιολογείται η λυσσαλέα μισανθρωπία. Οι άντρες με τα κοντάρια είναι θλιβερές υπάρξεις με άχαρες ζωές, που μοναδική τους ευχαρίστηση έχουν να καταδιώκουν καθετί το πολύ ζωντανό και γι’ αυτό αλλιώτικο, πολύ αυθύπαρκτο κι ακατάληπτο για τους ίδιους. Και το μίσος τους δεν προορίζεται καθόλου για τους σκύλους αλλά για κείνους που τους διαφεντεύουν κι έχουν μια τέτοια αξιοκατάκριτη τάση προς τα υλικά αγαθά. Τα σκυλιά είναι μισητά και καταδιωκόμενα μόνο σαν σύμβολα αποκλεισμού, το ίδιο όπως η βιβλιοθήκη, το καλό γούστο, η χαρά απ’ τα υλικά αγαθά ή η φιλοσοφική μόρφωση2.
Παραπομπές:
1. Ουμπέρτο Έκο, Το κοιμητήριο της Πράγας, σελ 37.
2. Μίλαν Κούντερα, Το βαλς του αποχαιρετισμού, σελ 110.
