Ο παγωμένος αέρας μιλάει με τη φωτιά. Η γαλήνια αταραξία στο αδειανό σπίτι αναρριπίζεται και ζωντανεύει. Το αδειανό σπίτι δεν είναι κενό. Δεν υπάρχουν κενά. Όσα δεν βλέπουμε είναι περισσότερα απ' όσα βλέπουμε. Βγαίνω στο κρύο. Ακολουθώ μια άγνωστη διαδρομή κάτω από την αδύναμη λάμψη της Σελήνης. Τα στοιχεία μου ψιθυρίζουν πως αυτός είναι ο δρόμος μου: μην τρομάζεις. Το εσωτερικό φως θα καθαρίσει τα σκοτάδια. Η πορεία θα είναι ασφαλής.
Νιώθω όσους προτιμούν την άκαμπτη αιτιοκρατία του αστρικού πεπρωμένου από το τρομακτικό βάρος της ατομικής ευθύνης*. Ο φόβος της ελευθερίας είναι πανίσχυρος και καταθλιπτικός. Ένας αρχαίος δάσκαλος έλεγε πως κανένας δεν μπορούσε να αντέξει τη ζωή της καθαρής λογικής παρά μόνο για λιγόχρονα διαστήματα**.
Τα καταλαβαίνω αυτά, αλλά δεν με αφορούν. Είναι για όσους κατέβασαν τους διακόπτες και κρύφτηκαν. Όχι για μένα.
*E.R. Dodds,Οι Έλληνες και το Παράλογο, Σελ. 156. **Αριστοτέλης, Μεταφυσικά 1072 b 14.