Και ξαφνικά σκέφτηκε ότι όλοι οι άνθρωποι που συναναστρέφονταν σ' αυτήν την πολή δεν ήταν στην πραγματικότητα παρά γραμμές απορροφημένες σ' ένα φύλλο στυπόχαρτου, υπάρξεις μ' εναλλασσόμενες στάσεις, πλάσματα χωρίς στερεά ουσία· το χειρότερο όμως ήταν, το τρισχειρότερο ήταν (σκέφτηκε ξαφνικά) ότι ο ίδιος δεν ήταν παρά η σκιά όλων αυτών των φαντασματικών προσώπων, γιατί εξαντλούσε τις δυνατότητες της εξυπνάδας του με μοναδικό σκοπό να προσαρμοστεί σ' αυτούς και να τους μιμηθεί, και μολονότι τους μιμούνταν με ειρωνική ξεγνοιασιά, χωρίς να τους παίρνει στα σοβαρά, μολονότι πάσχιζε με τον τρόπο αυτό να τους γελοιοποιήσει κρυφά (και να δικαιολογήσει την προσπάθεια προσαρμογής του) αυτό δεν άλλαζε τίποτε, γιατί μια μίμηση, έστω και σκληρή, εξακολουθεί να είναι μίμηση, ακόμη και μια σκιά που σαρκάζει εξακολουθεί να είναι σκιά, κάτι δεύτερο, παράγωγο, άθλιο, τίποτε άλλο παρά μια σκιά.
Milan Kundera, Γελοίοι Έρωτες, Σελ. 278.