Η αιτία είναι χειροπιαστή: πόλεμος σημαίνει χρήμα. Όπως είναι γνωστό το κόστος ανοικοδόμησης του Ιράκ εκτιμάται στα 450 δισεκατομμύρια δολάρια. Η τάξη του μεγέθους σχετικοποιεί και την αξία της αλήθειας. Ο Βρετανός πρώην Πρωθυπουργός Tony Blair ομολόγησε δημόσια στις 7 Ιουλίου 2016 την ευθύνη του για την εισβολή και την έκρηξη του πολέμου που εκβιάστηκε στον Κόλπο το 2003. Δήλωσε χαρακτηριστικά: Εκφράζω μεγαλύτερη λύπη, θλίψη και συγνώμη από ό,τι μπορείτε να ξέρετε ή να πιστέψετε. Πριν περάσει ένας μήνας το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αθώωνε μετά θάνατον τον Slobodan Milošević για εγκλήματα πολέμου που διαπράχθηκαν κατά τη διάρκεια του βοσνιακού πολέμου μεταξύ 1992-95. Ωστόσο έπρεπε η λαϊκή αγανάκτηση και τα φοβικά αντανακλαστικά των πολιτών να θεριέψουν κινήματα και σχηματισμούς, όπως του Donald Trump, της Marion Le Pen, των Brexiteers και της AfD, τα οποία απειλούν ευθέως τα κατεστημένα πολιτικά συγκροτήματα της Δύσης, για να ανακαλύψουν με προσποιητή έκπληξη οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης ότι ο αυταρχικός ολοκληρωτισμός, που αρχικά απευθύνονταν στους άλλους, τώρα καλπάζει προς αυτούς. Το περιοδικό The Economist εισάγει την έννοια post truth politics, το Der Spiegel προειδοποιεί στο κύριο άρθρο του 5΄vorTrump.
Μάλλον είναι αργά. Ο πολιτισμός τους ψεύδους, της υποκρισίας και της βαρβαρότητας έχει βαθιές ρίζες στην παρακμιακή Δύση. Οι περισπούδαστες προειδοποιήσεις τους αντιμετωπίζονται με ειρωνεία και σαρκασμό, καθώς οι κοινωνικές ομάδες στις οποίες απευθύνονται, οι λεγόμενες μεσαίες τάξεις, δεν έχουν να χάσουν σχεδόν τίποτε. Εκτός αυτού μια γενικότερη αναταραχή, που θα ανέτρεπε τις υφιστάμενες ισορροπίες, μπορεί να δημιουργούσε και ευκαιρίες για κάποια μέλη από τις ομάδες αυτές. Μ’ άλλα λόγια ισχύει η τιμωρητική κραυγή του Σαμψών: αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων.
Όσον αφορά τη δική μας πραγματικότητα, όπου η γελοιότητα και η τραγικότητα συνυπάρχουν σε μια ιδιότυπη αρμονία, δεν υπάρχει κάτι άξιο σχολιασμού ή μάλλον υπάρχει πλήθος προβλέψιμων, επουσιωδών και άρα ανιαρών γεγονότων. Οι πρωταγωνιστές της εγχώριας πολιτικής Οπερέτας ή επί το ελληνικότερον του εντόπιου Μελοδραματίου, αναζητώντας τις νέες κατανομές στη νομή της εξουσίας, διαγκωνίζονται ασθμαίνοντες να πείσουν τους επικυρίαρχους ποιος από τους δύο θα τους εξυπηρετήσει αποτελεσματικότερα. Και καλά κάνουν. Οι περισσότεροι από εμάς συμπεριφερόμαστε όπως οι σύντροφοι του Οδυσσέα στη Χώρα των Λωτοφάγων.
Παραπομπές:
1. Λωτοφάγοι: Εξωτικός λαός της ελληνικής μυθολογίας εγκαταστημένος στον Κόλπο της Σύρτης στην Κυρηναϊκή. Ζούσε σε κατάσταση μακάριας αμεριμνησίας και ειρηνικής απάθειας, καταναλώνοντας τους καρπούς ενός φυτού, του λωτού, που ευδοκιμούσε στην περιοχή τους και αφαιρούσε τη μνήμη. Οι Λωτοφάγοι υποδέχτηκαν ευμενώς τους ναύτες του Οδυσσέα στους οποίους προσέφεραν τα ναρκωτικά φρούτα με αποτέλεσμα αυτοί να μην επιθυμούν πλέον να επιστρέψουν στην Ιθάκη, λησμονώντας από που έρχονται και που κατευθύνονταν. Ο Οδυσσέας αναγκάστηκε τελικά να τους οδηγήσει στα πλοία με τη βία, όπου και συνήλθαν. (Οδύσσεια, ι 92-105 και Pierre Grimal, Λεξικό της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Μυθολογίας, University Studio Press 1991, Σελ 420)
2. Η φράση αποδίδεται στον Βρετανό Πρωθυπουργό της Βικτωριανής Εποχής Lord Melbourne, 1779-1848.
3. Στίχος του Charles Bukowski,1920-1994, από το ποίημα του Ο Ήλιος Σκορπίζει Ευσπλαχνία.